Πρώτο ενικό πρόσωπο

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν υπάρχουν άνθρωποι που τα συναισθήματά τους ρυθμίζονται από έναν διακόπτη on/off. Χμμ άνθρωποι είπα; Συγχωρήστε με αν σας θίγω αλλά για μένα αυτοί μόνο άνθρωποι δεν είναι. Συμβουλές και παραινέσεις που έχω άπειρες φορές ακούσει από τους υποτιθέμενους φίλους για τους ανεκπλήρωτους έρωτές μου, "αγαπάς, είσαι ερωτευμένη; ε και; ξε-αγάπα, ξε-ερωτεύσου!"  Έτσι απλά, με το πάτημα ενός κουμπιού, όπως ακριβώς ανάβουμε ή σβήνουμε το φώς, σε κλάσματα δευτερολέπτου. Λες και η επιθυμία, η λαχτάρα να έχεις έναν συγκεκριμένο άνθρωπο στη ζωή σου είναι σαν να θες να βάλεις το κίτρινο πουκάμισο που δυστυχώς είναι στα άπλυτα, κι έτσι επιλέγεις να βάλεις ένα άλλο... δεν χάλασε κι ο κόσμος.
Όχι ρε φίλε, δεν μπορώ να ξε-αγαπήσω, δεν βγαίνει από τη ψυχή και την καρδιά μου αυτός ο άνθρωπος, έχει πια ριζώσει. Κι αν ποτέ δεν καταφέρω να τον έχω όπως εγώ επιθυμώ; Δεν έχει σημασία, εγώ θα περιμένω. Πόσο; Όσο χρειαστεί, όσο μπορώ, όσο η ψυχή μου είναι φτιαγμένη για να περιμένει. 
Κι εδώ θα έρθουν οι "υπεράνω" και θα μιλήσουν για εγωϊσμό, για πλήρη ικανοποίηση του εγώ και τίποτα παραπάνω. Σαφώς είναι και ικανοποίηση του εγώ. Εγώ αγαπώ, εγώ επιθυμώ. Όλες μας οι επιθυμίες που αφορούν τον εαυτό μας έχουν πάντα μπροστά ένα "ΕΓΩ", Εγώ διψώ, εγώ θέλω να πάω βόλτα, εγώ θέλω να πιώ καφέ, να κάνω αυτό ή εκείνο, να καταφέρω αυτό ή εκείνο.
Μέσα σε όλα τα υπόλοιπα υπάρχει, και στέκει μεγαλοπρεπώς το πρώτο ενικό πρόσωπο με μιαν απέραντη λαχτάρα να γίνει πρώτο πλυθηντικό, για να γίνει το σ' αγαπώ, αγαπιώμαστε. 
Άλλωστε, δεν αγαπάμε για να μας αγαπήσουν, αγαπάμε γιατί έτσι νοιώθουμε.



Κι εγώ, γι' αυτό σ' αγαπώ καλέ μου... έτσι νοιώθω!