ΕΜΕΝΑ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΚΕΙΝΟΝ...

(Μαρία Πολυδούρη)

Τί θέλω πιὰ νὰ δέχωμαι τὴν προστασία τῆς Μούσας;
Νὰ σφίγγω τὴν καρδιά μου νὰ δεχτῆ
τὶς νέες ἀγάπες, πίστες καὶ χαρές της,
τάχα πὼς εἶναι μοίρα μου κ᾿ εἶνε καὶ διαλεχτή!


Πάει ὁ καιρὸς ποὺ ἀχτιδωτὸ τὸ ἀστέρι τῆς ματιᾶς μου
ἔφεγγε καὶ τῶν θείων καὶ τῶν γηίνων.
Ὢ τῶν παθῶν δὲν κράτησα ἐγὼ τὴν ἀνόσια Λύρα,
ἐμένα τὰ τραγούδια μου ἦταν μόνο γιὰ Κεῖνον.

Καὶ τραγουδοῦσα τὸν καημὸ τῆς ἄσπιλης ψυχῆς μου
μέσ᾿ στῶν δακρύων τὴν εὐχαριστία
κι᾿ ὅλη ἡ χαρὰ τοῦ τραγουδιοῦ μου ἦταν, πὼς τὴ φωνή μου
θὰ τὴν δεχόταν μία βραδιὰ μπρὸς στὴ φτωχή του ἑστία.

Κι᾿ ὡς διάβαζα στὰ μάτια του κάποτε τὴ χαρά του,
ποιὰ δόξα πιὸ ἀκριβῆ νὰ πῶ;
Στὸ χωρισμό μας τοὔφερναν σὰ χελιδόνια οἱ στίχοι
μήνυμα, πὼς ἀπὸ μακριὰ διπλὰ τὸν ἀγαπῶ.

Τώρα καμμιά, καμμιὰν ἠχὼ δὲν ἄφησε ἡ φωνή μου
σπαραχτικὴ ὅταν γέμισε μιᾶς νύχτας τὸ σκοτάδι.
Ὅμως ὅλοι φοβήθηκαν καὶ γὼ πιστεύω ἀκόμα
ἀληθινὰ πὼς τὴ βαριὰ χτύπησα πόρτα τοῦ Ἅδη.

Λοιπὸν γιατί νὰ δέχωμαι τὸ κάλεσμα τῆς Μούσας;
Σαρκάζει ἡ πίστη μέσα μου τῶν θείων καὶ τῶν γηίνων.
Μία ἀνόσια Λύρα τῶν παθῶν σὲ μένα δὲν ταιριάζει.
Ἐμένα τὰ τραγούδια μου ἦταν μόνο γιὰ Κεῖνον.

Προ-Χριστουγεννιάτικες σκέψεις

Σε μία εβδομάδα έχουμε Χριστούγεννα, ενώ δεν απομένουν παρά δεκαπέντε ημέρες για να απαλλαγούμε από το, για μένα τουλάχιστον, ακραία δυσοίωνο 2010. Ίδια πικρή γεύση, όπως άλλωστε όλα τα τελευταία χρόνια, μόνο που αυτή τη φορά απόλυτα συνειδητά ξέρω πως δεν πρόκειται να πέσει, έστω και κατά λάθος, ούτε ένας κόκκος ζάχαρης για να γλυκάνει τις μέρες αυτές.
Πολλοί είναι εκείνοι που πιθανόν θα μιλήσουν για την αισιοδοξία και την ελπίδα που πρέπει να αντλούμε μέσα από την έννοια του θαύματος των Χριστουγέννων. Το έχω ξαναπεί, η ελπίδα και η αισιοδοξία για μένα δεν είναι παρά κουραφέξαλα, μια ουτοπική κατάσταση που, κατά την άποψή μου, όταν τα πραγματικά/πρακτικά γεγονότα δεν συνηγορούν στην ύπαρξή τους απλά ενδυναμώνουν τον όρο «χαζοχαρούμενο». Δεν καταλαβαίνω το λόγο γιατί πρέπει να αισθάνομαι χαρούμενη, γιατί πρέπει να συμμετέχω στο «φωτεινό» τοπίο των Χριστουγέννων ενώ τα πάντα γύρω από μένα είναι μαύρα και στην καλύτερη περίπτωση γκρίζα.
Δεν λέω πως δεν ονειρεύομαι, αλλά ξέρω πως κάθε όνειρό μου είναι όνειρο και μόνο όνειρο και ουδεμία απαίτηση έχω πλέον από το σύμπαν να του δώσει σάρκα και οστά, να το πραγματοποιήσει. Κι αυτό με πλήρη γνώση των καταστάσεων του δικού μου ατομικού κόσμου. Προτιμώ χίλιες φορές συνειδητά να μην περιμένω τίποτα, κι αν έρθει κάτι να πέσει σαν άστρο από τον ουρανό μέσα στη χούφτα μου, παρά να περιμένω και να ελπίζω, και στο τέλος να εισπράξω για άλλη μια φορά την πίκρα και την απογοήτευση του απόλυτου τίποτα.

Εύχομαι όλοι εσείς, να περάσετε όμορφα, και πάνω απ’ όλα να είστε εσείς, ο εαυτός σας. Μη βάλετε απλά τα «καλά σας» γιατί αυτό επιβάλλουν οι μέρες. Ζήστε όπως ο δικός σας εσωτερικός κόσμος σάς παροτρύνει. Όπως ταιριάζει στα υπαρκτά δεδομένα της δικής σας ζωής.

Θύμησες...

Μέσα σε θύμησες ταξιδεύω... Αναπολώ και γεμίζω με το πικρό φως των ανενεργών ονείρων μου... Των ονείρων μου που σκεπάζουν τον ουρανό μου απ' άκρη σ' ακρη... και κάποια μέρα, πού θα πάει; Θα μυρίσουν γιασεμί!




ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ

(Μαρία Πολυδούρη)

Θυμᾶμαι τώρα ... Οἱ θύμησες πλημμύρες ποὺ μὲ πνίγουν,
ἄνεμος, σκοτεινιά.
Τὰ λόγια ἀνθοὺς τὰ μάδησες, μὰ τώρα αὐτὰ μοῦ ἀνοίγουν
κακὲς πληγὲς βαθιά.

Οὔτε σκιά, οὔτε ὄνειρο ἔτσι ποὺ νὰ διαβαίνη
γοργὰ πρὸς τὸ χαμό.
Καπνὸς ἡ ἀγάπη. Σύννεφο, τὰ λόγια σου, μοῦ ραίνει
σταγόνες τὸν καημό.

Τώρα σαπίζουν μέσα μου πρώιμες οἱ πληγές μου.
Ἡ θύμηση ἀσπασμὸς
προδοτικός, νὰ μοῦ γελοῦν κρυφὰ κάποιες στιγμές μου
ν᾿ αὐξαίνη ὁ ἀπελπισμός!

Ένας, μοναδικός χορευτής!

Θεωρώ τον εαυτό μου απίστευτα τυχερό που πριν από πολλά χρόνια είδα αυτόν τον μοναδικό χορευτή στην κυριολεξία να «πετά» πάνω από το πάτωμα της σκηνής του Ωδείου Ηρώδου Αττικού! Ήταν γύρω στα τέλη της δεκαετίας του ’70, πολλές λεπτομέρειες δεν θυμάμαι για το πώς βρέθηκα στο Ηρώδειο για να παρακολουθήσω μία παράσταση μπαλέτου. Αν θυμάμαι καλά, το τελευταίο έργο που παρουσιάστηκε ήταν ο «Κουρσάρος», με τον κύριο ρόλο να αποδίδεται με την καλύτερη δυνατή τεχνική από τον μοναδικό Νουρέγιεφ. Πιστεύω πως δεν πρόκειται να υπάρξει ξανά άλλος χορευτής που να έχει ίδιο ταλέντο μ’ αυτόν. Τέτοιο θρύλοι μόνο μια φορά στην αιωνιότητα γεννιούνται!



Ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ γεννήθηκε στις 17 Μαρτίου 1938 σε ένα βαγόνι της Υπερσηβηρικής αμαξοστοιχίας κοντά στην πόλη Ιρκούτσκ, όταν η μητέρα του βρισκόταν καθ’ οδόν προς το Βλαδιβοστόκ όπου υπηρετούσε ο πατέρας του στον Κόκκινο Στρατό.
Σε ηλικία 17 ετών, το 1955,  έγινε δεκτός στην Ακαδημία Βαγκάνοβα της Αγίας Πετρούπολης. Το ταλέντο και η τεχνική του δεν άργησαν να φανούν. Το 1958 ξεκινά την καριέρα του από τα διάσημα μπαλέτα Κίροφ.
Σε μία περιοδεία των Μπαλέτων Κϊροφ στο Παρίσι, αρνήθηκε να επιστρέψει στην πατρίδα του μετά από απαίτηση της  KGB της οποίας είχε γίνει στόχος. Ζήτησε τότε πολιτικό άσυλο στη Γαλλία ενώ παράλληλα του είχε απαγορευθεί η είσοδος στην τότε Σοβιετική Ένωση. Εικοσιοκτώ χρόνια αργότερα, η απαγόρευση αυτή άρθηκε μετά από προσωπική παρέμβαση του τότε ηγέτη της χώρας Μιχαήλ Γκορμπατσώφ και ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ μπόρεσε να παρευρεθεί στην κηδεία της μητέρας του.

Η πρώτη του συνεργασία στο Παρίσι ήταν με το Μεγάλο Μπαλέτο του Μαρκησίου de Cuevas. To 1962 πήγε στην Αγγλία όπου και απέκτησε την Βρεταννική υπηκοότητα. Εκεί συνεργάστηκε με τα Βασιλικά Μπαλέτα του Λονδίνου γνωρίζοντας τεράστια επιτυχία ως παρτενέρ της βρεταννίδας χορεύτριας Μαργκότ Φοντέιν.
Κατά τη διάρκεια της καριέρας του συνεργάστηκε με τα Βασιλικά Μπαλέτα της Σουηδίας, τα Μπαλέτα της Σκάλας του Μιλάνου, το Μπαλέτο του Βερολίνου κ.ά. Κατά τα έτη 1983 μέχρι και το 1989 διετέλεσε διευθυντής του Μπαλέτου της Όπερας του Παρισιού.

Πέθανε από AIDS στις 6 Ιανουαρίου 1993 σε ηλικία 55 ετών.

Θετική σκέψη, αισιοδοξία και λοιπά κουραφέξαλα

Διανύω εδώ και χρόνια την περίοδο του «πάρε άλλο ένα χαστούκι». Ποιον τομέα της ζωής μου να πιάσω και ποιον ν’ αφήσω, πραγματικά δεν ξέρω. Ό,τι δεν είναι μαύρο είναι γκρίζο. Κάποιοι θα πουν πώς για ό,τι συμβαίνει στη ζωή μας υπάρχει κάποιος λόγος. Το κάθε τι είναι ένα μάθημα που πρέπει να πάρουμε, γιατί έτσι πρέπει. Για μένα αυτή η «δικαιολογία» δεν είναι παρά το χρύσωμα του χαπιού της δυστυχίας από εκείνους που δεν έχουν ποτέ πραγματικά δυστυχήσει στη ζωή τους. Για εκείνους που ζουν στην επιφάνεια και θεωρούν πως τα πάντα δεν είναι παρά ένα παιχνίδι, ένα φύγε εσύ, έλα εσύ. Τα πάντα βρίσκονται στην επιφάνεια και τίποτα δεν είναι γι’ αυτούς βαθειά ριζωμένο. Τόσο βαθειά που να μη βγαίνει με όση δύναμη κι αν το τραβήξεις. Μόνο πονάει, πονάει πολύ.

ΟΧΙ, δεν θέλω άλλα μαθήματα.

Μετά το χρυσό χάπι, έρχονται κι άλλες θεραπευτικές μέθοδοι. Εδώ έχουμε τους υποστηρικτές του «Να σκέφτεσαι θετικά κι αισιόδοξα» κι όλα τα φτιάξουν. Η θετική σκέψη προσελκύει και θετικές καταστάσεις.

Αμ δε! Το δοκίμασα κι αυτό επανειλημμένως. Τόσες φορές ώστε το πλήθος τους να είναι ικανό να δώσει ένα αδιαμφισβήτητο αποτέλεσμα. Ό,τι χρώμα και να βάλω στο γκρίζο, ακόμα και λευκό, το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο: Μαύρο. Ναι, έτσι ακριβώς. Αρκεί μόνο ένα αμυδρό χαμόγελο, η σκέψη «υπομονή, θα φτιάξει» και το αποτέλεσμα για να έρθει είναι απλά θέμα λίγων εικοσιτετραώρων, ενός δύο πολλές φορές, και τότε γίνεται το κακό χειρότερο, και το χειρότερο χείριστο.

Μήπως τελικά πρέπει να το πάρω απόφαση και να αποδεχθώ την ασυμβατότητά μου με το σύμπαν, με την ίδια τη ζωή; Αφού δεν με θέλει και μου το δείχνει με κάθε τρόπο. Η λύση τελικά είναι απλά να υπάρχω χωρίς να περιμένω τίποτα, χωρίς να ελπίζω τίποτα, κυρίως όμως πρέπει να αποσυνδέσω τα συναισθήματά μου.

Κενό! Είναι η μόνη λύση

Σκέψεις και αξίες

Μέρες τώρα σκέφτομαι με ποιο θέμα να καταπιαστώ στο επόμενο κείμενό μου. Έχουν συμβεί πολλά τις τελευταίες μέρες. Είδα «φίλους» να ακονίζουν ένα μαχαίρι και να το δίνουν στον υποψήφιο δολοφόνο φορώντας σίγουρα το καλύτερό τους χαμόγελο που άφηνε παντού να ξεχυθεί ένα αίσθημα υπεροχής και θριάμβου. Είδα λέξεις, γραμμένες η μία μετά την άλλη να σχηματίζουν προτάσεις που επιβεβαιώνουν το νήμα της έννοιας «απάνθρωπο».

Απ’ την άλλη εγώ με τη σειρά μου, τα μάζεψα όλα αυτά σε μιαν άκρη για να μπορέσω να αποδώσω το μεγαλείο την έννοιας «Φίλος», με το Φι πάντα Κεφαλαίο. Μοιράστηκα πίκρες, προβληματισμούς και αμφιβολίες. Μάζεψα όλο μου το κουράγιο για να το μεταδώσω, ξεχώρισα κάθε πολύτιμο πετράδι  και προσπάθησα να τα βγάλω στην επιφάνεια. «Να τα!», είπα. «Πάρ’ τα και γυάλισέ τα, κάνε τα να γίνουν ακόμα πιο λαμπερά! Κι όσο για τ’ άλλα, τα τυχόν αρνητικά  που μπορεί να απορροφήσουν κάτι από τη λάμψη των πετραδιών, προσπάθησε να τα κάνεις όσο το δυνατόν μικρότερα, μικρότερα και αδρανή».

Για τί απ’ όλα αυτά να γράψω άραγε; Να βγάλω πάλι την πίκρα μου και το  παράπονο, για τ’ άδικο και το απάνθρωπο που υπάρχει γύρω μου; Να γράψω για τη χαρά και την ευτυχία που αισθάνομαι, ως άνθρωπος που ζει στο δικό του κόσμο, κάθε φορά που δίνω, και την αισιοδοξία που μπορεί να προκαλέσει η σκέψη και μόνο ότι το σύμπαν ανταποδίδει κάθε καλό, όπως συνηθίζεται να λέγεται;
Ούτε το ένα, ούτε το άλλο!
Η πίκρα μεγαλώνει κάθε φορά που ασχολούμαι μαζί της, γίνεται σαν φουρτουνιασμένη θάλασσα και με σκεπάζει, με πνίγει. Αν πάλι γράψω για κάτι χαρούμενο, χρωματιστό, αισιόδοξο δεν θα προλάβουν να περάσουν 2-3 μέρες και ένα κοφτερό μαχαίρι με αστραφτερή λάμα θα πέσει πάνω μου και θα με κάνει για άλλη μια φορά χίλια κομμάτια. Φοβάμαι...

Γι’ αυτό λοιπόν περιμένω… Κρατώ τη ψυχή μου τυλιγμένη σε πολύτιμο μετάξι και περιμένω για μια και μόνη φωτεινή ακτίνα να τρυπώσει από μια χαραμάδα. Πού ξέρεις; Είτε σ’ αυτήν, είτε σε κάποιαν άλλη ζωή κάτι μπορεί ν’ αλλάξει…

Η στάχτη των χρωμάτων

Τελικά δεν είμαι εγώ για χρώματα φωτεινά, σαν κι εκείνα του ουράνιου τόξου. Δεν μου ταιριάζουν τα χρώματα των λουλουδιών του κάμπου. Δεν μου πάνε τα χαμόγελα και οι αισιόδοξες σκέψεις. Εξαγριώνονται τα τέρατα και επιτίθενται για να με κατασπαράξουν. Δεν έχω άλλο όπλο να τα αντιμετωπίσω μα μονάχα προσπαθώ να τα πνίξω μέσα στα δάκρυα. Είν' όμως εφτάψυχα τα άτιμα και εξαίρετοι κολυμβητές...


Μὰ μιὰ μέρα...
(Μενέλαος Λουντέμης)

Μιὰ μέρα -φίλοι μου καλοί-
ἕνα σταχτὺ σύννεφο ἄφησε τὸν οὐρανό του
κι ἔπεσε στὴ κάμαρά μου.
Καὶ τότε... ὅλα... ἔχασαν τὸ χρῶμα τους.
Η Θλίψη ἔγινε σταχτιά.
Σταχτιὰ κι η χαρά.
Σταχτὺς κι Ἔρωτας.
Καὶ σταχτύς -ἀλίμονο- κι ο Θάνατος.

Ὢ Σειρῆνα, ἐσύ...
Ἐσὺ ποὺ τά ῾βαψες ὅλα.
Ποὺ τ᾿ ἄλλαξες ὅλα,
γιατὶ δεν ἄφηνες τὸ Θάνατο
-τουλάχιστον αὐτόν-
νὰ μὲ πάρει μὲ τ᾿ ἀληθινό του χρῶμα;

Όνειρο

Σήμερα ξύπνησα με διάθεση ελαφρώς αισιόδοξη. Αυθόρμητα μου βγήκε να γεμίσω το όνειρό μου με θετική ενέργεια, Πού ξέρεις, μπορεί έτσι να το βοηθήσω να πραγματοποιηθεί. Τί λες αστέρι μου, θα συμβάλεις κι εσύ μια στάλα να του δώσουμε φως, να του δώσουμε πνοή να ζωντανέψει;



ΟΝΕΙΡΟ (Μαρία Πολυδούρη)

Ἄνθη μάζευα γιὰ σένα
στὸ βουνὸ ποὺ τριγυρνοῦσα.
Χίλια ἀγκάθια τὸ καθένα
κι᾿ ὅπως τἄσφιγγα πονοῦσα.

Νὰ περάσης καρτεροῦσα
στὸ βορηὰ τὸν παγωμένο
καὶ τὸ δῶρο μου κρατοῦσα
μὲ λαχτάρα φυλαγμένο

στὴ θερμὴ τὴν ἀγκαλιά μου.
Ὅλο κοίταζα στὰ μάκρη.
Ἡ λαχτάρα στὴν καρδιά μου
καὶ στὰ μάτια μου τὸ δάκρυ.

Μέσ᾿ στὸν πόθο μου δὲν εἶδα
μαύρη ἡ Νύχτα νὰ σιμώνη
κ᾿ ἔκλαψα χωρὶς ἐλπίδα
ποὺ δὲ στἄχα φέρει μόνη.

Σε σκέφτομαι…

Σε σκέφτομαι  σημαίνει…
Σε έχω διαρκώς στο μυαλό μου
Σε έχω διαρκώς στην καρδιά μου
Ό,τι άλλο και να με απασχολεί, με απασχολείς κι εσύ ισότιμα ή και περισσότερο
...στον ίδιο χρόνο
Η μορφή σου υπάρχει παντού…



Σε σκέφτομαι σημαίνει… σε νοιάζομαι
Με νοιάζει αν είσαι λυπημένος και, θέλω να σου πάρω τη λύπη, εσύ να πάψεις να λυπάσαι
Με νοιάζει αν είσαι χαρούμενος και, θέλω να σου χαρίσω ένα χαμόγελο για σου πολλαπλασιάσω τη χαρά

Σε σκέφτομαι σημαίνει…
Ψάχνω διαρκώς να βρω τρόπους να σου δώσω… οτιδήποτε
Ψάχνω διαρκώς τρόπους να βρεθώ κοντά σου σωματικά, ψυχικά, πνευματικά

Γλυκιές επιθυμίες

Η λαϊκή σοφία που θέλει του ενός κακού μύρια να έπονται, μέσα σ’ όλα τα άλλα που συμβαίνουν τελευταία στη ζωή μου έμελλε να ξεμείνω κι από εστίες μαγειρέματος (βλάβη). Από μια άποψη δεν με πολυνοιάζει καθώς μπορώ χρησιμοποιώντας το φούρνο να κάνω αμέτρητα πράγματα κι επίσης έχω και τον αγαπημένο μου ηλεκτρικό ατμογάγειρα!

Σήμερα όμως, ομολογώ ότι μια εστία θα ήθελα να λειτουργεί, γιατί ούτε στο φούρνο μα ούτε και στον ατμομάγειρα μπορεί κανείς να φτιάξει σιρόπι.
Τί θα το έκανα το σιρόπι;
Θα δείτε…

Κατ’ αρχήν θα χρειαστούμε:

750 gr γιαούρτι (το οποίο θα έχουμε αφήσει για 2 ώρες εκτός ψυγείου
1 kg και φλιτζάνια του τσαγιού ζάχαρη
2 κοφτά κουταλάκια του γλυκού σόδα
1 φλιτζάνι του τσαγιού νερό
1 κουταλάκι του γλυκού μαστίχα κοπανισμένη (αν είναι και λίγο παραπάνω δεν πειράζει – εμένα μ’ αρέσει και πάντα βάζω παραπάνω)
500 gr Σιμιγδάλι χονδρό
ξύσμα λεμονιού
3 κουταλάκια του γλυκού χυμό λεμόνι

Σε μια λεκάνη ανακατεύουμε το γιαούρτι με τα δύο φλιτζάνια ζάχαρη.
Αραιώνουμε τη σόδα στο νερό και τη ρίχνουμε στο μείγμα της λεκάνης.
Προσθέτουμε την κοπανισμένη μαστίχα και το σιμιγδάλι λίγο λίγο για να μη σβωλιάσει ανακατεύοντας ταυτόχρονα μέχρι όλα τα υλικά να ενωθούν μεταξύ τους.
Εδώ να σας πω ότι στο γουδί που θα βάλετε τη μαστίχα για να την κοπανίσετε καλό είναι να προσθέσετε και λίγο σιμιγδάλι για να μην κολλάει.
Αδειάζετε το μείγμα σε ένα ταψί και ψήνετε στο φούρνο σε δυνατή θερμοκρασία μέχρι να ροδίσει και να πάρει ένα χρυσαφί χρώμα. Συνηθίζεται να βάζουν στην επιφάνεια και ασπρισμένα μισά αμύγδαλα αλλά εγώ πάντα το ξεχνάω!

Και τώρα η ώρα της αναγκαιότητας της εστίας:
Σε μια κατσαρόλα βάζουμε το 1 kg ζάχαρη, 3 ποτήρια νερό, το ξύσμα και το χυμό λεμονιού. Βράζουμε το σιρόπι για 15 λεπτά.
Μόλις βγάλουμε το γλυκό από το φούρνο το χαράζουμε σε κομμάτια με ένα μαχαίρι που αν το βουτάμε και σε ζεστό νερό, σίγουρα θα μας διευκολύνει αφάνταστα. Το περιχύνουμε με το ζεστό σιρόπι.

Και για όσους δεν κατάλαβαν μόλις φτιάξαμε το πιο εύκολο, γρήγορο και νόστιμο σάμαλι που θα μπορούσε να υπάρξει!!!

Αγάπη είναι και...

"Αγάπη είναι να στοιβάζεις τον δικό σου πόνο στη μια μεριά για να έχεις χώρο να πάρεις και τον πόνο του ανθρώπου που αγαπάς"


Όταν έγραφα το πιο πάνω, είχα στο μυαλό μου δύο συγκεκριμένους ανθρώπους. Και οι δύο ξέρουν ποιοι είναι…
Αγάπη όμως δεν είναι μόνο αυτό, είναι πολλά. Αν όμως έχεις τη δυνατότητα να μείνεις όρθιος και δυνατός βράχος για τον «άλλον» τη στιγμή που εσύ είσαι ήδη θρύψαλα, τότε έχεις κι όλα τα υπόλοιπα. Εκεί ακριβώς είναι και το μεγαλείο της, στην κατάργηση του κακού, εγωκεντρικού εγώ.

Είναι κάποιοι που σίγουρα θα γελάνε μ’ αυτά που γράφω γιατί ο κανόνας (ίσως και αξίωμα για αρκετούς), λέει ότι δεν αξίζει να στενοχωριέσαι για κανέναν. Όταν αγαπάς αξίζει και παρά-αξίζει. Διαφορετικά, η αγάπη καταργείται, εξαλείφεται εντελώς και γίνεται το μεγαλύτερο ψέμα, η μεγαλύτερη απάτη που μπορεί να υπάρξει σε τούτο τον κόσμο.

Μια Παναγιά

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Λάκης Παππάς

Μια Παναγιά
μιαν αγάπη μου έχω κλείσει
σ' ερημοκλήσι αλαργινό
κάθε βραδιά
της καρδιάς την πόρτα ανοίγω
κοιτάζω λίγο και προσκυνώ.

Πότε θα 'ρθει, πότε θα 'ρθει
το καλοκαίρι
πότε τ' αστέρι θ' αναστηθεί
να σου φορέσω στα μαλλιά
χρυσό στεφάνι
σαν πυροφάνι σ' ακρογιαλιά.

Μια Παναγιά
μιαν αγάπη μου έχω κλείσει
σ' ερημοκλήσι αλαργινό
κάθε βραδιά
της καρδιάς την πόρτα ανοίγω
δακρύζω λίγο και προσκυνώ.

Εγώ μέσα από το ερωτηματολόγιο του Προύστ

1. Ποιο είναι το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας;
Υπερευαισθησία ανακατεμένη με αυτοβελτίωση και δημιουργηκότητα. Οι αγαπημένοι μου άνθρωποι είναι πάνω απ' όλα!
2. Ποια αρετή προτιμάτε σ' έναν άντρα;
Δημιουργικότητα, υψηλός δείκτης νοημοσύνης και πλούσιος εσωτερικός κόσμος
3. Ποια αρετή προτιμάτε σε μια γυναίκα;
Ειλικρίνεια και πλούσιος εσωτερικός κόσμος
4. Τι εκτιμάτε περισσότερο στους φίλους σας;
Την καλοσύνη της ψυχής τους
5. Το βασικό σας ελάττωμα;
Αρνούμαι συνήθως να συμβιβαστώ.
6. Η βασική σας απασχόληση;
Αναζήτηση…
7. Τι είναι για σας ευτυχία;
Ο … μου!
8. Τι είναι για σας δυστυχία;
Η απουσία του
9. Αν δεν ήσασταν ο εαυτός σας, ποιος θα θέλατε να ήσασταν;
Κανείς άλλος
10. Ποιος θα ήταν για σας ο ιδανικός τόπος για να ζήσετε;
Οπουδήποτε μαζί του
11. Το αγαπημένο σας χρώμα;
Κόκκινο
12. Το αγαπημένο σας λουλούδι;
Ορχιδέα και γιασεμί
13. Το αγαπημένο σας πουλί;
Αετός
14. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Tennessee Williams. William Shakespeare, Γιάννης Μαρής
15. Οι αγαπημένοι σας ποιητές;
Νίκος Γκάτσος
16. Οι αγαπημένες σας ηρωίδες από την λογοτεχνία;
Maggie the cat, Τιτάνια
17. Οι αγαπημένοι σας συνθέτες;
Μάνος Χατζιδάκις, Bach, Σταύρος Ξαρχάκος
18. Οι αγαπημένοι σας ζωγράφοι;
Όλοι σχεδόν της Αναγέννησης και ο Μανώλης Μαριδάκις

19. Το αγαπημένο σας όνομα;
Το δικό του!
20. Τι μισείτε περισσότερο;
Ό,τι και οποιονδήποτε «δήθεν»
21. Με ποιο φυσικό ταλέντο θα θέλατε να είστε προικισμένος;
Τηλεπάθεια
22. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Αθόρυβα στην αγκαλιά του
23. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτό τον καιρό;
Αφοσιωμένη στην πραγματοποίηση του μεγαλύτερου ονείρου μου
24. Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Σ’ αυτά που έγιναν από καλή πρόθεση
25. Το αγαπημένο σας "motto";
Υπάρχει τελικά ελπίδα;

Αρετές προς εκτίμηση(;)

Κάτι που με προβληματίζει εδώ και πάρα πολύ καιρό, είναι με ποιο τρόπο κάποιοι άνθρωποι μετράνε τους άλλους ανθρώπους και τους δίνουν ρόλους στη ζωή τους. Όλοι, πιστεύω, έχουν κάποιες αρχές, κριτήρια, βάσει των οποίων επιλέγουν τους ανθρώπους που έχουν δίπλα τους.
Παρ’ όλα αυτά όμως, βλέπω καθημερινά να συμβαίνουν γεγονότα και καταστάσεις που επιβεβαιώνουν περίτρανα ότι όσο πιο σκάρτος και δήθεν είσαι, τόσο πιο πολύ χαίρεις της εκτίμησης και την αποδοχή των άλλων.

Γνώρισα ανθρώπους που αγαπήθηκαν κι εκτιμήθηκαν(;). Είχαν πάντα ανθρώπους γύρω τους και ποτέ δεν ένοιωσαν μόνοι. Μπορούσαν να γίνουν το κέντρο του κόσμου για τους άλλους ενώ τους έχω ακούσει να αποκαλύπτουν με περηφάνια ότι «παίζουν», παριστάνουν τους καλούς και φιλικούς σε όλους για να μπορούν να τους ελέγχουν! Και οι «άλλοι», υποκλίνονται στη ψευτιά και την υποκρισία τους.

Συνάντησα γυναίκες που τις άκουσα να μιλούν και να προσβάλλουν το σύντροφό τους δημοσίως. Τις παρατήρησα να εξαπολύουν ποτάμια ψεύδους και κοροϊδίας στον έτερον ήμισυ και παρ’ όλα αυτά να παραμένουν οι εκλεκτές.

Μπήκαν στη ζωή μου άνθρωποι που κάρφωσαν μαχαίρια δίκοπα στην καρδιά μου, με είδαν να σπαράζω και τότε μου είπαν «εγώ είμαι φίλος σου!», σπεύδοντας να σκουπίσουν τα δάκρυά μου. Μα πώς αλλοιώς θα έδειχναν την καλοσύνη τους αν δεν βάθαιναν πρώτα την πληγή; Θρίαμβος!

Γνώρισα ανθρώπους να αρέσκονται στις φαμφάρες και στα μεγάλα λόγια. Ανθρώπους που σκορπούν παντού αγάπες και γλυκόλογα, μα στις πράξεις να απέχουν. Φυσικά και αυτοί χαίρουν της εκτίμησης των άλλων!

Όλα αυτά κι άλλα πολλά ακόμη, στριφογυρνάνε στο μυαλό μου, κι αναρωτιέμαι τί πρέπει να κάνω. Πώς μπορεί κανείς να αναπτύξει και να καλλιεργήσει τον εαυτό του και την προσωπικότητά του ώστε να γίνει συμπαθής κι αγαπητός; Ποιες είναι οι αρετές που πρέπει να έχει κανείς για να ευτυχήσει προσελκύοντας την αγάπη; Τί εκτιμάται τελικά;

Φωτεινές εικόνες σε γκρίζο φόντο

Εικόνες, λόγια άλλοτε ειπωμένα κι άλλοτε γραμμένα, ξεπηδούν στη σκέψη μου από το πουθενά χωρίς κάτι να τους έχει δώσει κάποια αφορμή. Σε χρόνο ανυποψίαστο, που δεν δένει με τίποτα. Λες και ένα αόρατο χέρι ανοίγει μια πόρτα κι αφήνει να ξεχυθούν μέσα στη σκέψη μου δεκάδες, εκατοντάδες εικόνες από το πριν.

Κάθε εικόνα αφήνει ένα γλυκό φως να ξεχυθεί παντού και να διώξει ό,τι γκρίζο υπάρχει τριγύρω. Αναμνήσεις από λόγια που βγήκαν μέσα απ’ τη ψυχή, χωρίς κανένα φόβο και όρισαν τη δική μου εικόνα για την αγάπη, για τον έρωτα. Φανέρωσαν τις σκέψεις μου, αφήνοντας ένα ένα τα πέπλα που τυλίγουν τον κόσμο μου για να τον προστατέψουν, να πέσουν.
Έτσι ακριβώς μου το είχαν πει κάποτε… «Αν θέλεις κάποιος να μπει μέσα στην καρδιά σου, πρέπει πρώτα να την ανοίξεις». Είχα απέναντί μου κάτι γνώριμο, οικείο. Σκέψεις εκθέτονταν η μια απέναντι στην άλλη, κι ήταν όμοιες, λες κι έβγαιναν από την ίδια ψυχή. Ακτίνες φωτός διαδέχονται η μία την άλλη και σιγά σιγά αρχίζουν να φωτίζουν τον κόσμο μου. Αυτό είναι, σκέφτηκα, τώρα μπορώ ν’ ανοίξω την καρδιά μου για να μπει κάποιος μέσα. Κάποιος που ξέρει, κάποιος που έχει διαβεί ίδια μονοπάτια, κάποιος που έχει δει ίδιες εικόνες στο παρελθόν.
Την άνοιξα λοιπόν την καρδιά μου και τη γέμισα με μια και μοναδική παρουσία.

Αυτό «θυμήθηκα και χάρηκα» κι είπα να το γράψω για να το μοιραστώ με άλλους, με τον εαυτό μου, δεν έχει σημασία… Είναι η πικρή γεύση της χαράς που την παίρνουν τα τέρατα του σύμπαντος φωνάζοντας με κακία δυνατά: «Όχι, όχι εσύ δεν θα ευτυχήσεις ποτέ, ό,τι αγαπάς θα το χάνεις…».

Υπάρχει όμως και μια δύναμη, που μεγαλύτερή της δεν υπάρχει. Μια τεράστια αγάπη, η πίστη, η αφοσίωση και δεν μπορεί… κάποια προσευχή μου θ’ ακουστεί…

Ενός λεπτού σιγή

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;
(Ντίνος Χριστιανόπουλος)

Ο εαυτός τους, ο εαυτούλης τους κι αυτοί

Να ένας ακόμη κόμπος που δεν μπορώ να λύσω...
Γιατί οι άνθρωποι θεωρούν τόσο υποτιμητικό να αγαπάς, να δίνεσαι ν’ αφοσιώνεσαι σε έναν άλλον άνθρωπο;
Ο καθένας δεν σκέφτεται παρά τον εαυτούλη του και τίποτα περισσότερο. Αν πεις, και επιμείνεις ότι αγαπάς κάποιον όλοι θα σε πουν ηλίθιο, κορόϊδο και θα κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για να σε πείσουν ότι αυτό το συναίσθημα που σε διακατέχει είναι κακό και σε φθείρει. Θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να σε πείσουν ότι κάνεις λάθος, ότι κάνεις κακό στον εαυτό σου με το να αγαπάς.
Αν μάλιστα τύχει ν' αγαπάς κάποιον που αυτός δεν τρέφει τα ίδια συναισθήματα για σένα, οι τρίτοι θα κάνουν ότι μπορούν για να σε κάνουν να πάψεις να τον αγαπάς, θα σου πουν ότι δεν αξίζει να στενοχωριέσαι για κάποιον, οποιοσδήποτε κι αν είν’ αυτός. Θα επιμείνουν να «ξεκολλήσεις», να σταματήσεις να αισθάνεσαι, πάντα βέβαια με το πρόσχημα… «εσύ που είσαι μια χαρά άνθρωπος, όμορφος, ωραίος… κ.λπ., κ.λπ., δεν αξίζει να χαλάς τον εαυτό σου μ’ αγάπες, κ.λπ. κ.λπ…»

Και να πάλι κόμπος για λύσιμο! 
Και γιατί δεν λένε ποτέ στο αρνητικά φερόμενο άτομο, τα καλύτερα για σένα ώστε να το πείσουν να έρθει πιο κοντά σου; Αυτά τα ίδια πράγματα που είπαν και σε σένα στην προσπάθειά τους να σε πείσουν να εγκαταλείψεις, να πάψεις ν’ αγαπάς. Γιατί;
Πιστεύω πως η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι αρέσκονται στο να βλέπουν δυστυχισμένους ανθρώπους γύρω τους. Αναλαμβάνοντας το ρόλο του παρηγορητή – συμβουλάτορα αυτό τους εξυψώνει. Το γεγονός ότι προσπάθησαν ή/και προσπαθούν να διαλύσουν μιαν αγάπη τους κάνει να αισθάνονται υπεροχή, θρίαμβο!

Κι άλλος κόμπος!
Γιατί ρε φίλε πρέπει να αγαπώ κάποιον μόνο όταν μ’ αγαπά κι αυτός; Εγωϊστικό δεν είναι αυτό; Μα τι ρωτάω; Αφού για τον καθένα σημασία έχει μόνο ο εαυτός του, το ΕΓΩ του.
Ε, λοιπόν όχι, όταν αγαπάς πραγματικά σημασία δεν έχει ο εαυτός σου, σημασία έχει ο άλλος!
Ο άλλος που και θα  πονέσεις γι' αυτόν, και θα τον νοιαστείς, και θα κλάψεις, και θα χαρείς, και τον εαυτό σου θα βάλεις  στην άκρη για χάρη του. Γιατί είναι ο αγαπημένος σου άνθρωπος, όποια κι αν είναι η σχέση σου μαζί του. Είναι απλά ο άνθρωπος που αγαπάς!

…άλλο ένα όνειρο

Διάβασα κάπου πως σημαντικό δεν είναι αυτό που κάνουμε εμείς για τα παιδιά μας αλλά, αυτό που θα τα μάθουμε  να κάνουν τα ίδια για τον εαυτό τους. Μ’ άρεσε πολύ,  και συμφωνώ απόλυτα μ’ αυτή την άποψη. Δίνω ευχή στον εαυτό μου, αν αποκτήσω ποτέ παιδιά να τα μάθω να κάνουν πράγματα για τον εαυτό τους. 
Μέσα στις σκέψεις μου αυτές, πήρα χρώματα και υλικά απ’ την παλέτα της καρδιάς μου και ονειρεύτηκα πως θέλω να είναι τα παιδιά μου…

Θέλω να έχουν τη δική σου ευφυΐα,
να ξέρουν και να μπορούν μόνα τους να παλεύουν
Θέλω να μπορούν να νοιώσουν χαρά, ευτυχία και λύπη και πόνο
Να  είναι ικανά να κλάψουν και να γελάσουν
Θέλω να ξέρουν να συμπαραστέκονται στις πίκρες των άλλων.
και να είναι πάντα έτοιμα να χαρούν με τη χαρά των άλλων
Θέλω να κρατάνε πάντα φυλαγμένο στην καρδιά τους ένα παιδί
Να μπορούν γνωρίσουν όμορφους ανθρώπους στη ζωή τους
Ν’ αγαπηθούν και ν’ αγαπήσουν μ’ όλη τους τη δύναμη
Θέλω να καταφέρουν να κρύψουν έναν τέτοιο θησαυρό στην καρδιά τους
που έστω κι ένας άνθρωπος στη ζωή τους να τον δει και να τα αποκαλέσει
…ψυχή μου!

Λατρεμένος Μάνος Χατζιδάκις

Τοποθετώ χωρίς κανέναν απολύτως δυσταγμό τον Μάνο Χατζιδάκι στην κορυφή της πυραμίδας της ελληνικής μουσικής, και όχι μόνο. Θεωρώ αδύνατον να επιλέξω μία από τις συνθέσεις του και να πω... "αυτό μ΄ αρέσει περισσότερο!". Ο συνδυασμός Μάνος Χατζιδάκις - Νίκος Γκάτσος, είναι ό,τι ωραιότερο μπορεί να χαϊδέψει τ' αφτιά μου!

Ο Μάνος Χατζιδάκις γεννήθηκε στην Ξάνθη στις 23 Οκτωβρίου 1925 και σήμερα συμπληρώνονται 15 χρόνια από τον θάνατό του (15 Ιουνίου 1994). Ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες μουσικοσυνθέτες, με πλούσιο έργο που θεωρείται ότι έχει συνδέσει τη λόγια με τη λαϊκή μουσική.

για μια... ψυχούλα λατρευτή κι αγαπημένη

Νομίζω πως είσαι κάπου εδώ κοντά
και δεν θ'αργήσεις
Πως έχει πάει στη γωνιά
και θα γυρίσεις
Και περιμένω στο κατώφλι μου το γκρίζο
Γιατί νομίζω
Πως είσαι εσύ ο κάθε ίσκιος που διαβαίνει
Μικρή ψυχούλα λατρευτή κι αγαπημένη
Ήλιος που σ'έκρυψε το σύννεφο το γκρίζο

Κι ελπίζω
Ότι το τραίνο που σφυρίζει σαν γυρίζει
Ότι μου φέρνει μήνυμά σου ο ταχυδρόμος
Μα έξω είναι σκοτεινός κι άδειος ο δρόμος
Κι όμως νομίζω
Νομίζω
Πως έχεις φύγει για μια μέρα για μια ώρα
Κι ότι θα'ρθεις απόψε σήμερα και τώρα
Και τα σεντόνια με ροδόσταμο ραντίζω
Κι ελπίζω



Στίχοι: Σώτια Τσώτου
Μουσική: Αλέξης Παπαδημητρίου

Ακούει κανείς;

Λένε πως όταν θέλεις κάτι πολύ, το σύμπαν συνομωτεί ώστε να  το αποκτήσεις. Λένε επίσης ότι, η πίστη είναι το μεγαλύτερο όπλο του ανθρώπου. Μ' αυτήν λένε μπορείς να πετύχεις τα πάντα... Αρκεί να πιστέψεις, να πιστέψεις βαθειά. Να πιστέψεις μ΄όλη σου τη δύναμη.

Αυτό κάνω κι εγώ... Απαρνήθηκα τα πάντα, κάρφωσα το βλέμμα μου "εκεί"... Έταξα τη ψυχή και την καρδιά μου σε ότι ομορφότερο υπάρχει σ' αυτόν κόσμο. Δεν ζήτησα τίποτα, μόνο ζήτησα να μου ανοίξουν μια χαραμάδα για να μπορέσω να τρυπώσω εκεί και να δώσω. Να δώσω τα πάντα, χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς περικοπές. Να δώσω απόλυτα, να ξεπεράσω τον εαυτό μου.
Είναι αυτή η αγάπη που όσο πιο πολύ δίνεις, τόσο πιο πολύ σε δυναμώνει, κάνει τη ψυχή σου να γεμίζει με ακόμα περισσότερη αγάπη και σου δημιουργεί την ανάγκη και την επιθυμία να θέλεις να δίνεις όλο και περισσότερα. Αισθάνεσαι ότι φεύγεις απ' το σώμα σου και γίνεσαι μια άυλη μορφή που θέλεις να εισχωρήσεις μέσα στη ψυχή του και να τη γεμίσεις με αγάπη, με αφοσίωση, με σεβασμό.
Η κάθε σου ανάσα χωρίζεται στα δύο. Ανασαίνεις για σένα, για να ζεις, ανασαίνεις και για ό,τι αγαπάς. Η κάθε σου ανάσα γίνεται μαζί και προσευχή. Προσευχή στο σύμπαν, σε κάθε Θεό... Βγάζεις όση δύναμη έχεις κι ακόμη περισσότερη και παρακαλάς, ικετεύεις. Παρακαλάς να φύγει από πάνω σου τ' άδικο, να σου έρθει μια σταλιά ευτυχίας. Μα κανείς δεν ακούει...

Πόση πίστη χρειάζεται πια; Όταν όλο σου το είναι, είναι "εκεί", όλη σου η ύπαρξη, το κάθε κύτταρο φωνάζει γιατί κανείς δεν ανταποκρίνεται; Γιατί το σύμπαν αδιαφορεί τόσο επιδεικτικά; Γιατί καμιά προσευχή δεν φτάνει ως "εκεί πάνω" για να μου δώσει μια ηλιακτίδα;

Όνειρα δεμένα...

Έψαχνα να βρω μια εικόνα για να γίνει το avatar του «Ό,τι θυμάμαι χαίρομαι», ήθελα κάτι αντιπροσωπευτικό, κάτι που να ταιριάζει με όλα αυτά τα ολοκληρωμένα ή/και ασυνάρτητα που γράφω. Κάτι που να δηλώνει και το «έτσι» αλλά και το «αλλοιώς».



Το βρήκα σήμερα! Είναι ένας κόμπος, δύο κορδόνια δεμένα μεταξύ τους. Ο κόμπος, το δεμένο, έχει διπλή σημασία:

(1) Αντιπροσωπεύει τους «κόμπους», που προσπαθώ να βρω την άκρη τους και να τους λύσω, αν και αμφιβάλλω αν ποτέ θα τα καταφέρω. Έτσι ή αλλοιώς; Θα κουβαλάω πάντα ένα βουνό από «γιατί» και «πώς» χωρίς να μπορώ να βρω μία ικανοποιητική απάντηση.

(2) Είναι το σφικτό δέσιμο που έχω με τους ανθρώπους που αγαπώ, με τους ανθρώπους που θεωρώ δικούς μου. Το σφικτό δέσιμο που έχω με τις αρχές και τα πιστεύω μου, τα ιδανικά και τις αξίες μου.

Είναι τα όνειρά μου δεμένα... Τα όνειρα  που το σύμπαν δεν τα αφήνει να ζωντανέψουν. Ειμ’ εγώ δεμένη μ’ αυτά...

Μια ψυχή στον καθρέφτη

Ξεκίνησα να γράψω κάτι, μα δεν ήξερα τί. Είχα πολλά στο μυαλό μου. Σκέψεις, άλλες πικρές, άλλες γλυκειές, όλες μαζί ανακατεμένες. Κοιτούσα τη λευκή σελίδα μη ξέρωντας με τι ακριβώς να καταπιαστώ αυτή τη φορά και... να η πρώτη πρόταση:

"Θα μπορούσα να χτίσω ένα τεράστιο «ΓΙΑΤΙ;» με κομμάτια ψυχής, και να στο στείλω να το βάλεις στον καθρέφτη σου να το βλέπεις κάθε φορά που κοιτάς τον εαυτό σου."

Η συγκεκριμένη πρόταση βγάζει πίκρα το ξέρω, όχι όμως κακία. Είναι η πικρή γεύση που αφήνει το παράπονο, που αφήνει το άδικο. Είναι φορές που ειλικρινά εύχομαι να μπορούσα, να είχα τη δύναμη να μισήσω. Να μπορούσα να σκοτώσω τη ψυχή μου, τη συνείδησή μου, μα αυτό δεν γίνεται. Ό,τι πολυτιμότερο έχω είναι αυτή η ψυχή. Η ψυχή που την έχω ρίξει σε μια κόλαση, που την έχω κομματιάσει για να μην μολυνθεί από την ελαφρότητα, να μη γίνει ένα με την επιφάνεια, να μη γίνει ρηχή.

Μέρα με τη μέρα βγαίνει στο φως άλλο ένα γεγονός που να μου επιβεβαιώνει πως το χειρότερο που μπορείς να κάνεις σε έναν άνθρωπο με τον οποίο σχετίζεται, με οποιοδήποτε τρόπο, είναι να τον αγαπήσεις, να τον λατρέψεις. Να τον αγαπήσεις, να τον βάλεις πάνω κι από τον ίδιο σου τον εαυτό, να στηρίξεις τις προσπάθειές του και να συμβάλεις ενεργά σ' αυτές.

Οι περισσότεροι άνθρωποι όμως δεν θέλουν τέτοια για να εκτιμήσουν, δεν θέλουν προσφορά κι εκτίμηση γιατί έχουν μάθει να ζουν στη ψευτιά, στα επιφανειακά συναισθήματα, στην εκμετάλλευσή τους από τους άλλους και καθετί αντίθετο από αυτά τους κάνει να τρομάζουν και να φεύγουν. Ξυπνά μέσα τους το πολεμοχαρές θηρίο που το μόνο που θέλει είναι να κατασπαράξει, να ποδοπατήσει.

Κι εγώ τί κάνω;

Φωνάζω...

Ειμ' εγώ, μ' ακούς...

Σ' αγαπώ, μ' ακούς...

Τα γεγονότα, η αισιοδοξία και η άγνοια κινδύνου

Πολλές φορές στη ζωή του καθενός συμβαίνουν γεγονότα άσχημα και δυσάρεστα. Γεγονότα που μας προκαλούν λύπη, στενοχώρια, μας ισοπεδώνουν κυριολεκτικά, ανεξάρτητα με ποιον τομέα της ζωής μας έχουν να κάνουν.

Όταν τ' άστρα τεμπελιάζουν

Σκέφτομαι ώρες τώρα, που να εντάξω αυτό το κείμενο. Σ' αυτά που σκέφτομαι και  «Χαίρομαι» ή «Δεν χαίρομαι»;
Εδώ και μήνες περιπλανώμενη στις αστρικές γωνιές του διαδικτύου, συλλέγω εικόνες και σχηματισμούς που συντελούν στο «τα δύο να γίνουν ένα». Ναι, σωστά καταλάβατε, πρόκειται για συναστριακούς συνδυασμούς. Συνδυασμούς δυνατούς και αποδεκτούς που στέκουν στην κορυφή των σχηματισμών που συνδέουν δύο ωροσκόπια και υπογράφουν το ταίριαγμά τους.

Παλιές αγαπημένες θάλασσες...

Υπάρχουν άνθρωποι που μπαίνουν στη ζωή μας και, πότε για έναν εμφανή λόγο και πότε έτσι απλά τους τοποθετούμε στην καρδιά μας. Τους αγαπάμε και τους εμπιστευόμαστε δίνοντάς τους έναν εξέχοντα ρόλο στη ζωή μας. Γίνονται οι δικοί μας άνθρωποι. Οι φίλοι που αισθανόμαστε την ανάγκη να μοιραστούμε μαζί τους καθετί που μας συμβαίνει, όπως και το ίδιο επιθυμούμε να πάρουμε κι από εκείνους.

Η ανάποδη ανταπόδοση της ανοιχτής παλάμης

Μην έχοντας κάποιον να μοιραστώ κάτι που με βασανίζει για καιρό, το γράφω εδώ αν και πάλι ξέρω ότι κανείς δεν πρόκειται να το διαβάσει. Το ερώτημα είναι, σε τί δίνει κανείς προτεραιότητα, στη σύνειδηση και στις ηθικές του αξίες ή στα γεγονότα και στις ενέργειες που λαμβάνουν χώρα;

Ναι, δεν είμαι σαφής, το ξέρω… Ας πάμε λοιπόν, ένα και πλέον χρόνο πίσω…

...και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, είμ' εγώ μ' ακούς

Το συγκεκριμένο βιβλίο αστρολογίας  βρίσκεται χρόνια στη βιβλιοθήκη μου. Τότε, όταν έπεσε στα χέρια μου είχα διαβάσει αρκετά κεφάλαια, αλλά τότε τις γνώσεις μου στην αστρολογία, ούτε καν περιορισμένες δεν θα μπορούσε να τις πει κανείς, ήταν απειροελάχιστες έως ανύπαρκτες. Πριν από μερικά βράδυα, είχα την "έμπνευση" να πάρω ξανά το βιβλίο αυτό και να του ρίξω μια ματιά. Το πήρα στα χέρια μου και το άνοιξα τυχαία σε κάποιο σημείο... κάπου στη μέση του.

Διαβάζω...

Σταγόνες βροχής, ή μήπως όχι;

Ο ήχος της βροντής είναι κάτι που πάντα με τρόμαζε. Απ' τη μία με τρόμαζε κι απ' την άλλη πάντα περίμενα να ακούσω την επόμενη βροντή, προσδοκώντας πως ο δυνατός ήχος θα ξορκίσει το κακό, θα το κάνει να τρομάξει κι αυτό θα φύγει... Αστραπές και βροντές διαδέχονται η μία την άλλη και κάπου μέσα εκεί έχει αρχίσει να διαφένεται ο ήχος της βροχής. Το μυαλό ταξιδεύει. Ταξιδεύει χιλιόμετα μακρυά, ταξιδεύει μέσα στο χθες, σε ένα ταξίδι που μόνο άρχισε...

Ένοιωσα την πρώτη σταγόνα αλμυρή όπως όλα τα δάκρυα και... Ναι! Tο αποφάσισα, θα το κάνω! Έβαλα τα κλειδιά στη τσέπη και βγήκα έξω. Περπατούσα σχεδόν στη μέση του δρόμου για να μην υπάρχει τίποτα που να μπορεί να με προφυλάξει απ' τη βροχή. 'Ηθελα να μου ξεπλύνει την πίκρα, να διώξει καθετί αρνητικό, να γεννηθώ ξανά. Περπατούσα, εκλιπαρώντας το σύμπαν για ένα θαύμα, για μια σταγόνα χαράς. Δεν μπορούσα πλέον να ξεχωρήσω αν ό,τι υγρό ένοιωθα στο πρόσωπό μου ήταν σταγόνα βροχής ή δάκρυ. Το βλέμμα θολό όπως κάθε φορά που η ψυχή μου σου μιλά με τόση δύναμη όση έχει και τώρα ο ουρανός που αδειάζει. Το σύμπαν βγάζει μιαν ατέλειωτη δύναμη όπως κι εγώ όταν σου φωνάζω...

Ήταν ήδη 2:00, περασμένα μεσάνυχτα όταν μπήκα στο σπίτι. Τα ρούχα μου στάζουν. Προσπαθώ να καταλάβω αν κρυώνω αλλά δεν μπορώ να το προσδιορίσω. Δεν είμαι εκεί! Μια τεράστια δύναμη μέσα μου με έχει φέρει εκεί κοντά σου...

Έρωτας… κι όμως πονάει

Ανέβασα στις σημειώσεις μου στο facebook, ένα μικρό απόσπασμα από τον Μεγάλο Ανατολικό του Ανδρέα Εμπειρίκου. Μιλά για τον έρωτα...

"Τί είναι ο Έρως, διηρωτάτο η Υβόννη εν απογνώσει. Διατί να είναι τόσον δύσκολος η ολοκλήρωσίς του; Διατί να προκαλή τόσους πόνους και τόσας πικρίας, ενώ είναι το μεγαλύτερον αγαθόν, το μεγαλύτερον δώρον που εδόθη εις τους ανθρώπους, η μεγαλυτέρα απόλαυσις, η βαθυτέρα ευτυχία. Τί είναι αυτό που μετατρέπει τον Έρωτα, από Παράδεισον ηδονών, εις Κόλασιν μαρτυρίων; Τι είναι αυτό που μετατρέπει το μέλι εις χολήν; Τι είναι αυτό που κάμνει τον ατυχή ερωτευμένον να υποφέρη, υπό ορισμένας συνθήκας, τόσον; Τι είναι αυτό που ώρες-ώρες κάνει το αίμα το ζεστό να γίνεται μέσα στις φλέβες πάγος;"

Το βρήκα τυχαία αυτό το απόσπασμα και είδα ότι μου ταιριάζει απόλυτα. Τα ίδια "Διατί;", όπως και η Υβόννη έχω κι εγώ, την ίδια απόγνωση. Χθες τα είχα βάλει με το σύμπαν. Το σύμπαν που δεν μπορεί να συγκαταθέσει σε ένα τόσο μεγαλειώδες συναίσθημα, το σύμπαν που με καταράστηκε. Το σύμπαν που μετατρέπει τον Παράδεισο σε Κόλαση.
Κάποιος σχολίασε και είπε ότι ο απόλυτος έρωτας δεν έχει ούτε Κόλαση, ούτε χολή, ούτε σε κάνει να υποφέρεις. Ναί, όταν έχει αντίκρυσμα δεν έχει τίποτα απο τα παραπάνω, έχει μόνο Παράδεισο! Όμως, δεν ερωτεύεσαι κάποιον επειδή σε ερωτεύτηκε κι αυτός, ούτε με στόχο να σε ερωτευτεί κι αυτός. Ο έρωτας μπορεί να έρθει και να σε γεμίσει, να σε πλημμυρίσει και να σε κάνει να νοιώσεις πώς το κέντρο όλου του κόσμου είναι ένας και μοναδικός άνθρωπος. Είναι Παράδεισος όταν ισχύει το "ερωτευτήκαμε ο ένας τον άλλον", όταν όμως ισχύει το "ερωτεύτηκα", πιστέψτε με, είναι Κόλαση, είναι απέραντος, αβάσταχτος πόνος.
Αρκετοί αυτή τη στιγμή θα μιλήσουν για την αξιοπρέπεια, για την αγάπη προς τον εαυτό μας και τα υπόλοιπα ακολουθούν. Για μένα το "πρώτα ο εαυτός μου και μετά ο άλλος", δεν έχει καμμία θέση στην αγάπη. Την αναιρεί, όπως την αναιρεί και το "μ' αγαπάς; σ' αγαπώ. Δεν μ' αγαπάς; δεν σ' αγαπώ".  Κι όταν ο άλλος έχει "κλειδώσει" και δεν σ' αφήνει να μπεις, εκεί είναι που έρχεται και ο πόνος, εκεί η κόλαση. Πονάει και ταυτόχρονα σε ανεβάζει στον ουρανό, γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο θείο απ' την αγάπη. Κι όσο πιο μεγάλη και ανιδιοτελής είναι, τόσο πιο πολύ πονάει όταν βρίσκεται πίσω από μία κλειστή πόρτα.

Εδώ ταιριάζουν οι στίχοι της Μάρως Μπιζάνη:
"Με ρώτησε ο Θεός μες στ' όνειρό μου
Γιατί τον αγαπάς αφού πληγώθηκες
Κι εγώ του είπα μέσα απ' τ' αναφιλητό μου
Για την αγάπη Θεέ μου εσύ σταυρώθηκες".

Συμπαντικές αδικίες

Είναι φορές που αισθάνομαι ότι με πνίγουν τα ίδια μου τα συναισθήματα. Τα συναισθήματα εκείνα που έχουν έναν στόχο, έναν προορισμό, θέλουν να βγουν και να αγκαλιάσουν μια μορφή συγκεκριμένη. Μια απέραντη, ειλικρινής και ανιδιοτελής αγάπη... Το σκέφτομαι και λέω, γιατί; Γιατί το σύμπαν τη παίρνει και την τοποθετεί μπροστά σε μια κλειστή πόρτα; Αγάπη είναι, ό,τι πιο δυνατό υπάρχει στον κόσμο.

Ο προστατευτικός ρόλος του Johann Sebastian Bach

Είχα χρόνια να ακούσω άλλου είδους μουσική εκτός από κλασσική. Άκουγα με τις ώρες τις αγγλικές σουίτες του Bach κρατώντας την παρτιτούρα στα χέρια και διαβάζοντάς την. Στο τσακίρ κέφι άκουγα και κανένα χορευτικό κομμάτι, βάλς του Strauss ή του Chopin! Ούτε καν η παραμικρή σκέψη για οποιοδήποτε λαϊκό ή ελαφρολαϊκό άσμα, με εξαίρεση τη μεγάλη μου αδυναμία τον Μάνο Χατζηδάκι. Τον Θεό Μάνο όπως συνηθίζω να τον αποκαλώ.
Πέρασε καιρός, μήνες χρόνια και κάποια στιγμή, μια νύχτα του Ιουνίου, πιάνω τον εαυτό μου να ακούει και να σιγουτραγουδά... Μαύρος βαρύς ο ουρανός
απόψε που ΄ρθες να με βρεις, είναι μεγάλος ο καημός να  τον αντέξεις δεν μπορείς... Ποιος; Εγώ; Ναι, εγώ!!!

Απέφευγα όπως ο διάβολος το λιβάνι να ακούσω στίχους. Στίχους που να μιλάνε για καημούς, γι' αγάπες κι έρωτες. Μια χαρά ήταν ο Bach, ο Mozart, o Chopin. Κανείς απ' αυτούς δεν σου μιλά γι' αυτόν, δεν σου λέει πως αν θα έρθει αυτός η ζωή σου θ' αλλαξει και καθετί που πονά μια για πάντα θα πάψει... ούτε σου μιλά για αγάπες που θα διαρκέσουν ώσπου η γη να μη γυρίζει πια. Ακούς, και... φέρνεις στο μυαλό σου εικόνες που έχουν μια συγκεκριμένη μορφή. Θες να σιγοτραγουδήσεις μα ένας λυγμός δεν σ' αφήνει.

αχ και να 'ξερες για σένα
τι περνώ...
Να γινόταν να γυρίσεις,
με ένα φιλί να μ'αναστήσεις...
αχ Θεέ μου πόσο σ' αγαπώ

Ακούγοντας όμως Bach, αυτά δεν τα ακούς, Τ' ακούς; Όχι βέβαια! Δεν γίνεσαι κομμάτια... έχεις μιαν ασπίδα που σε προστατεύει.
Αν σπάσει όμως, τότε τί γίνεται;

Πραγματικά χαίρομαι που μ' αρέσει ο Bach!