Πολλές φορές στη ζωή του καθενός συμβαίνουν γεγονότα άσχημα και δυσάρεστα. Γεγονότα που μας προκαλούν λύπη, στενοχώρια, μας ισοπεδώνουν κυριολεκτικά, ανεξάρτητα με ποιον τομέα της ζωής μας έχουν να κάνουν.
Αναφερόμενοι στο σήμερα, εξετάζοντας γενικά την κατάσταση της χώρας μας δεν υπάρχει κανείς που να μην έχει νοιώσει τα κακώς κείμενα όποια κι αν είναι η θέση του μέσα στο σύνολο των ελλήνων πολιτών. Είμαι σίγουρη πως υπάρχουν ελάχιστες εξαιρέσεις που, ναι μεν βιώνουν την προβληματική αυτή κατάσταση, αλλά μέσα στην καθημερινότητά τους δεν αποτελεί παρά ένα μικρό σύννεφο. Κάποιος του οποίου το υπόλοιπο του καταθετικού του λογαριασμού στην τράπεζα αποτελείται από αριθμό με πολλά ψηφία δεν θα προβληματιστεί, αν θα έχει την επόμενη μέρα χρήματα για να καλύψει τις βασικές του ανάγκες, τροφή και στέγη για παράδειγμα. Αναρωτήθηκα σήμερα κάποια στιγμή, τί ποσοστό από τους δυνάμενους να εργαστούν πολίτες της χώρας επιδοτεί το ταμείο ανεργίας, και πόσοι ακόμα είναι απλά άνεργοι χωρίς στον ήλιο μοίρα, με υποχρεώσεις, με ευθύνες και απέναντι στον εαυτό τους, γιατί ναι, τον εαυτό σου πρέπει κατ’ αρχήν να τον στεγάσεις και να τον θρέψεις, και απέναντι σε άλλους, κυρίως τα παιδιά τους.
Καθημερινά, ακούμε για νέες αυξήσεις. Αυξήσεις παντού… Στην προσπάθειά της η κυβέρνηση που κατά την άποψή μου βρίσκεται σε έναν «άλλο φανταστικό» κόσμο και έχει πλήρη άγνοια του όρου «διαβίωση» του κάθε πολίτη. Συντάξεις και μισθοί περικόπτονται, εργαζόμενοι στέλνονται είτε στο ταμείο ανεργίας είτε στο… «πουθενά», ενώ παράλληλα οι τιμές των αγαθών ανεβαίνουν. Αύξηση λέει του Φόρου Προστιθέμενης Αξίας (ΦΠΑ) για να μπει κατιτίς στο άδειο κρατικό ταμείο. Και ποιος ρε φίλε θα αγοράσει κάτι για να αποδώσει ο πωλητής τον ΦΠΑ στο δικό σου ταμείο; Με τι χρήματα; Με ποιο εισόδημα; Ποια σύνταξη;
Κάπου μέσα εκεί, σ’ αυτό το πλήθος βρίσκομαι κι εγώ. Απογοήτευση και θλίψη σ’ όλο τους το μεγαλείο. Αντικρίζω ένα μέλλον τόσο σκοτεινό όσο δεν παίρνει. Να είσαι αισιόδοξη μου λένε, όλα τα φτιάξουν! Μα πώς, αφού τα γεγονότα, τα συμβάντα άλλα δείχνουν… η καλύτερα, δεν δείχνουν απολύτως τίποτα. Από που να την αντλήσω την αισιοδοξία; Από το πουθενά; Έτσι για να έχω να λέω; Μα κάτι τέτοιο δεν θα ήταν άγνοια κινδύνου; Δεν θα ήταν σαν να τοποθετώ τον εαυτό μου σε έναν εντελώς φανταστικό κόσμο;
Και μέσα σ’ όλα αυτά τα καθημερινά, χειροπιαστά προβλήματα που έχουν να κάνουν, με την επιβίωση, έρχεται κι άλλο ένα. Ένα δικό μου, της ψυχής μου, της ανάγκης του ενός μοναδικού και συγκεκριμένου ανθρώπου δίπλα μου. Ναι, είναι κι αυτό! Ας είχα τουλάχιστον τον ώμο σου να γέρνω τα βράδυα. Ας είχα ν’ ακούω μαζί με όλα τα άλλα και τους χτύπους της καρδιάς σου…
Αναφερόμενοι στο σήμερα, εξετάζοντας γενικά την κατάσταση της χώρας μας δεν υπάρχει κανείς που να μην έχει νοιώσει τα κακώς κείμενα όποια κι αν είναι η θέση του μέσα στο σύνολο των ελλήνων πολιτών. Είμαι σίγουρη πως υπάρχουν ελάχιστες εξαιρέσεις που, ναι μεν βιώνουν την προβληματική αυτή κατάσταση, αλλά μέσα στην καθημερινότητά τους δεν αποτελεί παρά ένα μικρό σύννεφο. Κάποιος του οποίου το υπόλοιπο του καταθετικού του λογαριασμού στην τράπεζα αποτελείται από αριθμό με πολλά ψηφία δεν θα προβληματιστεί, αν θα έχει την επόμενη μέρα χρήματα για να καλύψει τις βασικές του ανάγκες, τροφή και στέγη για παράδειγμα. Αναρωτήθηκα σήμερα κάποια στιγμή, τί ποσοστό από τους δυνάμενους να εργαστούν πολίτες της χώρας επιδοτεί το ταμείο ανεργίας, και πόσοι ακόμα είναι απλά άνεργοι χωρίς στον ήλιο μοίρα, με υποχρεώσεις, με ευθύνες και απέναντι στον εαυτό τους, γιατί ναι, τον εαυτό σου πρέπει κατ’ αρχήν να τον στεγάσεις και να τον θρέψεις, και απέναντι σε άλλους, κυρίως τα παιδιά τους.Καθημερινά, ακούμε για νέες αυξήσεις. Αυξήσεις παντού… Στην προσπάθειά της η κυβέρνηση που κατά την άποψή μου βρίσκεται σε έναν «άλλο φανταστικό» κόσμο και έχει πλήρη άγνοια του όρου «διαβίωση» του κάθε πολίτη. Συντάξεις και μισθοί περικόπτονται, εργαζόμενοι στέλνονται είτε στο ταμείο ανεργίας είτε στο… «πουθενά», ενώ παράλληλα οι τιμές των αγαθών ανεβαίνουν. Αύξηση λέει του Φόρου Προστιθέμενης Αξίας (ΦΠΑ) για να μπει κατιτίς στο άδειο κρατικό ταμείο. Και ποιος ρε φίλε θα αγοράσει κάτι για να αποδώσει ο πωλητής τον ΦΠΑ στο δικό σου ταμείο; Με τι χρήματα; Με ποιο εισόδημα; Ποια σύνταξη;
Κάπου μέσα εκεί, σ’ αυτό το πλήθος βρίσκομαι κι εγώ. Απογοήτευση και θλίψη σ’ όλο τους το μεγαλείο. Αντικρίζω ένα μέλλον τόσο σκοτεινό όσο δεν παίρνει. Να είσαι αισιόδοξη μου λένε, όλα τα φτιάξουν! Μα πώς, αφού τα γεγονότα, τα συμβάντα άλλα δείχνουν… η καλύτερα, δεν δείχνουν απολύτως τίποτα. Από που να την αντλήσω την αισιοδοξία; Από το πουθενά; Έτσι για να έχω να λέω; Μα κάτι τέτοιο δεν θα ήταν άγνοια κινδύνου; Δεν θα ήταν σαν να τοποθετώ τον εαυτό μου σε έναν εντελώς φανταστικό κόσμο;
Και μέσα σ’ όλα αυτά τα καθημερινά, χειροπιαστά προβλήματα που έχουν να κάνουν, με την επιβίωση, έρχεται κι άλλο ένα. Ένα δικό μου, της ψυχής μου, της ανάγκης του ενός μοναδικού και συγκεκριμένου ανθρώπου δίπλα μου. Ναι, είναι κι αυτό! Ας είχα τουλάχιστον τον ώμο σου να γέρνω τα βράδυα. Ας είχα ν’ ακούω μαζί με όλα τα άλλα και τους χτύπους της καρδιάς σου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου