Σκέψεις και αξίες

Μέρες τώρα σκέφτομαι με ποιο θέμα να καταπιαστώ στο επόμενο κείμενό μου. Έχουν συμβεί πολλά τις τελευταίες μέρες. Είδα «φίλους» να ακονίζουν ένα μαχαίρι και να το δίνουν στον υποψήφιο δολοφόνο φορώντας σίγουρα το καλύτερό τους χαμόγελο που άφηνε παντού να ξεχυθεί ένα αίσθημα υπεροχής και θριάμβου. Είδα λέξεις, γραμμένες η μία μετά την άλλη να σχηματίζουν προτάσεις που επιβεβαιώνουν το νήμα της έννοιας «απάνθρωπο».

Απ’ την άλλη εγώ με τη σειρά μου, τα μάζεψα όλα αυτά σε μιαν άκρη για να μπορέσω να αποδώσω το μεγαλείο την έννοιας «Φίλος», με το Φι πάντα Κεφαλαίο. Μοιράστηκα πίκρες, προβληματισμούς και αμφιβολίες. Μάζεψα όλο μου το κουράγιο για να το μεταδώσω, ξεχώρισα κάθε πολύτιμο πετράδι  και προσπάθησα να τα βγάλω στην επιφάνεια. «Να τα!», είπα. «Πάρ’ τα και γυάλισέ τα, κάνε τα να γίνουν ακόμα πιο λαμπερά! Κι όσο για τ’ άλλα, τα τυχόν αρνητικά  που μπορεί να απορροφήσουν κάτι από τη λάμψη των πετραδιών, προσπάθησε να τα κάνεις όσο το δυνατόν μικρότερα, μικρότερα και αδρανή».

Για τί απ’ όλα αυτά να γράψω άραγε; Να βγάλω πάλι την πίκρα μου και το  παράπονο, για τ’ άδικο και το απάνθρωπο που υπάρχει γύρω μου; Να γράψω για τη χαρά και την ευτυχία που αισθάνομαι, ως άνθρωπος που ζει στο δικό του κόσμο, κάθε φορά που δίνω, και την αισιοδοξία που μπορεί να προκαλέσει η σκέψη και μόνο ότι το σύμπαν ανταποδίδει κάθε καλό, όπως συνηθίζεται να λέγεται;
Ούτε το ένα, ούτε το άλλο!
Η πίκρα μεγαλώνει κάθε φορά που ασχολούμαι μαζί της, γίνεται σαν φουρτουνιασμένη θάλασσα και με σκεπάζει, με πνίγει. Αν πάλι γράψω για κάτι χαρούμενο, χρωματιστό, αισιόδοξο δεν θα προλάβουν να περάσουν 2-3 μέρες και ένα κοφτερό μαχαίρι με αστραφτερή λάμα θα πέσει πάνω μου και θα με κάνει για άλλη μια φορά χίλια κομμάτια. Φοβάμαι...

Γι’ αυτό λοιπόν περιμένω… Κρατώ τη ψυχή μου τυλιγμένη σε πολύτιμο μετάξι και περιμένω για μια και μόνη φωτεινή ακτίνα να τρυπώσει από μια χαραμάδα. Πού ξέρεις; Είτε σ’ αυτήν, είτε σε κάποιαν άλλη ζωή κάτι μπορεί ν’ αλλάξει…