Ακούει κανείς;

Λένε πως όταν θέλεις κάτι πολύ, το σύμπαν συνομωτεί ώστε να  το αποκτήσεις. Λένε επίσης ότι, η πίστη είναι το μεγαλύτερο όπλο του ανθρώπου. Μ' αυτήν λένε μπορείς να πετύχεις τα πάντα... Αρκεί να πιστέψεις, να πιστέψεις βαθειά. Να πιστέψεις μ΄όλη σου τη δύναμη.

Αυτό κάνω κι εγώ... Απαρνήθηκα τα πάντα, κάρφωσα το βλέμμα μου "εκεί"... Έταξα τη ψυχή και την καρδιά μου σε ότι ομορφότερο υπάρχει σ' αυτόν κόσμο. Δεν ζήτησα τίποτα, μόνο ζήτησα να μου ανοίξουν μια χαραμάδα για να μπορέσω να τρυπώσω εκεί και να δώσω. Να δώσω τα πάντα, χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς περικοπές. Να δώσω απόλυτα, να ξεπεράσω τον εαυτό μου.
Είναι αυτή η αγάπη που όσο πιο πολύ δίνεις, τόσο πιο πολύ σε δυναμώνει, κάνει τη ψυχή σου να γεμίζει με ακόμα περισσότερη αγάπη και σου δημιουργεί την ανάγκη και την επιθυμία να θέλεις να δίνεις όλο και περισσότερα. Αισθάνεσαι ότι φεύγεις απ' το σώμα σου και γίνεσαι μια άυλη μορφή που θέλεις να εισχωρήσεις μέσα στη ψυχή του και να τη γεμίσεις με αγάπη, με αφοσίωση, με σεβασμό.
Η κάθε σου ανάσα χωρίζεται στα δύο. Ανασαίνεις για σένα, για να ζεις, ανασαίνεις και για ό,τι αγαπάς. Η κάθε σου ανάσα γίνεται μαζί και προσευχή. Προσευχή στο σύμπαν, σε κάθε Θεό... Βγάζεις όση δύναμη έχεις κι ακόμη περισσότερη και παρακαλάς, ικετεύεις. Παρακαλάς να φύγει από πάνω σου τ' άδικο, να σου έρθει μια σταλιά ευτυχίας. Μα κανείς δεν ακούει...

Πόση πίστη χρειάζεται πια; Όταν όλο σου το είναι, είναι "εκεί", όλη σου η ύπαρξη, το κάθε κύτταρο φωνάζει γιατί κανείς δεν ανταποκρίνεται; Γιατί το σύμπαν αδιαφορεί τόσο επιδεικτικά; Γιατί καμιά προσευχή δεν φτάνει ως "εκεί πάνω" για να μου δώσει μια ηλιακτίδα;