Έρωτας… κι όμως πονάει

Ανέβασα στις σημειώσεις μου στο facebook, ένα μικρό απόσπασμα από τον Μεγάλο Ανατολικό του Ανδρέα Εμπειρίκου. Μιλά για τον έρωτα...

"Τί είναι ο Έρως, διηρωτάτο η Υβόννη εν απογνώσει. Διατί να είναι τόσον δύσκολος η ολοκλήρωσίς του; Διατί να προκαλή τόσους πόνους και τόσας πικρίας, ενώ είναι το μεγαλύτερον αγαθόν, το μεγαλύτερον δώρον που εδόθη εις τους ανθρώπους, η μεγαλυτέρα απόλαυσις, η βαθυτέρα ευτυχία. Τί είναι αυτό που μετατρέπει τον Έρωτα, από Παράδεισον ηδονών, εις Κόλασιν μαρτυρίων; Τι είναι αυτό που μετατρέπει το μέλι εις χολήν; Τι είναι αυτό που κάμνει τον ατυχή ερωτευμένον να υποφέρη, υπό ορισμένας συνθήκας, τόσον; Τι είναι αυτό που ώρες-ώρες κάνει το αίμα το ζεστό να γίνεται μέσα στις φλέβες πάγος;"

Το βρήκα τυχαία αυτό το απόσπασμα και είδα ότι μου ταιριάζει απόλυτα. Τα ίδια "Διατί;", όπως και η Υβόννη έχω κι εγώ, την ίδια απόγνωση. Χθες τα είχα βάλει με το σύμπαν. Το σύμπαν που δεν μπορεί να συγκαταθέσει σε ένα τόσο μεγαλειώδες συναίσθημα, το σύμπαν που με καταράστηκε. Το σύμπαν που μετατρέπει τον Παράδεισο σε Κόλαση.
Κάποιος σχολίασε και είπε ότι ο απόλυτος έρωτας δεν έχει ούτε Κόλαση, ούτε χολή, ούτε σε κάνει να υποφέρεις. Ναί, όταν έχει αντίκρυσμα δεν έχει τίποτα απο τα παραπάνω, έχει μόνο Παράδεισο! Όμως, δεν ερωτεύεσαι κάποιον επειδή σε ερωτεύτηκε κι αυτός, ούτε με στόχο να σε ερωτευτεί κι αυτός. Ο έρωτας μπορεί να έρθει και να σε γεμίσει, να σε πλημμυρίσει και να σε κάνει να νοιώσεις πώς το κέντρο όλου του κόσμου είναι ένας και μοναδικός άνθρωπος. Είναι Παράδεισος όταν ισχύει το "ερωτευτήκαμε ο ένας τον άλλον", όταν όμως ισχύει το "ερωτεύτηκα", πιστέψτε με, είναι Κόλαση, είναι απέραντος, αβάσταχτος πόνος.
Αρκετοί αυτή τη στιγμή θα μιλήσουν για την αξιοπρέπεια, για την αγάπη προς τον εαυτό μας και τα υπόλοιπα ακολουθούν. Για μένα το "πρώτα ο εαυτός μου και μετά ο άλλος", δεν έχει καμμία θέση στην αγάπη. Την αναιρεί, όπως την αναιρεί και το "μ' αγαπάς; σ' αγαπώ. Δεν μ' αγαπάς; δεν σ' αγαπώ".  Κι όταν ο άλλος έχει "κλειδώσει" και δεν σ' αφήνει να μπεις, εκεί είναι που έρχεται και ο πόνος, εκεί η κόλαση. Πονάει και ταυτόχρονα σε ανεβάζει στον ουρανό, γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο θείο απ' την αγάπη. Κι όσο πιο μεγάλη και ανιδιοτελής είναι, τόσο πιο πολύ πονάει όταν βρίσκεται πίσω από μία κλειστή πόρτα.

Εδώ ταιριάζουν οι στίχοι της Μάρως Μπιζάνη:
"Με ρώτησε ο Θεός μες στ' όνειρό μου
Γιατί τον αγαπάς αφού πληγώθηκες
Κι εγώ του είπα μέσα απ' τ' αναφιλητό μου
Για την αγάπη Θεέ μου εσύ σταυρώθηκες".