Πριν αρχίσει το 2012...

Δεν θέλω ευχές! Τις θεωρώ μέγιστη κοροϊδία. Όταν εύχεσαι κάτι σημαίνει ότι έχεις και την ελπίδα πως θα πραγματοποιηθεί και, η ελπίδα είναι όπως ακριβώς και το χτίσιμο των παλατιών στην άμμο.
Τελικά το πιο σίγουρο πράγμα σ’ αυτό τον κόσμο είναι ο νόμος του Murphy «Αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει»… και πήγε, και πάει και θα πάει… Αξίωμα!

Με ξαναβρίσκω...

Πέρασαν κι αυτά τα Χριστούγεννα, τελείωσε και φέτος αυτή η για χρόνια επαναλαμβανόμενη απάτη. Δεν θέλησα ευχές, άσκοπα λόγια, άδεια, ειπωμένα ή γραμμένα που καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα. Μέχρι εδώ ήταν το παραμύθι…
Αυτά τα Χριστούγεννα μου βγήκαν αρκετά εποικοδομητικά, μιας και πραγματικά απήχα από οτιδήποτε Χριστουγεννιάτικο. Άρχισα επιτέλους να βρίσκω τον εαυτό μου.
Σίγουρα για πολλούς δεν είναι ό,τι καλύτερο ένα αρχαίο δράμα Χριστουγεννιάτικα, αλλά πραγματικά απόλαυσα τον Μάνο Κατράκη ως Κρέοντα και την Ειρήνη Παπά ως Αντιγόνη στην ομώνυμη τραγωδία του Σοφοκλή.  Κι αυτός είναι ένας από τους θησαυρούς που κρύβει το διαδίκτυο και ειδικά το  YouTube. Τις τελευταίες μέρες είδα ακόμα τον "Γλάρο" του Τσέχωφ, τον "Γυάλινο κόσμο" του αγαπημένου μου Tennessee Williams και μία μοναδική Άννα Συνοδινού να υποδύεται τη μάνα στον «Ματωμένο γάμο» του Λόρκα. Η μετάφραση στη συγκεκριμένη παράσταση ήταν του Νίκου Γκάτσου, ίσως και γι’ αυτό να είδα και να ξαναείδα τον μονόλογο του φεγγαριού, κατά την άποψή μου ένα από τα πιο δυνατά στοιχεία του έργου. Και βέβαια όλα αυτά ντυμένα με τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι.

Πλούσιο υλικό επίσης  μπορεί κανείς να αντλήσει και στο αρχείο του Εθνικού Θεάτρου. Δυστυχώς όμως για παλιές παραστάσεις, που κατά την άποψή μου έχουν και αξιολογότατες ερμηνείες δεν υπάρχει οπτικοακουστικό υλικό. Αρκέστηκα λοιπόν σε κάποια κλασσικά αριστουργήματα του παγκόσμιου θεάτρου, που μεταφέρθηκαν στη σκηνή σχετικά πρόσφατα. Χθες Ίψεν, «Έντα Γκάμπλερ» και σήμερα Μπρέχτ, «Ο καυκασιανός κύκλος με την κιμωλία»…
Έπεται συνέχεια! Έχω εντοπίσει αρκετά ενδιαφέροντα έργα που θέλω να δω. Επόμενη επιλογή μου, και πάλι Μπρέχτ «Ο Βίος του Γαλιλαίου». 
Και σίγουρα προτιμώ χίλιες φορές την παρέα μια καλής θεατρικής παράστασης μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου από οτιδήποτε άλλο!

Διαπίστωση τρίτη

Κάποιοι άνθρωποι αρνούνται πεισματικά να σε αφήσουν να τους εξηγήσεις κάτι, απλά και μόνο επειδή δεν θέλουν να σου πουν ότι έχεις δίκιο.

Η ολοκλήρωση της συνάρτησης

Όσο απαισιόδοξη και να είμαι, αν και εγώ την απαισιοδοξία αυτή την αποκαλώ ρεαλισμό, πολλές φορές ονειρεύτηκα το πώς θα ήθελα να ήταν η ζωή μου. Μη φανταστείτε ότι προσδοκούσα μέσα από τα όνειρά μου ακραία πράγματα. Ήθελα να έχω δίπλα μου κάποιους ανθρώπους που να αξίζουν πραγματικά, όχι πολλούς δύο τρεις μου φτάνουν και μου περισσεύουν αρκεί να ξέρουν να δίνουν αλλά κυρίως να παίρνουν (ναι, τελικά είναι κι αυτό υπερβολικά δύσκολο για πάρα πολλούς ανθρώπους). Ανάμεσα σ’ αυτούς τους ανθρώπους ήθελα και κάποιον που να τον βλέπω κάποια πρωινά μόλις ανοίξω τα μάτια μου… Για να γίνει όμως αυτό έπρεπε να ανοίξω την πόρτα του πύργου μου, κι όπως μου είχαν πει πριν χρόνια, «για να μπει κάποιος στην καρδιά σου, πρέπει πρώτα να την ανοίξεις». Δεν λέω, σωστή η σκέψη αλλά, άκρως επικίνδυνη ενέργεια.
Δύσκολοι καιροί για τέτοια ανοίγματα. Ρημάδι μέσα ο πύργος. Τι φίλοι μπήκαν, τι στενοί συγγενείς, άνδρες, γυναίκες… ο καθένας άφησε κι από ένα βουναλάκι με συντρίμμια κι έφυγε χωρίς να κλείσει καν την πόρτα. Κι άντε τώρα εγώ να μαζέψω και να πετάξω έξω όλα αυτά τα χαλάσματα… Αδύνατον, δύσκολο αλλά είναι ανάγκη να βρω μια λύση.
Μετά από ατέλειωτες ώρες… μέρες σκέψης, ήρθε στο μυαλό μου μια προηγούμενη χρονική περίοδος της ζωής μου που τη θεωρώ από τις καλύτερες.
Ήταν λοιπόν, μια φορά κι έναν καιρό που αποκαλούσαν την Ολοκληρωμένη Συνάρτηση «Φρικιό». Μονίμως χωμένη μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή, ανάμεσα σε στοίβες από εγχειρίδια προγραμμάτων, πολυσέλιδες εκτυπώσεις από σημειώσεις σεμιναρίων. Τρελό διάβασμα, πότε απ’ το χαρτί, πότε απ’ την οθόνη. Μια διαρκής προσπάθεια για γνώση, για μάθηση. Δημιουργία και διάβασμα, όχι για κανέναν άλλο λόγο μα για να γίνει η Συνάρτηση ακόμα πιο Ολοκληρωμένη. Εγκεφαλικά κύτταρα στο peak της λειτουργίας τους, κι ευτυχώς το αποτέλεσμα τέτοιο που να με κάνει υπερήφανη για ό,τι έχω καταφέρει να μάθω, να φτιάξω, να δημιουργήσω! Όλα αυτά πάντα με τη συνοδεία κλασσικής μουσικής και στο τσακίρ κέφι μόνο Μάνος Χατζιδάκις, οτιδήποτε άλλο δεν ταίριαζε στην προσωπικότητά μου. Τότε, όσο και να φανεί παράξενο, έβγαινα! Ναι, κάθε τρεις και λίγο φορούσα τα καλά μου, έπαιρνα τη μοναξιά και την αφεντιά μου και πότε στο Μέγαρο Μουσικής, πότε στη Λυρική κατάφερα να μαζέψω αρκετό υλικό για την ανάπτυξη του πνευματικού μου επιπέδου. Πού και πού, άνοιγα και κανένα σωληνάριο λαδομπογιάς δίνοντας χρώμα στον καμβά και στη ζωή μου γενικότερα. Μ’ άρεσε να μυρίζει το σπίτι νέφτι, καθώς είναι μια μυρωδιά που την έχω ταυτίσει απόλυτα με την τέχνη.
Τότε, δεν λαχταρούσα ν’ ακούσω κανενός την «καλημέρα», δεν σπαρταρούσε η καρδιά μου κάνοντας μια ευχή να είναι η… ο… κάθε φορά που χτυπούσε το τηλέφωνο. Ήμουν εγώ, ο υπολογιστής, τα βιβλία και οι σημειώσεις μου, ο Bach και ο Mozart, ο καμβάς και τα πινέλα μου, τα εισιτήρια για το Μέγαρο μουσικής… ό,τι μπορούσα να δημιουργήσω.
Πάμε πάλι λοιπόν εκεί, ήμουν καλά τότε, ένοιωθα ολοκληρωμένη, μ’ άρεσα!
Τι το ήθελα κι άλλαξα;

Μόνο...

Είναι ωραίο τελικά να ζητάς λίγα, μα για τη ψυχή μεγαλειώδη...

Δυο μέρες μόνο
Να σε κρατάω αγκαλιά
Δυο μέρες μόνο
Να σ' έχω δίπλα μου ξανά
Για λίγο μόνο.

Δυο μέρες μόνο
Σ' ένα ταξίδι-αστραπή
Να ξεδιπλώνω
Να παίρνει ανάσα η ζωή
Για λίγο μόνο.

Για τόσο μόνο
Φως να γεμίζουν οι στιγμές
Να λάμπουν μες στο χρόνο
Όλο το σώμα μου να ζει
Για σένα μόνο
Δυο μέρες μόνο.

Δυο μέρες μόνο
Να συνηθίζει το κορμί
Και εγώ να λιώνω
Έπειτα μόνο τη φωνή σου
Ν' ανταμώνω.

Δυο μέρες μόνο
Όσο μια βόλτα διαρκεί
Για τόσο μόνο
Όλη η ζωή μου
Αυτή η στιγμή
Δυο μέρες μόνο...

Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος
Μουσική: Δήμητρα Γαλάνη
Πρώτη εκτέλεση: Δήμητρα Γαλάνη