Έξι μέρες...

Πέρασαν οι 6 πρώτες ημέρες της νέας χρονιάς. Κάτι ήξερα που δεν πίστεψα σε καμιά ευχή για καλό κι ευτυχισμένο 2013. Φάνηκε άλλωστε από τις πρώτες ώρες του ξεκινήματός του, και όπως έχω ήδη ξαναγράψει η καλή χρονιά από τις πρώτες ώρες φαίνεται.
Ο "κόσμος" γύρω μου γκριζόμαυρος που γίνεται ολοένα και πιο σκοτεινός. Ψάχνω να βρω την άκρη μιας αισιόδοξης και χαρούμενης σκέψης να την τραβήξω προς τα έξω, έτσι όπως τραβάμε την άκρη που καταφέραμε να βρούμε από ένα μπερδεμένο κουβάρι αλλά, μάταιος κόπος. Πουθενά άκρη, πουθενά ένα αισιόδοξο, ελπιδοφόρο γεγονός. Ούτε καν μια λέξη, ένα βλέμμα.

Κρύο... Πολύ κρύο, παγωνιά παντού. Παγωνιά στον ήχο της σιωπής, στο λευκό άγραφο χαρτί... Πόσο θα άλλαζε αλήθεια τα πράγματα ο ήχος μιας ανάσας, μια σταγόνα μελάνης στο χαρτί. Ναι, είναι πασιφανές ότι πάλι άρχισα τις ουτοπικές σκέψεις. Κι αυτό το έχω ξαναπεί, ελπίδα και αυταπάτη είναι έννοιες απόλυτα ίδιες, ταυτόσημες, αλλά, όσο κι αν το μυαλό μου το έχει αποδεχθεί πλήρως, η καρδιά διατηρεί ακόμα μερικές αμφιβολίες. Κι αν δεν είναι έτσι; Κι αν αλλάξει; Κι αν ζεσταθεί η ανάσα και μ' αγγίξει; Κι αν ζεσταθεί η μελάνη και στάξει στο χαρτί και ζωγραφίσει την αγάπη;

Αν, αν, αν... Μέχρι τότε ο χρόνος σταματά στην πίκρα και στη λύπη κι εγώ κοιτώ φωτογραφίες και ψυθιρίζω μόνο δυο λέξεις ".......... με" (ξέρεις εσύ).