Φωτεινές εικόνες σε γκρίζο φόντο

Εικόνες, λόγια άλλοτε ειπωμένα κι άλλοτε γραμμένα, ξεπηδούν στη σκέψη μου από το πουθενά χωρίς κάτι να τους έχει δώσει κάποια αφορμή. Σε χρόνο ανυποψίαστο, που δεν δένει με τίποτα. Λες και ένα αόρατο χέρι ανοίγει μια πόρτα κι αφήνει να ξεχυθούν μέσα στη σκέψη μου δεκάδες, εκατοντάδες εικόνες από το πριν.

Κάθε εικόνα αφήνει ένα γλυκό φως να ξεχυθεί παντού και να διώξει ό,τι γκρίζο υπάρχει τριγύρω. Αναμνήσεις από λόγια που βγήκαν μέσα απ’ τη ψυχή, χωρίς κανένα φόβο και όρισαν τη δική μου εικόνα για την αγάπη, για τον έρωτα. Φανέρωσαν τις σκέψεις μου, αφήνοντας ένα ένα τα πέπλα που τυλίγουν τον κόσμο μου για να τον προστατέψουν, να πέσουν.
Έτσι ακριβώς μου το είχαν πει κάποτε… «Αν θέλεις κάποιος να μπει μέσα στην καρδιά σου, πρέπει πρώτα να την ανοίξεις». Είχα απέναντί μου κάτι γνώριμο, οικείο. Σκέψεις εκθέτονταν η μια απέναντι στην άλλη, κι ήταν όμοιες, λες κι έβγαιναν από την ίδια ψυχή. Ακτίνες φωτός διαδέχονται η μία την άλλη και σιγά σιγά αρχίζουν να φωτίζουν τον κόσμο μου. Αυτό είναι, σκέφτηκα, τώρα μπορώ ν’ ανοίξω την καρδιά μου για να μπει κάποιος μέσα. Κάποιος που ξέρει, κάποιος που έχει διαβεί ίδια μονοπάτια, κάποιος που έχει δει ίδιες εικόνες στο παρελθόν.
Την άνοιξα λοιπόν την καρδιά μου και τη γέμισα με μια και μοναδική παρουσία.

Αυτό «θυμήθηκα και χάρηκα» κι είπα να το γράψω για να το μοιραστώ με άλλους, με τον εαυτό μου, δεν έχει σημασία… Είναι η πικρή γεύση της χαράς που την παίρνουν τα τέρατα του σύμπαντος φωνάζοντας με κακία δυνατά: «Όχι, όχι εσύ δεν θα ευτυχήσεις ποτέ, ό,τι αγαπάς θα το χάνεις…».

Υπάρχει όμως και μια δύναμη, που μεγαλύτερή της δεν υπάρχει. Μια τεράστια αγάπη, η πίστη, η αφοσίωση και δεν μπορεί… κάποια προσευχή μου θ’ ακουστεί…