Αυταπάτες

Δοκίμασα αρκετές φορές να ακούσω την άποψη των τυχερών ευτυχισμένων ή έστω ευχαριστημένων ανθρώπων ότι η ελπίδα δεν παύει ποτέ να υπάρχει και όλα μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο.

Ένας κύκλος είναι η ζωή λένε, που γυρίζει αδιάκοπα εναλλάσσοντας τις καταστάσεις διαδοχικά: το φως γίνεται σκοτάδι, μετά πάλι το σκοτάδι φως και συνεχίζει με τον ίδιο τρόπο μέσα στο άπειρο του χρόνου.
Προτάσσουμε λένε την ελπίδα ως λάβαρο της καθημερινότητάς μας, πιστεύουμε στην αλλαγή προς το καλύτερο και προχωράμε μπροστά. Όλα αυτά βέβαια, υπό την προϋπόθεση ότι το σύμπαν σου έχει μια κάποια συμπάθεια ή έστω, μπορεί να σε λυπηθεί κατ' ελάχιστο και να αποφασίσει να σταματήσει να σου στέλνει, λύπες, πίκρες, θλίψη... Συμπέρασμα: Ελπίδα κι αυταπάτη είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα. Η ίδια ακριβώς έννοια.
Τα γεγονότα δείχνουν πως είναι μάταιη κάθε αναμονή, κάθε προσδοκία για μια τόση δα μικρή δόση χαράς, ευτυχίας. Το παρόν, που έχει ήδη ξεκινήσει από το παρελθόν, δείχνει πως το μέλλον διαγράφεται γκρίζο αν όχι και μαύρο. Το βλέπω! Είναι εδώ, ακούω τις φωνές της σιωπής του, διαβάζω τα βουβά ανύπαρκτα μηνύματά του.

Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, το γκρίζο θα παραμείνει γκρίζο κι εγώ εδώ να ακούω το βλέμμα σου να μου λέει "έρχομαι...". Μόνο που αυτό το "Έρχομαι..." δεν είναι πουθενά τοποθετημένο μέσα στο χρόνο, είναι μόνο στην καρδιά μου...