Ζωγράφισα μια τούρτα με τη σκέψη μου και τη γέμισα με ψιλόλιγνα κεριά. Την κοίταξα για λίγο, κι έπειτα έκλεισα τα μάτια και καταδύθηκα στο βυθό της ψυχής μου για να ανασύρω την πιο δυνατή μου επιθυμία για να την κάνω ευχή...
Τη βρήκα, εδώ την έχω και την κρατώ σφιχτά.
Είναι ζωή, μοιάζει με την ανάσα και μπορεί να κινήσει τα πάντα, να δώσει δύναμη, να γεμίσει την ύπαρξη με ζωή, με φως. Μια επιθυμία που μπορεί σαν αληθέψει να εξαφανίσει κάθε πίκρα, να κάνει τη θλίψη χαρά, να φτιάξει έναν καινούργιο κόσμο χωρίς γκρίζο. Έναν κόσμο τόσο δα μικρό ώστε να χωρά στην καρδιά, δεν χρειάζεται άλλωστε να βγει πιο έξω, εκεί είναι η θέση του κόσμου αυτού, εκεί μόνο μπορεί να ανθίσει να γίνει μεγάλος και τρανός.
Και τώρα; Πώς να χωρέσει ένας ολάκερος κόσμος, τόση ζωή σε μιαν ευχή; Μιαν ευχή τόσο δυνατή που πρέπει όμως να εκφραστεί σε τόσο χρόνο όσο χρειάζεται για να σβήσουν τα κεριά μιας τούρτας με ένα μόνο φύσημα.
Αυτό είναι!
Είπα τ' όνομά σου, και φύσηξα...
Να μου πω, χρόνια πολλά κι ευτυχισμένα ή δεν έχει νόημα;
Το σύμπαν έχει ορίσει διαφορετικά...
Πολλά έχουν λεχθεί για τα ταξίδια στον χρόνο. Ταξίδια σε χρόνο μέλλοντα, σε ένα αύριο τόσο μακρινό που ποτέ δεν θα το αγγίξουμε...
Είναι όμως και κάποια ταξίδια που γίνονται σε χρόνο παρελθόντα. Ταξίδια σε μέρες περασμένες που ξεπηδάνε κάθε τόσο στη σκέψη και γίνονται ένα με το παρόν αφήνοντας μια γλυκόπικρη γεύση. Γλυκειά όπως η γεύση ενός φιλιού, πικρή όπως το άκουσμα του... "πρέπει να φύγω".
Κρατάς τη γεύση απ' το φιλί και το άγγιγμα στις άκρες των δαχτύλων αδημονώντας να το ζήσεις ξανά, αυτή τη φορά όμως χωρίς το παραμικρό αίσθημα φόβου, χωρίς κλειδωμένα κομμάτια του κορμιού και της σκέψης. Αυτή τη φορά θέλεις να πεις ό,τι αισθάνεσαι, να αγγίξεις μ' όλο σου το είναι, να ανοίξεις σώμα και ψυχή και ν' απορροφήσεις μέσα σου τα πάντα, να γίνεις "Ένα"...
Ο χρόνος δεν μετρά, σταμάτησε σ' εκείνο το Απριλιάτικο απόγευμα, κι εσύ συνεχίζεις να ονειρεύεσαι τη συνέχεια του ταξιδιού στον ίδιο παράδεισο. Η ψυχή έμεινε αγνή, καθαρή και περιμένει... Περιμένει υπομονετικά και σιωπηλά, έχοντας συντροφιά ένα δάκρυ πότε αλμυρό και πότε γλυκό όπως η ανάμνηση εκείνου του φιλιού...
