Προ-Χριστουγεννιάτικες σκέψεις

Σε μία εβδομάδα έχουμε Χριστούγεννα, ενώ δεν απομένουν παρά δεκαπέντε ημέρες για να απαλλαγούμε από το, για μένα τουλάχιστον, ακραία δυσοίωνο 2010. Ίδια πικρή γεύση, όπως άλλωστε όλα τα τελευταία χρόνια, μόνο που αυτή τη φορά απόλυτα συνειδητά ξέρω πως δεν πρόκειται να πέσει, έστω και κατά λάθος, ούτε ένας κόκκος ζάχαρης για να γλυκάνει τις μέρες αυτές.
Πολλοί είναι εκείνοι που πιθανόν θα μιλήσουν για την αισιοδοξία και την ελπίδα που πρέπει να αντλούμε μέσα από την έννοια του θαύματος των Χριστουγέννων. Το έχω ξαναπεί, η ελπίδα και η αισιοδοξία για μένα δεν είναι παρά κουραφέξαλα, μια ουτοπική κατάσταση που, κατά την άποψή μου, όταν τα πραγματικά/πρακτικά γεγονότα δεν συνηγορούν στην ύπαρξή τους απλά ενδυναμώνουν τον όρο «χαζοχαρούμενο». Δεν καταλαβαίνω το λόγο γιατί πρέπει να αισθάνομαι χαρούμενη, γιατί πρέπει να συμμετέχω στο «φωτεινό» τοπίο των Χριστουγέννων ενώ τα πάντα γύρω από μένα είναι μαύρα και στην καλύτερη περίπτωση γκρίζα.
Δεν λέω πως δεν ονειρεύομαι, αλλά ξέρω πως κάθε όνειρό μου είναι όνειρο και μόνο όνειρο και ουδεμία απαίτηση έχω πλέον από το σύμπαν να του δώσει σάρκα και οστά, να το πραγματοποιήσει. Κι αυτό με πλήρη γνώση των καταστάσεων του δικού μου ατομικού κόσμου. Προτιμώ χίλιες φορές συνειδητά να μην περιμένω τίποτα, κι αν έρθει κάτι να πέσει σαν άστρο από τον ουρανό μέσα στη χούφτα μου, παρά να περιμένω και να ελπίζω, και στο τέλος να εισπράξω για άλλη μια φορά την πίκρα και την απογοήτευση του απόλυτου τίποτα.

Εύχομαι όλοι εσείς, να περάσετε όμορφα, και πάνω απ’ όλα να είστε εσείς, ο εαυτός σας. Μη βάλετε απλά τα «καλά σας» γιατί αυτό επιβάλλουν οι μέρες. Ζήστε όπως ο δικός σας εσωτερικός κόσμος σάς παροτρύνει. Όπως ταιριάζει στα υπαρκτά δεδομένα της δικής σας ζωής.