Μια ψυχή στον καθρέφτη

Ξεκίνησα να γράψω κάτι, μα δεν ήξερα τί. Είχα πολλά στο μυαλό μου. Σκέψεις, άλλες πικρές, άλλες γλυκειές, όλες μαζί ανακατεμένες. Κοιτούσα τη λευκή σελίδα μη ξέρωντας με τι ακριβώς να καταπιαστώ αυτή τη φορά και... να η πρώτη πρόταση:

"Θα μπορούσα να χτίσω ένα τεράστιο «ΓΙΑΤΙ;» με κομμάτια ψυχής, και να στο στείλω να το βάλεις στον καθρέφτη σου να το βλέπεις κάθε φορά που κοιτάς τον εαυτό σου."

Η συγκεκριμένη πρόταση βγάζει πίκρα το ξέρω, όχι όμως κακία. Είναι η πικρή γεύση που αφήνει το παράπονο, που αφήνει το άδικο. Είναι φορές που ειλικρινά εύχομαι να μπορούσα, να είχα τη δύναμη να μισήσω. Να μπορούσα να σκοτώσω τη ψυχή μου, τη συνείδησή μου, μα αυτό δεν γίνεται. Ό,τι πολυτιμότερο έχω είναι αυτή η ψυχή. Η ψυχή που την έχω ρίξει σε μια κόλαση, που την έχω κομματιάσει για να μην μολυνθεί από την ελαφρότητα, να μη γίνει ένα με την επιφάνεια, να μη γίνει ρηχή.

Μέρα με τη μέρα βγαίνει στο φως άλλο ένα γεγονός που να μου επιβεβαιώνει πως το χειρότερο που μπορείς να κάνεις σε έναν άνθρωπο με τον οποίο σχετίζεται, με οποιοδήποτε τρόπο, είναι να τον αγαπήσεις, να τον λατρέψεις. Να τον αγαπήσεις, να τον βάλεις πάνω κι από τον ίδιο σου τον εαυτό, να στηρίξεις τις προσπάθειές του και να συμβάλεις ενεργά σ' αυτές.

Οι περισσότεροι άνθρωποι όμως δεν θέλουν τέτοια για να εκτιμήσουν, δεν θέλουν προσφορά κι εκτίμηση γιατί έχουν μάθει να ζουν στη ψευτιά, στα επιφανειακά συναισθήματα, στην εκμετάλλευσή τους από τους άλλους και καθετί αντίθετο από αυτά τους κάνει να τρομάζουν και να φεύγουν. Ξυπνά μέσα τους το πολεμοχαρές θηρίο που το μόνο που θέλει είναι να κατασπαράξει, να ποδοπατήσει.

Κι εγώ τί κάνω;

Φωνάζω...

Ειμ' εγώ, μ' ακούς...

Σ' αγαπώ, μ' ακούς...