Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου 2017

Τίποτα



Κι όμως, μπορεί ένας μοναδικός άνθρωπος να σου εμπνεύσει έναν έρωτα διαφορετικό, τόσο δυνατό και βαθύ ικανό να δώσει ένα άλλο χρώμα στη ζωή σου που μπορεί εξίσου να είναι ένα φωτεινό πορτοκαλί ή ένα θολό γκρίζο.
Το τραγικότερο είναι να συμβεί αυτό σε ένα χρονικό σημείο που σηματοδοτεί μια σημαντική περίοδο της ζωής σου η οποία «τρέχει» κάτω από την επικεφαλίδα «ή τώρα ή ποτέ». Είτε καταφέρνεις να χτίσεις ευτυχία τώρα, και να πορευτείς μαζί της, είτε δεν τα καταφέρνεις και η συνθήκη αυτή σε σφιχταγκαλιάζει για όλη την υπόλοιπη ζωή σου.
Έτσι έγινε. Όπως το λένε οι στίχοι...

«Ήταν μια σπίθα στην αρχή και μιας βροχής ψιχάλα, 
κι έγινε η σπίθα πυρκαγιά και πέλαγος η στάλα»

Πέρασε ένας χρόνος, δύο, ...πέντε, έξι και η αγάπη μεγάλωνε και ρίζωνε όλο και πιο βαθειά, γινόταν το κέντρο της ζωής, της ύπαρξης σου, ο σκοπός και το μοναδικό σου όνειρο. Μοναδική ευχή και προσευχή σε θεούς και δαίμονες. Ο έρωτας και η αγάπη που περιμένεις να πάρεις για να ανέβει η ψυχή σου ψηλά, να σβήσει κάθε προηγούμενη πίκρα, κάθε πόνο και θλίψη. 


Ελπίζεις, περιμένεις μετατρέπεις την υπομονή σε τρόπο ζωής με την προσδοκία στο θαύμα, στο ότι θα έρθει η στιγμή που επιτέλους αυτό το ανελέητο σύμπαν που κάνει ότι μπορεί για να σε εξοντώσει θα δώσει και σε σένα έναν καλό λόγο για να μη ξανασβήσει ποτέ το χαμόγελο από τα χείλη σου. 

Ναι, έρχεται η στιγμή που αρχίζεις να πιστεύεις ότι είσαι λίγα βήματα πριν την πραγματοποίηση ΑΛΛΑ, ταυτόχρονα μαθαίνεις πως δεν υπάρχει χώρος για σένα. Έπαιξες, (ναι, τη ζωή σου) κι έχασες, η ελπίδα δεν είναι παρά μια αυταπάτη.

Και τότε συνειδητοποιείς ότι είσαι ένα τίποτα, δεν έχεις καμία αξία ώστε να σε βάλει ο άλλος στη ζωή του... και τα χρόνια περνούν, πέρασαν ήδη... 

Στάχτη ζωή και όνειρα, όλα μαζί τίποτα, κενό...




Σάββατο 9 Σεπτεμβρίου 2017

Ξεχάστηκα...

Πάλι ξεχάστηκα. Ευτυχώς δεν κράτησε πολύ, ίσα ίσα όσο χρειαζόταν για να αρχίσω να πιστεύω πως είμαι σημαντική για σένα και από στιγμή σε στιγμή θα φανείς για να με διαβεβαιώσεις για αυτό. 

Τι πράγματα είναι αυτά βρε κουτό; Είναι ποτέ δυνατόν να είσαι εσύ σημαντική για κάποιον; Υπάρχουν πολύ καλύτερες από σένα κι ο καθένας, όπως κι εσύ άλλωστε, διαλέγει πάντα το καλύτερο.
Έλα προσγειώσου, ένα τίποτα είσαι. Αν πραγματικά άξιζες τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά εδώ και χρόνια. Μια ρόδα είναι η ζωή που γυρίζει συνεχώς εναλλάσσοντας τις καταστάσεις από λευκές και φωτεινές σε γκρίζες ή μαύρες. Αυτό συνήθως συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους δημιουργώντας τους το αίσθημα της ελπίδας και της προσδοκίας ότι κάθε γκρίζα περίοδος της ζωής τους θα αλλάξει και θα γίνει φωτεινή. 

Έτσι γίνεται! Ψάχνεις μέσα στο γκρίζο ή στο μαύρο για εκείνη τη χαραμάδα που από εκεί θα περάσει έστω και μία ακτίνα φωτός κι έτσι θα φωτίσει τον χώρο και τον χρόνο που ο καθένας ζει. Τι γίνεται όμως όταν δεν υπάρχει αυτή η χαραμάδα και όχι μόνο αυτό, αλλά έρχεται κάποιος και κλείνει ερμητικά ακόμα και το παραμικρό άνοιγμα που δεν ξεπερνά τη διάμετρο της μύτης μιας καρφίτσας; Για πόσα χρόνια μπορεί κανείς να κάνει υπομονή, να ελπίζει, να παλεύει, να περιμένει;

Και ξυπνάς! Συνειδητοποιείς ξαφνικά πως δεν υπάρχει καμία απολύτως ελπίδα, τα όνειρα είναι απαγορευμένα γιατί δεν πρόκειται να καταλήξουν πουθενά. Χρόνος χαμένος, ζωή χαμένη γεμάτη θλίψη, πόνο, δυστυχία. Τότε σε πλημμυρίζει πλέον η σιγουριά ότι είναι μάταιο να περιμένεις. Έτσι είναι τα πράγματα, γκρίζα και δεν υπάρχει πια χρόνος για να αλλάξουν. 

Σε αυτή την περίπτωση δεν έχεις πολλές επιλογές. Το παίρνεις απόφαση και καταβάλλεις κάθε δυνατή προσπάθεια να ενσωματωθείς με αυτήν. Κλείνεις το διακόπτη και απλά υπάρχεις χωρίς να ζεις μέχρι να έρθει το πλήρωμα του χρόνου και να σταματήσει κι αυτό, να πάψεις οριστικά να ζεις.

Κυριακή 3 Σεπτεμβρίου 2017

Επιτέλους, ξύπνημα!

Οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια περνούν και το ένα γεγονός, από το πιο απλό έως το πιο σημαντικό, διαδέχεται το άλλο χτίζοντας τον βίο και την πολιτεία του καθενός. 

Αν όλα αυτά τα γεγονότα που διαδραματίζονται μέσα την καθημερινότητα δεν ευχαριστούν τους ανθρώπους εκείνοι  κάνοντας χρήση του αισθήματος της αυτοσυντήρησης ελπίζουν, ονειρεύονται πως θα αλλάξουν τα πράγματα και παλεύουν και προσπαθούν για αυτό.

Κι έτσι, περνούν τα χρόνια και συχνά (αν όχι πάντα) μια σκέψη που δεσπόζει ανάμεσα σε άλλες είναι η «Μα κανένας καλός;». Ώσπου έρχεται η στιγμή που ξυπνάς, εξετάζεις τα γεγονότα κι απ’ την άλλη πλευρά τους, δηλαδή από εσένα. Καταλαβαίνεις, συνειδητοποιείς και καταλήγεις με μαθηματική ακρίβεια στο γεγονός ότι δεν φταίνε οι άλλοι αλλά εσύ! Εσύ πού πίστευες ότι αξίζεις, ότι είσαι ένας ωραίος  άνθρωπος και πάλευες για την αυτοβελτίωσή σου δεν είσαι παρά ένα τίποτα. Δεν έχεις καμία απολύτως αξία για να ασχοληθεί ο άλλος μαζί σου, για να σε βάλει στη ζωή του. Απλά τα πράγματα, εαυτέ μου ΔΕΝ αξίζεις.-

Μεγάλη συνειδητοποίηση! Και τότε θωρακίζεσαι ακόμη περισσότερο μέσα στον εαυτό σου, μέσα στους τοίχους που έφτιαξες και συνεχίζεις να φτιάχνεις γύρω σου, εγκαταλείποντας οριστικά την ιδέα ότι κάτι θα τους γκρεμίσει κι έτσι θα μπορέσεις κι εσύ να φορέσεις ένα χαμόγελο από εκείνα της ψυχής, τα αληθινά. 

Ας μην το παιδεύουμε, είναι τόσο μα τόσο απλό: Δεν ήρθαν όλοι οι άνθρωποι σε αυτόν τον πλανήτη για να είναι ευτυχισμένοι και χαρούμενοι.-