Ἐρωτικὸ κάλεσμα

Ἔλα κοντά μου, δὲν εἶμαι ἡ φωτιά.
Τὶς φωτιὲς τὶς σβήνουν τὰ ποτάμια.
Τὶς πνίγουν οἱ νεροποντές.
Τὶς κυνηγοῦν οἱ βοριάδες.
Δὲν εἶμαι, δὲν εἶμαι ἡ φωτιά.

Ἔλα κοντά μου δὲν εἶμαι ἄνεμος.
Τοὺς ἄνεμους τοὺς κόβουν τὰ βουνά.
Τοὺς βουβαίνουν τὰ λιοπύρια.
Τοὺς σαρώνουν οἱ κατακλυσμοί.
Δὲν εἶμαι, δὲν εἶμαι ὁ ἄνεμος.

Ἐγὼ δὲν εἶμαι παρὰ ἕνας στρατολάτης
ἕνας ἀποσταμένος περπατητὴς
ποὺ ἀκούμπησε στὴ ρίζα μιᾶς ἐλιᾶς
ν᾿ ἀκούσει τὸ τραγούδι τῶν γρύλων.
Κι ἂν θέλεις, ἔλα νὰ τ᾿ ἀκούσουμε μαζί.

Μενέλαος Λουντέμης



Μ' ακούς;

Άποψη περί αγάπης

Κάτι που πάντα με προβλημάτιζε και εξακολουθώ να αρνούμαι πεισματικά να το ασπαστώ, είναι το γεγονός ότι κατά συντριπτική πλειοψηφία η «συμβουλή» στις περιπτώσεις της αγάπης χωρίς ανταπόκριση, είναι «κοίτα τον εαυτό σου», και άλλα «παρηγορητικά» του τύπου «ξε-αγάπα»... Και ερωτώ: Τί δουλειά έχει το «Εγώ», με την αγάπη;
Κι όπως είχα γράψει τις προάλλες, όταν η αγάπη είναι αληθινή αλλά το «εμείς» δεν λειτουργεί, υπερέχει το «Εσύ».
Σίγουρα αυτό το «Εσύ». πολλοί, αν όχι όλοι θα το ασπασθούν μόνο στην περίπτωση της αγάπης που υπάρχει μεταξύ μάνας και παιδιού. Τότε ναι, επικροτείται... σε άλλες περιπτώσεις όμως θεωρείται μέγα ελάττωμα και αδυναμία το να βάζεις το «Εσύ» πάνω σένα, πάνω από το «Εγώ».
Θεωρείται πως το να αγαπάς είναι ένα στοιχείο που δείχνει χαμηλή έως και ανύπαρκτη αυτοεκτίμηση. Αυτό ομολογώ πως μου το έχουν πει και κατάμουτρα! Δεν πτοούμαι όμως, Ναι ρε, αγαπώ και μαγκιά μου που μπορώ!

«Καλή Χρονιά» και άλλα παραμύθια

Μοιάζει σαν φράση από παραμύθι των παιδικών μας χρόνων φέτος η ευχή «Καλή Χρονιά». Κάθε φορά που βλέπω αυτή τη φράση γραμμένη μου ‘ρχεται να ρωτήσω, «πλάκα κάνεις;». Μου μοιάζει πολύ με εκείνο το… «τα λεφτά υπάρχουν». Τόσο ψεύτικο, τόσο ανύπαρκτο…

Απ’ όπου και να το πιάσω «καλή» δεν βλέπω. Βλέπω μόνο μια χρεοκοπημένη χώρα, ανθρώπους να μην μπορούν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες, ουρές κάθε μήνα στον ΟΑΕΔ για το επίδομα ανεργίας που ολοένα γίνονται και μεγαλύτερες. Βλέπω απόγνωση κι απελπισία στους ανθρώπους. Βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και αναρωτιέμαι γιατί υπάρχω…

Ας ευχηθούμε θα μου πείτε, για να αντλήσουμε δύναμη, να πάρουμε κουράγιο και ν’ αντικρίσουμε την ελπίδα πως κάποια στιγμή τα πράγματα θα φτιάξουν. Ωραίο το παραμυθάκι! Για μένα δεν έχει κανένα απολύτως νόημα καμιά ευχή. Θαύματα σταμάτησαν να γίνονται εδώ και πάρα πολλά χρόνια, οι νεράιδες πέθαναν και τα μαγικά ραβδιά τους κάηκαν στην πυρά. Τα πράγματα είναι άσχημα και θα γίνουν χειρότερα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Δεν εύχομαι «Καλή χρονιά» γιατί αισθάνομαι πως ψεύδομαι ασύστολα, τόσο απέναντι στον εαυτό μου όσο και στους άλλους… Προτιμώ χίλιες φορές τον πόνο της ρεαλιστικής προσέγγισης των πραγμάτων παρά τις χρυσοβαμμένες πασπαλισμένες με ζάχαρη ευχές χωρίς κανένα αντίκρισμα στα υπαρκτά γεγονότα

Παράξενη νύχτα...

Της πάει αυτής της νύχτας το σταχτύ...

Ὁ σταχτὺς θάνατος
(Μενέλαος Λουντέμης)

Θαρροῦσα ὡς τώρα -φίλοι μου καλοί-
θαρροῦσα ὡς τώρα...
πῶς ὅλα τὰ πράματα
βαδίζουν στὴ γῆ
μὲ τὸ ἀληθινό τους χρῶμα.
Ἡ Χαρὰ ἄσπρη.
Ἡ Θλίψη χλωμή.
Ὁ Ἔρωτας ρόδινος
Ο Θάνατος μαῦρος.
Ἔτσι θαρροῦσα...

Καὶ περνοῦσα τὶς μέρες μου,
μὲ τὰ χρώματά μου τακτοποιημένα.
Με τα ὄνειρά μου συγυρισμένα.
Μὲ τὰ ποιήματά μου καθαρογραμμένα...
Γιατὶ ἔτσι τά ῾βλεπα.
Ἔτσι νόμιζα.