Μην έχοντας κάποιον να μοιραστώ κάτι που με βασανίζει για καιρό, το γράφω εδώ αν και πάλι ξέρω ότι κανείς δεν πρόκειται να το διαβάσει. Το ερώτημα είναι, σε τί δίνει κανείς προτεραιότητα, στη σύνειδηση και στις ηθικές του αξίες ή στα γεγονότα και στις ενέργειες που λαμβάνουν χώρα;
Ναι, δεν είμαι σαφής, το ξέρω… Ας πάμε λοιπόν, ένα και πλέον χρόνο πίσω…
Τότε, υποσχέθηκα σε έναν άνθρωπο αγαπημένο που θεωρούσα δικό μου, να στηρίξω όσο μπορώ μια προσπάθειά του, καταναλώνοντας χρόνο και ενέργεια κυρίως πνευματική. Η αφοσίωσή μου στην υπόσχεση αυτή έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής μου, που εκτός από την προσφορά στο συγκεκριμένο εγχείρημα, το είδα και σαν μια έμπρακτη απόδειξη της ακεραιότητας του χαρακτήρα μου, “δεν λέω λόγια, δεν υπόσχομαι, ΠΡΑΤΤΩ”. Ήταν επίσης κι ένα πείσμα, που ξεκίνησε από το αίσθημα αμφισβήτησης για την ποιότητα ενός ατόμου, που έσπευσε να περηφανευτεί για το συγκεκριμένο εγχείρημα ως συνδημιουργός. Τόσο “δήθεν”, τόσο ψέμα!!! Πού ήσουν όταν εγώ ξενυχτούσα για να δημιουργήσω; Πού ήσουν όταν εγώ έθαβα θέματα της επικαιρότητας για να τα δώσω πρώτα “εκεί” και μετά στο “χώρο” για τον οποίο πληρωνόμουν για να γράφω; Πού ήσουν όταν εγώ, όντας απούσα από τη βάση μου, σκεφτόμουν “πάει πέρασε η μέρα και δεν έχω ετοιμάσει τίποτα καινούργιο”, και τα μάζευα και γυρνούσα τρέχοντας για να προλάβω να ετοιμάσω, να προσφέρω, να δώσω. Έτσι, για να έχω άλλο ένα συν στην αξιοπιστία μου, για να τιμήσω άλλη μια φορά τον “λόγο” και την υπόσχεσή μου. Ποτέ δεν συμπάθησα τα μεγάλα λόγια που δεν συνοδεύονται κι από τις αντίστοιχες πράξεις.
Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμη για τις σκέψεις μου, να σας πω ιστορίες που εμπλέκουν τη συνείδησή μου μαζί με την προτεραιότητα των αναγκών του άλλου.
Έδωσα, έδωσα πολλά σ’ αυτό το κομμάτι και έλαβα την καλύτερη δυνατή ανάποδη ανταπόδοση. Καμμία εκτίμηση… Πέταμα έξω από την ιστορία… Διαγραφή… Σβήσιμο… Απόρριψη… Όλες οι πόρτες κλειστές. Κανένα ευχαριστώ (και δεν εννοώ τη λέξη που τυπικά προφέρεται).
Τότε, υποσχέθηκα σε έναν άνθρωπο αγαπημένο που θεωρούσα δικό μου, να στηρίξω όσο μπορώ μια προσπάθειά του, καταναλώνοντας χρόνο και ενέργεια κυρίως πνευματική. Η αφοσίωσή μου στην υπόσχεση αυτή έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής μου, που εκτός από την προσφορά στο συγκεκριμένο εγχείρημα, το είδα και σαν μια έμπρακτη απόδειξη της ακεραιότητας του χαρακτήρα μου, “δεν λέω λόγια, δεν υπόσχομαι, ΠΡΑΤΤΩ”. Ήταν επίσης κι ένα πείσμα, που ξεκίνησε από το αίσθημα αμφισβήτησης για την ποιότητα ενός ατόμου, που έσπευσε να περηφανευτεί για το συγκεκριμένο εγχείρημα ως συνδημιουργός. Τόσο “δήθεν”, τόσο ψέμα!!! Πού ήσουν όταν εγώ ξενυχτούσα για να δημιουργήσω; Πού ήσουν όταν εγώ έθαβα θέματα της επικαιρότητας για να τα δώσω πρώτα “εκεί” και μετά στο “χώρο” για τον οποίο πληρωνόμουν για να γράφω; Πού ήσουν όταν εγώ, όντας απούσα από τη βάση μου, σκεφτόμουν “πάει πέρασε η μέρα και δεν έχω ετοιμάσει τίποτα καινούργιο”, και τα μάζευα και γυρνούσα τρέχοντας για να προλάβω να ετοιμάσω, να προσφέρω, να δώσω. Έτσι, για να έχω άλλο ένα συν στην αξιοπιστία μου, για να τιμήσω άλλη μια φορά τον “λόγο” και την υπόσχεσή μου. Ποτέ δεν συμπάθησα τα μεγάλα λόγια που δεν συνοδεύονται κι από τις αντίστοιχες πράξεις.
Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμη για τις σκέψεις μου, να σας πω ιστορίες που εμπλέκουν τη συνείδησή μου μαζί με την προτεραιότητα των αναγκών του άλλου.
Έδωσα, έδωσα πολλά σ’ αυτό το κομμάτι και έλαβα την καλύτερη δυνατή ανάποδη ανταπόδοση. Καμμία εκτίμηση… Πέταμα έξω από την ιστορία… Διαγραφή… Σβήσιμο… Απόρριψη… Όλες οι πόρτες κλειστές. Κανένα ευχαριστώ (και δεν εννοώ τη λέξη που τυπικά προφέρεται).
Και τώρα τί; Τώρα απ’ τη μία η συνείδηση και η ακολουθία υπόσχεσης – πράξης κι απ’ την άλλη τα γεγονότα, η ανάποδη ανταπόδοση.
Βλέπω τα γεγονότα να συμβαίνουν, ανοίγω μια καινούρια σελίδα, ετοιμάζομαι να γράψω και στις πρώτες 3-4 γραμμές το πετάω σκεπτόμενη τι έχω ήδη εισπράξει από όλη αυτή την προσπάθειά μου, από όλη αυτή την ενέργεια που έχω ήδη καταναλώσει… Με πονάει πολύ και θλίβομαι αφάνταστα δεν το κρύβω. Θέλω να δώσω, κι έχω να δώσω αλλά μπροστά μου βρίσκεται μια «ανοιχτή παλάμη» η ανταμοιβή, που μου κλείνει το δρόμο.
Ίσως τελικά το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο είναι να μάθεις τον άλλον να παίρνει και να εκτιμά.
Βλέπω τα γεγονότα να συμβαίνουν, ανοίγω μια καινούρια σελίδα, ετοιμάζομαι να γράψω και στις πρώτες 3-4 γραμμές το πετάω σκεπτόμενη τι έχω ήδη εισπράξει από όλη αυτή την προσπάθειά μου, από όλη αυτή την ενέργεια που έχω ήδη καταναλώσει… Με πονάει πολύ και θλίβομαι αφάνταστα δεν το κρύβω. Θέλω να δώσω, κι έχω να δώσω αλλά μπροστά μου βρίσκεται μια «ανοιχτή παλάμη» η ανταμοιβή, που μου κλείνει το δρόμο.
Ίσως τελικά το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο είναι να μάθεις τον άλλον να παίρνει και να εκτιμά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου