Σιωπές...

Κι είναι κάποιες στιγμές που αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι στην πόρτα του τίποτα. Αδυνατείς να σκεφτείς και το μόνο που αισθάνεσαι είναι μια απέραντη κούραση.
Αισθάνεσαι όλο σου το είναι να έχει γίνει μια πέτρα χωρίς καμιά απολύτως λειτουργία, δεν είσαι καν σίγουρος αν ανασαίνεις. Το παρόν της απουσίας γίνεται ολοένα και πιο έντονο γεμίζοντας έτσι το χώρο με ακόμα περισσότερη σιωπή. Ρωτάς, γιατί; Ο ήχος όμως πουθενά, γυρνάς το κεφάλι λίγο δεξιά και καρφώνεις το βλέμμα σε μια φωτογραφία, ό,τι έχει μείνει στο χώρο για να θυμίζει πως είσαι ακόμα ικανός να αγαπάς, πως έχεις πολλά να δώσεις αλλά...
Κοιτάς και ικετεύεις για μια λέξη, ικετεύεις κάτι να αλλάξει, αναρωτιέσαι αν υπάρχει ακόμα το χαμόγελο ή αν χάθηκε κι αυτό μέσα στην αναμονή της αγάπης. Δεν θέλεις να μιλήσεις άλλο με τη σιωπή σου. Απλώνεις το χέρι και με την άκρη του δακτύλου διαγράφεις το περίγραμμα των χειλιών, νοσταλγείς με την καρδιά σφιγμένη τη γεύση εκείνου του φιλιού. Ας τελειώσει εδώ αυτό το μαρτύριο σκέφτεσαι, ας είναι η επόμενη στιγμή εκείνη που ένας ήχος θα σπάσει τη σιωπή, θα βάλει τα κομμάτια στη θέση τους, που θα ξαναθυμηθείς τι σημαίνει υπάρχω, ονειρεύομαι, ζω...

Αυτός ο ήχος...