Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013

Έξι μέρες...


Πέρασαν οι 6 πρώτες ημέρες της νέας χρονιάς. Κάτι ήξερα που δεν πίστεψα σε καμιά ευχή για καλό κι ευτυχισμένο 2013. Φάνηκε άλλωστε από τις πρώτες ώρες του ξεκινήματός του, και όπως έχω ήδη ξαναγράψει η καλή χρονιά από τις πρώτες ώρες φαίνεται.
Ο "κόσμος" γύρω μου γκριζόμαυρος που γίνεται ολοένα και πιο σκοτεινός. Ψάχνω να βρω την άκρη μιας αισιόδοξης και χαρούμενης σκέψης να την τραβήξω προς τα έξω, έτσι όπως τραβάμε την άκρη που καταφέραμε να βρούμε από ένα μπερδεμένο κουβάρι αλλά, μάταιος κόπος. Πουθενά άκρη, πουθενά ένα αισιόδοξο, ελπιδοφόρο γεγονός. Ούτε καν μια λέξη, ένα βλέμμα.

Κρύο... Πολύ κρύο, παγωνιά παντού. Παγωνιά στον ήχο της σιωπής, στο λευκό άγραφο χαρτί... Πόσο θα άλλαζε αλήθεια τα πράγματα ο ήχος μιας ανάσας, μια σταγόνα μελάνης στο χαρτί. Ναι, είναι πασιφανές ότι πάλι άρχισα τις ουτοπικές σκέψεις. Κι αυτό το έχω ξαναπεί, ελπίδα και αυταπάτη είναι έννοιες απόλυτα ίδιες, ταυτόσημες, αλλά, όσο κι αν το μυαλό μου το έχει αποδεχθεί πλήρως, η καρδιά διατηρεί ακόμα μερικές αμφιβολίες. Κι αν δεν είναι έτσι; Κι αν αλλάξει; Κι αν ζεσταθεί η ανάσα και μ' αγγίξει; Κι αν ζεσταθεί η μελάνη και στάξει στο χαρτί και ζωγραφίσει την αγάπη;


Αν, αν, αν... Μέχρι τότε ο χρόνος σταματά στην πίκρα και στη λύπη κι εγώ κοιτώ φωτογραφίες και ψυθιρίζω μόνο δυο λέξεις ".......... με" (ξέρεις εσύ).

Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2013

Άρχισε το 2013...


Όπως η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί, έτσι και η κάθε νέα χρονιά φαίνεται από τις πρώτες ώρες απ' τη στιγμή που ξεκίνησε. Ευτυχώς σε 365 μέρες φεύγει το πικρό 2013.

Πρέπει να ήταν λίγο πριν τα μεσάνυχτα της 31ης Δεκεμβρίου, χθες δηλαδή, όταν κοιτούσα το ρολόι να μετρά τα τελευταία λεπτά του 2012. Φεύγει, σκέφτηκα κι αναρωτήθηκα αν θα πάρει μαζί του και ό,τι άσχημο μου έφερε, αν θα πάρει μαζί του κάθε λύπη, κάθε θλιμμένο βλέμμα, κάθε πίκρα που μου έδωσε στις 366 μέρες της παραμονής του... Κι όμως όλα αυτά, όλη αυτή η πίκρα θα μπορούσε να εξαφανιστεί οριστικά κι αμετάκλητα με δύο-τρεις λέξεις που θα άκουγα ή θα διάβαζα. 
Έ προσγειώσου, είπα στον εαυτό μου, ξέρεις ποια είναι η σχέση σου με το σύμπαν, λατρεύει να βλέπει τα μάτια σου δακρυσμένα και τη θλίψη αποτυπωμένη στο πρόσωπό σου... και με μιας βρέθηκα και πάλι στην πραγματικότητα, σ' αυτό που δείχνουν τα γεγονότα, η πράξη κι όχι σε ό,τι μπορεί να επιθυμώ, να εύχομαι, να ελπίζω.
Οι δείκτες του ρολογιού προχωρούν. Ώρα, λεπτά, δευτερόλεπτα στέκουν στο δώδεκα, σταματούν για τόσο όσο χρειάζεται για να θέσω την ερώτηση: Πόσες πίκρες άραγε θα φέρει το 2013;
Δεν χρειάστηκαν παρά 5 ώρες για να λάβω την απάντησή μου... "Πολλές, ορίστε και μια πρώτη γεύση..." Κι εγώ την πήρα και την κατάπια, προσπάθησα μάταια να την πνίξω στα δάκρυα αλλά, παρέμενε ίδια. 
Κοίταξα τη νέα χρονιά με τα μάτια θολά από τα δάκρυα, ικετεύοντας: "Λίγη ευτυχία; Μια στάλα χαρά, μπορώ να έχω;" Γέλασε σαρκαστικά και μου απάντησε: "Πολλά ζητάς!"