Κυριακή 31 Δεκεμβρίου 2017

2017... Επιγραμματικά

  • Η ελπίδα είναι αυταπάτη.
  • Το να βοηθάς σημαίνει διαλύστε με.
  • Δεν δικαιούνται όλοι να ονειρεύονται.
  • Έμαθα την έννοια της μηδενικής αξίας.
  • Έμαθα τις προϋποθέσεις για να μισήσεις κάποιον με όλη σου τη δύναμη.
  • Έμαθα τι θα πει «τίποτα».
  • Έμαθα να αισθάνομαι τύψεις που θέλω και κάτι περισσότερο από το να είμαι υγιής.
  • Μόνο εμένα έχω, και μόνο εμένα θα έχω.
  • Όταν κάτι δεν πάει καλά, μόνο χειρότερο μπορεί να γίνει.
  • Τίποτα δεν ξεκινά από το μηδέν.
  • Το «τίποτα» δεν είναι προϋπόθεση για να χαμογελάει κανείς.
  • Η αυτοπεποίθηση για να υπάρξει πρέπει να αναγνωρίζεται από τους άλλους.
  • Έχασα.
  • Είναι πια πολύ αργά.
  • Σ' αγαπώ... με τον ίδιο αποδέκτη.



Δευτέρα 9 Οκτωβρίου 2017

Είτε έτσι, είτε αλλοιώς...

Σκέφτεσαι ότι τα χρώματα της ζωής σου είναι όλες οι αποχρώσεις του γκρίζου.
Αποτέλεσμα: Θλίψη.

Σκέφτεσαι ότι εσύ το διάλεξες και κατηγορείς τον εαυτό σου ως τον μοναδικό υπεύθυνο για αυτή την κατάσταση..
Αποτέλεσμα: Θλίψη.


Σκέφτεσαι
ν’ αλλάξεις χρώμα.
Δεν μπορείς γιατί ό,τι επέλεξες ήταν το μόνο που επιθυμούσε η ψυχή σου. Δεν μπορείς να επιθυμείς, να αισθάνεσαι, να ονειρεύεσαι πράγματα και καταστάσεις που είναι έξω απ’ την καρδιά σου. Δεν είσαι εσύ.
Αποτέλεσμα: Θλίψη.

Ελπίζεις στο θαύμα που θα κάνει τα πράγματα ν’ αλλάξουν.
Ξέρεις ότι τίποτα δεν πρόκειται ν’ αλλάξει. Θαύματα δεν γίνονται.
Αποτέλεσμα: Θλίψη.

Είτε έτσι, είτε αλλοιώς...
Είναι πλέον αργά. Το χρώμα δεν αλλάζει. Ο χρόνος χάθηκε μαζί με τα όνειρα και τις ελπίδες.
Αποτέλεσμα: Θλίψη.

Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου 2017

Τίποτα



Κι όμως, μπορεί ένας μοναδικός άνθρωπος να σου εμπνεύσει έναν έρωτα διαφορετικό, τόσο δυνατό και βαθύ ικανό να δώσει ένα άλλο χρώμα στη ζωή σου που μπορεί εξίσου να είναι ένα φωτεινό πορτοκαλί ή ένα θολό γκρίζο.
Το τραγικότερο είναι να συμβεί αυτό σε ένα χρονικό σημείο που σηματοδοτεί μια σημαντική περίοδο της ζωής σου η οποία «τρέχει» κάτω από την επικεφαλίδα «ή τώρα ή ποτέ». Είτε καταφέρνεις να χτίσεις ευτυχία τώρα, και να πορευτείς μαζί της, είτε δεν τα καταφέρνεις και η συνθήκη αυτή σε σφιχταγκαλιάζει για όλη την υπόλοιπη ζωή σου.
Έτσι έγινε. Όπως το λένε οι στίχοι...

«Ήταν μια σπίθα στην αρχή και μιας βροχής ψιχάλα, 
κι έγινε η σπίθα πυρκαγιά και πέλαγος η στάλα»

Πέρασε ένας χρόνος, δύο, ...πέντε, έξι και η αγάπη μεγάλωνε και ρίζωνε όλο και πιο βαθειά, γινόταν το κέντρο της ζωής, της ύπαρξης σου, ο σκοπός και το μοναδικό σου όνειρο. Μοναδική ευχή και προσευχή σε θεούς και δαίμονες. Ο έρωτας και η αγάπη που περιμένεις να πάρεις για να ανέβει η ψυχή σου ψηλά, να σβήσει κάθε προηγούμενη πίκρα, κάθε πόνο και θλίψη. 


Ελπίζεις, περιμένεις μετατρέπεις την υπομονή σε τρόπο ζωής με την προσδοκία στο θαύμα, στο ότι θα έρθει η στιγμή που επιτέλους αυτό το ανελέητο σύμπαν που κάνει ότι μπορεί για να σε εξοντώσει θα δώσει και σε σένα έναν καλό λόγο για να μη ξανασβήσει ποτέ το χαμόγελο από τα χείλη σου. 

Ναι, έρχεται η στιγμή που αρχίζεις να πιστεύεις ότι είσαι λίγα βήματα πριν την πραγματοποίηση ΑΛΛΑ, ταυτόχρονα μαθαίνεις πως δεν υπάρχει χώρος για σένα. Έπαιξες, (ναι, τη ζωή σου) κι έχασες, η ελπίδα δεν είναι παρά μια αυταπάτη.

Και τότε συνειδητοποιείς ότι είσαι ένα τίποτα, δεν έχεις καμία αξία ώστε να σε βάλει ο άλλος στη ζωή του... και τα χρόνια περνούν, πέρασαν ήδη... 

Στάχτη ζωή και όνειρα, όλα μαζί τίποτα, κενό...




Σάββατο 9 Σεπτεμβρίου 2017

Ξεχάστηκα...

Πάλι ξεχάστηκα. Ευτυχώς δεν κράτησε πολύ, ίσα ίσα όσο χρειαζόταν για να αρχίσω να πιστεύω πως είμαι σημαντική για σένα και από στιγμή σε στιγμή θα φανείς για να με διαβεβαιώσεις για αυτό. 

Τι πράγματα είναι αυτά βρε κουτό; Είναι ποτέ δυνατόν να είσαι εσύ σημαντική για κάποιον; Υπάρχουν πολύ καλύτερες από σένα κι ο καθένας, όπως κι εσύ άλλωστε, διαλέγει πάντα το καλύτερο.
Έλα προσγειώσου, ένα τίποτα είσαι. Αν πραγματικά άξιζες τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά εδώ και χρόνια. Μια ρόδα είναι η ζωή που γυρίζει συνεχώς εναλλάσσοντας τις καταστάσεις από λευκές και φωτεινές σε γκρίζες ή μαύρες. Αυτό συνήθως συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους δημιουργώντας τους το αίσθημα της ελπίδας και της προσδοκίας ότι κάθε γκρίζα περίοδος της ζωής τους θα αλλάξει και θα γίνει φωτεινή. 

Έτσι γίνεται! Ψάχνεις μέσα στο γκρίζο ή στο μαύρο για εκείνη τη χαραμάδα που από εκεί θα περάσει έστω και μία ακτίνα φωτός κι έτσι θα φωτίσει τον χώρο και τον χρόνο που ο καθένας ζει. Τι γίνεται όμως όταν δεν υπάρχει αυτή η χαραμάδα και όχι μόνο αυτό, αλλά έρχεται κάποιος και κλείνει ερμητικά ακόμα και το παραμικρό άνοιγμα που δεν ξεπερνά τη διάμετρο της μύτης μιας καρφίτσας; Για πόσα χρόνια μπορεί κανείς να κάνει υπομονή, να ελπίζει, να παλεύει, να περιμένει;

Και ξυπνάς! Συνειδητοποιείς ξαφνικά πως δεν υπάρχει καμία απολύτως ελπίδα, τα όνειρα είναι απαγορευμένα γιατί δεν πρόκειται να καταλήξουν πουθενά. Χρόνος χαμένος, ζωή χαμένη γεμάτη θλίψη, πόνο, δυστυχία. Τότε σε πλημμυρίζει πλέον η σιγουριά ότι είναι μάταιο να περιμένεις. Έτσι είναι τα πράγματα, γκρίζα και δεν υπάρχει πια χρόνος για να αλλάξουν. 

Σε αυτή την περίπτωση δεν έχεις πολλές επιλογές. Το παίρνεις απόφαση και καταβάλλεις κάθε δυνατή προσπάθεια να ενσωματωθείς με αυτήν. Κλείνεις το διακόπτη και απλά υπάρχεις χωρίς να ζεις μέχρι να έρθει το πλήρωμα του χρόνου και να σταματήσει κι αυτό, να πάψεις οριστικά να ζεις.

Κυριακή 3 Σεπτεμβρίου 2017

Επιτέλους, ξύπνημα!

Οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια περνούν και το ένα γεγονός, από το πιο απλό έως το πιο σημαντικό, διαδέχεται το άλλο χτίζοντας τον βίο και την πολιτεία του καθενός. 

Αν όλα αυτά τα γεγονότα που διαδραματίζονται μέσα την καθημερινότητα δεν ευχαριστούν τους ανθρώπους εκείνοι  κάνοντας χρήση του αισθήματος της αυτοσυντήρησης ελπίζουν, ονειρεύονται πως θα αλλάξουν τα πράγματα και παλεύουν και προσπαθούν για αυτό.

Κι έτσι, περνούν τα χρόνια και συχνά (αν όχι πάντα) μια σκέψη που δεσπόζει ανάμεσα σε άλλες είναι η «Μα κανένας καλός;». Ώσπου έρχεται η στιγμή που ξυπνάς, εξετάζεις τα γεγονότα κι απ’ την άλλη πλευρά τους, δηλαδή από εσένα. Καταλαβαίνεις, συνειδητοποιείς και καταλήγεις με μαθηματική ακρίβεια στο γεγονός ότι δεν φταίνε οι άλλοι αλλά εσύ! Εσύ πού πίστευες ότι αξίζεις, ότι είσαι ένας ωραίος  άνθρωπος και πάλευες για την αυτοβελτίωσή σου δεν είσαι παρά ένα τίποτα. Δεν έχεις καμία απολύτως αξία για να ασχοληθεί ο άλλος μαζί σου, για να σε βάλει στη ζωή του. Απλά τα πράγματα, εαυτέ μου ΔΕΝ αξίζεις.-

Μεγάλη συνειδητοποίηση! Και τότε θωρακίζεσαι ακόμη περισσότερο μέσα στον εαυτό σου, μέσα στους τοίχους που έφτιαξες και συνεχίζεις να φτιάχνεις γύρω σου, εγκαταλείποντας οριστικά την ιδέα ότι κάτι θα τους γκρεμίσει κι έτσι θα μπορέσεις κι εσύ να φορέσεις ένα χαμόγελο από εκείνα της ψυχής, τα αληθινά. 

Ας μην το παιδεύουμε, είναι τόσο μα τόσο απλό: Δεν ήρθαν όλοι οι άνθρωποι σε αυτόν τον πλανήτη για να είναι ευτυχισμένοι και χαρούμενοι.-

Πέμπτη 30 Μαρτίου 2017

Μαθηματικώς...

Είναι γενικώς αποδεκτό ότι τα Mαθηματικά είναι η βασίλισσα των Επιστημών. Όταν η Στατιστική, κλάδος των μαθηματικών, μας οδηγεί μετά από πολυετή και συνεχή παρατήρηση στην εξαγωγή κάποιων συμπερασμάτων δεν έχουμε παρά να τα λάβουμε πολύ σοβαρά υπ’ όψιν και να πράξουμε αναλόγως.

Έτσι λοιπόν διαπιστώνεται ο θάνατος της ελπίδας. Ναι, αυτής που λένε πως πεθαίνει πάντα τελευταία, και πράγματι έτσι είναι. Αφού πεθάνει η ελπίδα έχουν πεθάνει όλα τα όνειρα, όλες οι προσδοκίες οι επιθυμίες κι ο άνθρωπος είναι ένα σώμα που απλά υπάρχει μέχρι να... περάσει στο χώρο με τα κυπαρίσσια.

Χρόνια ολόκληρα παλεύεις, ονειρεύεσαι, ελπίζεις για εκείνο το σημείο μηδέν που όλα όσα η ψυχή και η καρδιά σου επιθυμεί θα γίνουν αληθινά βιώματα, θα γίνουν ένα με την καθημερινότητα και έτσι θα ξεκινήσει ένας νέος κύκλος, αυτό που λέμε Ζωή, Χαρά, Ευτυχία.
Τα σκέφτεσαι όλα αυτά, μετράς και ξαναμετράς την υπομονή, την αναμονή, τα όνειρα, τις ευχές και τις προσευχές και τότε διαπιστώνεις πως είναι μαθηματικώς αποδεδειγμένο ότι ΔΕΝ. Και τότε είναι η κατάλληλη στιγμή να αποσυρθείς, να κλείσεις, να απομονωθείς γιατί τίποτε δεν έχει κανένα απολύτως νόημα...

Κάθε άλλη συμπεριφορά δεν είναι παρά ένα παχύ στρώμα επικάλυψης για να μη βλέπουν οι άλλοι τη ραγισμένη και χιλιοτσακισμένη σου ύπαρξη...