Ο ήχος της βροντής είναι κάτι που πάντα με τρόμαζε. Απ' τη μία με τρόμαζε κι απ' την άλλη πάντα περίμενα να ακούσω την επόμενη βροντή, προσδοκώντας πως ο δυνατός ήχος θα ξορκίσει το κακό, θα το κάνει να τρομάξει κι αυτό θα φύγει... Αστραπές και βροντές διαδέχονται η μία την άλλη και κάπου μέσα εκεί έχει αρχίσει να διαφένεται ο ήχος της βροχής. Το μυαλό ταξιδεύει. Ταξιδεύει χιλιόμετα μακρυά, ταξιδεύει μέσα στο χθες, σε ένα ταξίδι που μόνο άρχισε...
Ένοιωσα την πρώτη σταγόνα αλμυρή όπως όλα τα δάκρυα και... Ναι! Tο αποφάσισα, θα το κάνω! Έβαλα τα κλειδιά στη τσέπη και βγήκα έξω. Περπατούσα σχεδόν στη μέση του δρόμου για να μην υπάρχει τίποτα που να μπορεί να με προφυλάξει απ' τη βροχή. 'Ηθελα να μου ξεπλύνει την πίκρα, να διώξει καθετί αρνητικό, να γεννηθώ ξανά. Περπατούσα, εκλιπαρώντας το σύμπαν για ένα θαύμα, για μια σταγόνα χαράς. Δεν μπορούσα πλέον να ξεχωρήσω αν ό,τι υγρό ένοιωθα στο πρόσωπό μου ήταν σταγόνα βροχής ή δάκρυ. Το βλέμμα θολό όπως κάθε φορά που η ψυχή μου σου μιλά με τόση δύναμη όση έχει και τώρα ο ουρανός που αδειάζει. Το σύμπαν βγάζει μιαν ατέλειωτη δύναμη όπως κι εγώ όταν σου φωνάζω...
Ήταν ήδη 2:00, περασμένα μεσάνυχτα όταν μπήκα στο σπίτι. Τα ρούχα μου στάζουν. Προσπαθώ να καταλάβω αν κρυώνω αλλά δεν μπορώ να το προσδιορίσω. Δεν είμαι εκεί! Μια τεράστια δύναμη μέσα μου με έχει φέρει εκεί κοντά σου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου