Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

Μια ευχή...


Ζωγράφισα μια τούρτα με τη σκέψη μου και τη γέμισα με ψιλόλιγνα κεριά. Την κοίταξα για λίγο, κι έπειτα έκλεισα τα μάτια και καταδύθηκα στο βυθό της ψυχής μου για να ανασύρω την πιο δυνατή μου επιθυμία για να την κάνω ευχή...


Τη βρήκα, εδώ την έχω και την κρατώ σφιχτά.
Είναι ζωή, μοιάζει με την ανάσα και μπορεί να κινήσει τα πάντα, να δώσει δύναμη, να γεμίσει την ύπαρξη με ζωή, με φως. Μια επιθυμία που μπορεί σαν αληθέψει να εξαφανίσει κάθε πίκρα, να κάνει τη θλίψη χαρά, να φτιάξει έναν καινούργιο κόσμο χωρίς γκρίζο. Έναν κόσμο τόσο δα μικρό ώστε να χωρά στην καρδιά, δεν χρειάζεται άλλωστε να βγει πιο έξω, εκεί είναι η θέση του κόσμου αυτού, εκεί μόνο μπορεί να ανθίσει να γίνει μεγάλος και τρανός.

Και τώρα; Πώς να χωρέσει ένας ολάκερος κόσμος, τόση ζωή σε μιαν ευχή; Μιαν ευχή τόσο δυνατή που πρέπει όμως να εκφραστεί σε τόσο χρόνο όσο χρειάζεται για να σβήσουν τα κεριά μιας τούρτας με ένα μόνο φύσημα. 
Αυτό είναι! 
Είπα τ' όνομά σου, και φύσηξα...

Να μου πω, χρόνια πολλά κι ευτυχισμένα ή δεν έχει νόημα;
Το σύμπαν έχει ορίσει διαφορετικά...

3 σχόλια:

  1. @negentropist

    !=;


    Σημ.: Δεν γίνεται δεκτή απάντηση του τύπου ;=!
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χμ ...

    Μερικές φορές ένα θαυμαστικό συναρτάται με χαμηλή γλωσσική εντροπία, δηλαδή με μεγαλύτερη ποσότητα εύτακτης πληροφορίας !

    Καλό ξημέρωμα

    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή