...και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, είμ' εγώ μ' ακούς

Το συγκεκριμένο βιβλίο αστρολογίας  βρίσκεται χρόνια στη βιβλιοθήκη μου. Τότε, όταν έπεσε στα χέρια μου είχα διαβάσει αρκετά κεφάλαια, αλλά τότε τις γνώσεις μου στην αστρολογία, ούτε καν περιορισμένες δεν θα μπορούσε να τις πει κανείς, ήταν απειροελάχιστες έως ανύπαρκτες. Πριν από μερικά βράδυα, είχα την "έμπνευση" να πάρω ξανά το βιβλίο αυτό και να του ρίξω μια ματιά. Το πήρα στα χέρια μου και το άνοιξα τυχαία σε κάποιο σημείο... κάπου στη μέση του.

Διαβάζω...


"Θεωρείται η Αφροδίτη που έχει φτάσει στο σημείο ν' αρνηθεί τον εγωϊσμό της γι' αυτό λέγεται "η Αφροδίτη του αγίου ή του κορόϊδου"! Όμως τί σημασία έχει τί λέγεται γι' αυτήν όταν έχει βρει την αληθινή έννοια της αγάπης και να τη ζήσει εσωτερικά (με τη μεταφυσική ή την τέχνη) ή εξωτερικά (με την αυτοθυσία, την υπομονή και την ανοχή);"
Κάτι μου θυμίζει αυτή η Αφροδίτη σκέφτηκα... Μα τί άλλο από την δική μου;
"Ένας άνθρωπος με την Αφροδίτη στους Ιχθείς (αν φυσικά δεν δέχεται άσχημες γωνίες που τον αποδιοργανώνουν) θα φροντίσει να κάνει τη ζωή αυτών που αγαπά όμορφη. Θα σκεφτεί τί θα συμβάλει στην εξέλιξή σου και θα δώσει τα πάντα μαζί με τη διαρκή ζεστή του παρουσία, ξοδεύοντας όλο το δυναμικό χωρίς να μετρήσει τις δικές του ανάγκες..."

Τώρα τί να κάνω; Να χαρώ, να μη χαρώ; Τί; Έλα όμως που δεν είναι μόνο η δική μου Αφροδίτη εκεί, είναι και η "άλλη"... Εκείνη που ανακάλυψα ένα ανοιξιάτικο βράδυ και άφησε τη ζεστασιά της να με αγγίξει κι εξακολούθησε να επιβεβαιώνεται και να λειτουργεί σαν καθρέφτης που βλέπω μέσα εμένα, για πολλά βράδυα. Ναι αυτό είναι, σκέφτηκα, αυτό που έψαχνα, επιτέλους το βρήκα! Λειτουργεί με ίδιους κανόνες, ίδιους ρυθμούς, ίδιες αρχές. Συμφωνεί!
Και ξαφνικά από άνοιξη έγινε... χειμώνας, ο ουρανός μαύρισε κι άρχισαν καταιγίδες που τελειωμό δεν έχουν, κι ακόμα ψάχνω να βρω το γιατί...
Να γιατί τα έχω βάλει με το σύμπαν, να γιατί κάθε ανάσα μου συνοδεύεται μ' ένα γιατί. Τώρα θα μου πείτε, μα ένας πλανήτης είναι το θέμα; Όχι, δεν είναι ένας πλανήτης, είναι η ταύτιση, είναι το όμοιο, είναι η συμφωνία, είναι η αρχή που έμεινε αρχή και γι' αυτό ακριβώς δεν χαίρομαι. Έμεινε αρχή χωρίς να έχει μέση, μα ούτε και τέλος. Για μένα δεν έχει τέλος. Όμως, χαίρομαι που έχω καταφέρει να βιώσω αυτή την Αφροδίτη, που κατάφερε να αποτυπώσει τις ιδιότητές της μέσα στα κύτταρά μου. Και πίστεψέ με "άλλη", είναι όλα δικά σου!