Συμπαντικές αδικίες

Είναι φορές που αισθάνομαι ότι με πνίγουν τα ίδια μου τα συναισθήματα. Τα συναισθήματα εκείνα που έχουν έναν στόχο, έναν προορισμό, θέλουν να βγουν και να αγκαλιάσουν μια μορφή συγκεκριμένη. Μια απέραντη, ειλικρινής και ανιδιοτελής αγάπη... Το σκέφτομαι και λέω, γιατί; Γιατί το σύμπαν τη παίρνει και την τοποθετεί μπροστά σε μια κλειστή πόρτα; Αγάπη είναι, ό,τι πιο δυνατό υπάρχει στον κόσμο.



Πανέτοιμη για κάθε θυσία, θυσία στον βασιλιά μου, στον μικρό μου Θεό, στη ψυχή μου την ίδια, γιατί όταν αγαπάς ψυχή σου είναι ο άλλος. Δεν χωράνε εγωισμοί στην αγάπη, δεν χωράει το εγώ, όλα είσαι "εσύ".
Άδικο δεν είναι όλη αυτή τη δύναμη που έχει μέσα της αυτή η αγάπη να μην την αφήνει το σύμπαν να πάει στον προορισμό της; Άδικο δεν είναι να της κλείνει το δρόμο; Θα μπορούσα να γεμίσω σελίδες ολόκληρες με γιατί. Γιατί, που θα μείνουν αναπάντητα γιατί το σύμπαν ξέρει να αδικεί. Ξέρει να κάνει τη ψευτιά και τ' άδικο να καρποφορούν. Λένε πως όταν θέλεις κάτι πολύ το σύμπαν συνηγορεί ώστε να το αποκτήσεις, μα εγώ αυτό δεν το πιστεύω πια. Εδώ δεν έχει να κάνει τόσο με το "θέλω πολύ", έχει να κάνει με το αισθάνομαι, νοιώθω, τόση αγάπη δεν χωράει πουθενά πια. Είναι τόσο λίγο, τόσο μικρό γι' αυτήν το σύμπαν...