Ο προστατευτικός ρόλος του Johann Sebastian Bach

Είχα χρόνια να ακούσω άλλου είδους μουσική εκτός από κλασσική. Άκουγα με τις ώρες τις αγγλικές σουίτες του Bach κρατώντας την παρτιτούρα στα χέρια και διαβάζοντάς την. Στο τσακίρ κέφι άκουγα και κανένα χορευτικό κομμάτι, βάλς του Strauss ή του Chopin! Ούτε καν η παραμικρή σκέψη για οποιοδήποτε λαϊκό ή ελαφρολαϊκό άσμα, με εξαίρεση τη μεγάλη μου αδυναμία τον Μάνο Χατζηδάκι. Τον Θεό Μάνο όπως συνηθίζω να τον αποκαλώ.
Πέρασε καιρός, μήνες χρόνια και κάποια στιγμή, μια νύχτα του Ιουνίου, πιάνω τον εαυτό μου να ακούει και να σιγουτραγουδά... Μαύρος βαρύς ο ουρανός
απόψε που ΄ρθες να με βρεις, είναι μεγάλος ο καημός να  τον αντέξεις δεν μπορείς... Ποιος; Εγώ; Ναι, εγώ!!!

Απέφευγα όπως ο διάβολος το λιβάνι να ακούσω στίχους. Στίχους που να μιλάνε για καημούς, γι' αγάπες κι έρωτες. Μια χαρά ήταν ο Bach, ο Mozart, o Chopin. Κανείς απ' αυτούς δεν σου μιλά γι' αυτόν, δεν σου λέει πως αν θα έρθει αυτός η ζωή σου θ' αλλαξει και καθετί που πονά μια για πάντα θα πάψει... ούτε σου μιλά για αγάπες που θα διαρκέσουν ώσπου η γη να μη γυρίζει πια. Ακούς, και... φέρνεις στο μυαλό σου εικόνες που έχουν μια συγκεκριμένη μορφή. Θες να σιγοτραγουδήσεις μα ένας λυγμός δεν σ' αφήνει.

αχ και να 'ξερες για σένα
τι περνώ...
Να γινόταν να γυρίσεις,
με ένα φιλί να μ'αναστήσεις...
αχ Θεέ μου πόσο σ' αγαπώ

Ακούγοντας όμως Bach, αυτά δεν τα ακούς, Τ' ακούς; Όχι βέβαια! Δεν γίνεσαι κομμάτια... έχεις μιαν ασπίδα που σε προστατεύει.
Αν σπάσει όμως, τότε τί γίνεται;

Πραγματικά χαίρομαι που μ' αρέσει ο Bach!