Η στάχτη των χρωμάτων

Τελικά δεν είμαι εγώ για χρώματα φωτεινά, σαν κι εκείνα του ουράνιου τόξου. Δεν μου ταιριάζουν τα χρώματα των λουλουδιών του κάμπου. Δεν μου πάνε τα χαμόγελα και οι αισιόδοξες σκέψεις. Εξαγριώνονται τα τέρατα και επιτίθενται για να με κατασπαράξουν. Δεν έχω άλλο όπλο να τα αντιμετωπίσω μα μονάχα προσπαθώ να τα πνίξω μέσα στα δάκρυα. Είν' όμως εφτάψυχα τα άτιμα και εξαίρετοι κολυμβητές...


Μὰ μιὰ μέρα...
(Μενέλαος Λουντέμης)

Μιὰ μέρα -φίλοι μου καλοί-
ἕνα σταχτὺ σύννεφο ἄφησε τὸν οὐρανό του
κι ἔπεσε στὴ κάμαρά μου.
Καὶ τότε... ὅλα... ἔχασαν τὸ χρῶμα τους.
Η Θλίψη ἔγινε σταχτιά.
Σταχτιὰ κι η χαρά.
Σταχτὺς κι Ἔρωτας.
Καὶ σταχτύς -ἀλίμονο- κι ο Θάνατος.

Ὢ Σειρῆνα, ἐσύ...
Ἐσὺ ποὺ τά ῾βαψες ὅλα.
Ποὺ τ᾿ ἄλλαξες ὅλα,
γιατὶ δεν ἄφηνες τὸ Θάνατο
-τουλάχιστον αὐτόν-
νὰ μὲ πάρει μὲ τ᾿ ἀληθινό του χρῶμα;