Παλιές αγαπημένες θάλασσες...

Υπάρχουν άνθρωποι που μπαίνουν στη ζωή μας και, πότε για έναν εμφανή λόγο και πότε έτσι απλά τους τοποθετούμε στην καρδιά μας. Τους αγαπάμε και τους εμπιστευόμαστε δίνοντάς τους έναν εξέχοντα ρόλο στη ζωή μας. Γίνονται οι δικοί μας άνθρωποι. Οι φίλοι που αισθανόμαστε την ανάγκη να μοιραστούμε μαζί τους καθετί που μας συμβαίνει, όπως και το ίδιο επιθυμούμε να πάρουμε κι από εκείνους.
Θέλουμε να μοιραστούμε μαζί τους, τις χαρές και τις λύπες τους, τους προβληματισμούς και τις εικόνες του μυαλού και της ψυχής τους.
Είναι όμως φορές που έρχεται μια καταιγίδα και σαρώνει τα πάντα και τίποτα δεν μένει όρθιο. Άνθρωποι εισβάλλουν ξαφνικά και μη μπορώντας να επιβάλουν την παρουσία τους με άλλο τρόπο και να κρατήσουν τη σημαία της νίκης στην κορφή του βουνού εξαπολύουν γυμνά μαχαίρια στο πρώτο στόχο που θα βρεθεί μπροστά τους. Είναι απλά θέμα επιβολής και κυριαρχίας.
Κρατούσα  χρόνια, τη μυρωδιά από το φρέσκο θαλασσινό αεράκι. Γεύση γλυκειά και πικρή ταυτόχρονα. Ξαναφύσηξε, θαλασσινό αεράκι, την πίκρα όμως δεν την κράτησα, την άφησα να χαθεί την απεραντοσύνη του σύμπαντος, να διαλυθεί...

Χαίρομαι πολύ που φύσηξε πάλι θαλασσινό αεράκι!

Σημ.: Το κείμενο αυτό γράφτηκε με πάρα πολλή αγάπη για μια φίλη.