[ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ ΠΙΑ...]

 

Θέλω νὰ φύγω πιὰ ἀπὸ δῶ, θέλω νὰ φύγω πέρα,
σὲ κάποιο τόπο ἀγνώριστο καὶ νέο,
θέλω νὰ γίνω μία χρυσὴ σκόνη μὲς στὸν αἰθέρα,
ἁπλὸ στοιχεῖο, ἐλεύθερο, γενναῖο.

Σὰν ὄνειρο νὰ φαίνονται ἁπαλὸ καὶ νὰ μιλοῦνε
ἕως τὴν ψυχὴ τὰ πράγματα τοῦ κόσμου,
ὡραῖα νά ῾ναι τὰ πρόσωπα καὶ νὰ χαμογελοῦνε,
ὡραῖος ἀκόμη ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός μου.

Σκοτάδι τόσο ἐκεῖ μπορεῖ νὰ μὴν ὑπάρχει, θεέ μου,
στὴ νύχτα, στὴν ἀπόγνωση τῶν τόπων,
στὸ φοβερὸ στερέωμα, στὴν ὠρυγὴ τοῦ ἀνέμου,
στὰ βλέμματα, στὰ λόγια τῶν ἀνθρώπων.

Νὰ μὴν ὑπάρχει τίποτε, τίποτε πιά, μὰ λίγη
χαρὰ καὶ ἱκανοποίησις νὰ μένει,
κι ὅλοι νὰ λένε τάχα πὼς ἔχουν γιὰ πάντα φύγει,
ὅλοι πὼς εἶναι τάχα πεθαμένοι.

Κ.Γ. Καρυωτάκης - Ελεγεία και Σάτιρες

2017... Επιγραμματικά

• Η ελπίδα είναι αυταπάτη.
• Το να βοηθάς σημαίνει διαλύστε με.
• Δεν δικαιούνται όλοι να ονειρεύονται.
• Έμαθα την έννοια της μηδενικής αξίας.
• Έμαθα τις προϋποθέσεις για να μισήσεις κάποιον με όλη σου τη δύναμη.
• Έμαθα τι θα πει «τίποτα».
• Έμαθα να αισθάνομαι τύψεις που θέλω και κάτι περισσότερο από το να είμαι υγιής.
• Μόνο εμένα έχω, και μόνο εμένα θα έχω.
• Όταν κάτι δεν πάει καλά, μόνο χειρότερο μπορεί να γίνει.
• Τίποτα δεν ξεκινά από το μηδέν.
• Το «τίποτα» δεν είναι προϋπόθεση για να χαμογελάει κανείς.
• Η αυτοπεποίθηση για να υπάρξει πρέπει να αναγνωρίζεται από τους άλλους.
• Έχασα.
• Είναι πια πολύ αργά.
• Σ' αγαπώ... με τον ίδιο αποδέκτη.

Είτε έτσι, είτε αλλοιώς...

Σκέφτεσαι ότι τα χρώματα της ζωής σου είναι όλες οι αποχρώσεις του γκρίζου.
Αποτέλεσμα: Θλίψη.

Σκέφτεσαι ότι εσύ το διάλεξες και κατηγορείς τον εαυτό σου ως τον μοναδικό υπεύθυνο για αυτή την κατάσταση..
Αποτέλεσμα: Θλίψη.


Σκέφτεσαι ν’ αλλάξεις χρώμα.
Δεν μπορείς γιατί ό,τι επέλεξες ήταν το μόνο που επιθυμούσε η ψυχή σου. Δεν μπορείς να επιθυμείς, να αισθάνεσαι, να ονειρεύεσαι πράγματα και καταστάσεις που είναι έξω απ’ την καρδιά σου. Δεν είσαι εσύ.
Αποτέλεσμα: Θλίψη.

Ελπίζεις στο θαύμα που θα κάνει τα πράγματα ν’ αλλάξουν.
Ξέρεις ότι τίποτα δεν πρόκειται ν’ αλλάξει. Θαύματα δεν γίνονται.
Αποτέλεσμα: Θλίψη.

Είτε έτσι, είτε αλλοιώς...
Είναι πλέον αργά. Το χρώμα δεν αλλάζει. Ο χρόνος χάθηκε μαζί με τα όνειρα και τις ελπίδες.
Αποτέλεσμα: Θλίψη.

Τίποτα

Κι όμως, μπορεί ένας μοναδικός άνθρωπος να σου εμπνεύσει έναν έρωτα διαφορετικό, τόσο δυνατό και βαθύ ικανό να δώσει ένα άλλο χρώμα στη ζωή σου που μπορεί εξίσου να είναι ένα φωτεινό πορτοκαλί ή ένα θολό γκρίζο.
Το τραγικότερο είναι να συμβεί αυτό σε ένα χρονικό σημείο που σηματοδοτεί μια σημαντική περίοδο της ζωής σου η οποία «τρέχει» κάτω από την επικεφαλίδα «ή τώρα ή ποτέ». Είτε καταφέρνεις να χτίσεις ευτυχία τώρα, και να πορευτείς μαζί της, είτε δεν τα καταφέρνεις και η συνθήκη αυτή σε σφιχταγκαλιάζει για όλη την υπόλοιπη ζωή σου.
Έτσι έγινε. Όπως το λένε οι στίχοι...

«Ήταν μια σπίθα στην αρχή και μιας βροχής ψιχάλα, 

κι έγινε η σπίθα πυρκαγιά και πέλαγος η στάλα». 

Πέρασε ένας χρόνος, δύο, ...πέντε, έξι και η αγάπη μεγάλωνε και ρίζωνε όλο και πιο βαθειά, γινόταν το κέντρο της ζωής, της ύπαρξης σου, ο σκοπός και το μοναδικό σου όνειρο. Μοναδική ευχή και προσευχή σε θεούς και δαίμονες. Ο έρωτας και η αγάπη που περιμένεις να πάρεις για να ανέβει η ψυχή σου ψηλά, να σβήσει κάθε προηγούμενη πίκρα, κάθε πόνο και θλίψη. 

Ελπίζεις, περιμένεις μετατρέπεις την υπομονή σε τρόπο ζωής με την προσδοκία στο θαύμα, στο ότι θα έρθει η στιγμή που επιτέλους αυτό το ανελέητο σύμπαν που κάνει ότι μπορεί για να σε εξοντώσει θα δώσει και σε σένα έναν καλό λόγο για να μη ξανασβήσει ποτέ το χαμόγελο από τα χείλη σου. 

Ναι, έρχεται η στιγμή που αρχίζεις να πιστεύεις ότι είσαι λίγα βήματα πριν την πραγματοποίηση ΑΛΛΑ, ταυτόχρονα μαθαίνεις πως δεν υπάρχει χώρος για σένα. Έπαιξες, (ναι, τη ζωή σου) κι έχασες, η ελπίδα δεν είναι παρά μια αυταπάτη.

Και τότε συνειδητοποιείς ότι είσαι ένα τίποτα, δεν έχεις καμία αξία ώστε να σε βάλει ο άλλος στη ζωή του... και τα χρόνια περνούν, πέρασαν ήδη... 

Στάχτη ζωή και όνειρα, όλα μαζί τίποτα, κενό...

Ξεχάστηκα...

Πάλι ξεχάστηκα. Ευτυχώς δεν κράτησε πολύ, ίσα ίσα όσο χρειαζόταν για να αρχίσω να πιστεύω πως είμαι σημαντική για σένα και από στιγμή σε στιγμή θα φανείς για να με διαβεβαιώσεις για αυτό. 

Τι πράγματα είναι αυτά βρε κουτό; Είναι ποτέ δυνατόν να είσαι εσύ σημαντική για κάποιον; Υπάρχουν πολύ καλύτερες από σένα κι ο καθένας, όπως κι εσύ άλλωστε, διαλέγει πάντα το καλύτερο.
Έλα προσγειώσου, ένα τίποτα είσαι. Αν πραγματικά άξιζες τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά εδώ και χρόνια. Μια ρόδα είναι η ζωή που γυρίζει συνεχώς εναλλάσσοντας τις καταστάσεις από λευκές και φωτεινές σε γκρίζες ή μαύρες. Αυτό συνήθως συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους δημιουργώντας τους το αίσθημα της ελπίδας και της προσδοκίας ότι κάθε γκρίζα περίοδος της ζωής τους θα αλλάξει και θα γίνει φωτεινή. 

Έτσι γίνεται! Ψάχνεις μέσα στο γκρίζο ή στο μαύρο για εκείνη τη χαραμάδα που από εκεί θα περάσει έστω και μία ακτίνα φωτός κι έτσι θα φωτίσει τον χώρο και τον χρόνο που ο καθένας ζει. Τι γίνεται όμως όταν δεν υπάρχει αυτή η χαραμάδα και όχι μόνο αυτό, αλλά έρχεται κάποιος και κλείνει ερμητικά ακόμα και το παραμικρό άνοιγμα που δεν ξεπερνά τη διάμετρο της μύτης μιας καρφίτσας; Για πόσα χρόνια μπορεί κανείς να κάνει υπομονή, να ελπίζει, να παλεύει, να περιμένει;

Και ξυπνάς! Συνειδητοποιείς ξαφνικά πως δεν υπάρχει καμία απολύτως ελπίδα, τα όνειρα είναι απαγορευμένα γιατί δεν πρόκειται να καταλήξουν πουθενά. Χρόνος χαμένος, ζωή χαμένη γεμάτη θλίψη, πόνο, δυστυχία. Τότε σε πλημμυρίζει πλέον η σιγουριά ότι είναι μάταιο να περιμένεις. Έτσι είναι τα πράγματα, γκρίζα και δεν υπάρχει πια χρόνος για να αλλάξουν. 

Σε αυτή την περίπτωση δεν έχεις πολλές επιλογές. Το παίρνεις απόφαση και καταβάλλεις κάθε δυνατή προσπάθεια να ενσωματωθείς με αυτήν. Κλείνεις το διακόπτη και απλά υπάρχεις χωρίς να ζεις μέχρι να έρθει το πλήρωμα του χρόνου και να σταματήσει κι αυτό, να πάψεις οριστικά να ζεις.