Άλλος ένας χρόνος στην πλάτη μου, κι εγώ να εξακολουθώ να ψάχνω για διαψεύσεις των πικρών διαπιστώσεών μου. Μάταιος κόπος! Πάντα κάποιος θα βρίσκεται για να βάζει την υπογραφή του φαρδιά-πλατιά κάτω από κάθε πικρή κι αληθινή διαπίστωση που κάνω για να την επιβεβαιώσει, να της δώσει εγκυρότητα.
Ξέρετε τι διαπίστωσα τελευταία; Ο καλύτερος τρόπος για να ρίξεις κάποιον όσο πιο χαμηλά γίνεται και να χαρείς τη "σκουπιδοποίησή" του, είναι να τον πας πρώτα στον Παράδεισο, να τον ανεβάσεις στον έβδομο ουρανό κι ακόμα ψηλότερα. Έτσι μπορείς να χαρείς ακόμα πιο έντονα τη πτώση του...
Ας είναι! Πρέπει να το πάρω επιτέλους απόφαση, άλλωστε ο καλύτερος τρόπος για να μην αισθάνεται κανείς δυστυχισμένος είναι να σταματήσει να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Τέλος τα πικρά...
Επειδή στην ουσία δεν έχω άλλον παρά εμένα και μόνο, όπως και να το κάνουμε ένα δωράκι για τα γεννέθλιά μου το θέλω, να χαρώ κι εγώ λιγάκι. Κατέληξα λοιπόν σε ένα βιβλίο: Το θέμα του; Αστροφυσική! Αστροφυσική μαζί με όλη την ποιητικότητα, τη μαγεία ακόμα και τον ερωτισμό κι ό,τι άλλο υπέροχο χαρακτηρίζει το λόγο, γραπτό και προφορικό του Γιώργου Γραμματικάκη.
"Η αυτοβιογραφία του φωτός", είναι η επιλογή μου, και είμαι σίγουρη ότι πραγματικά θα το απολαύσω!
Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο του βιβλίου όπως το βρήκα στο διαδίκτυο.
«Γεννήθηκα πριν από αιώνες αιώνων, σε έναν Χώρο όπου δεν υπήρχε χώρος, και σε έναν Χρόνο όπου δεν υπήρχε χρόνος. Με ένα περίεργο ωστόσο τρόπο, αισθάνομαι ότι προϋπήρχα της γενέσεώς μου. Κι ενώ από τότε όλα έχουν αλλάξει, εγώ αισθάνομαι ότι τίποτε δεν αλλάζει. Η παρουσία μου μετρά το αιώνιο. Δεν αξίζει άλλωστε να συζητά κανείς για πράγματα –την γένεσή μου και την γένεση του Κόσμου– που προκαλούσαν ανέκαθεν διαμάχες. Αυτό που ενισχύει την αυτοπεποίθησή μου είναι ότι η παρουσία μου έμοιαζε πάντοτε πρωταρχική: στους μύθους ή σε ό,τι ονομάζεται επιστήμη, στα έργα των θνητών αλλά και στις θρησκείες, το φως έπαιζε πάντοτε ρόλο ιδιαίτερο. Κατά καιρούς πολλοί διερωτήθηκαν για την φύση του, και άλλοι πάλι έμειναν απλώς στον θαυμασμό και την αποδοχή... Εγώ λοιπόν, που είμαι το παλαιότερο, το αρχέγονο φως, ήρθε η ώρα να μιλήσω λίγο για τον εαυτό μου».
Μόλις το αποκτήσω και ολοκληρώσω την ανάγνωσή του θα μεταφέρω εδώ τις εντυπώσεις μου.
Αλήθεια, το έχει διαβάσει κανείς;
Ξέρετε τι διαπίστωσα τελευταία; Ο καλύτερος τρόπος για να ρίξεις κάποιον όσο πιο χαμηλά γίνεται και να χαρείς τη "σκουπιδοποίησή" του, είναι να τον πας πρώτα στον Παράδεισο, να τον ανεβάσεις στον έβδομο ουρανό κι ακόμα ψηλότερα. Έτσι μπορείς να χαρείς ακόμα πιο έντονα τη πτώση του...
Ας είναι! Πρέπει να το πάρω επιτέλους απόφαση, άλλωστε ο καλύτερος τρόπος για να μην αισθάνεται κανείς δυστυχισμένος είναι να σταματήσει να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Τέλος τα πικρά...
Επειδή στην ουσία δεν έχω άλλον παρά εμένα και μόνο, όπως και να το κάνουμε ένα δωράκι για τα γεννέθλιά μου το θέλω, να χαρώ κι εγώ λιγάκι. Κατέληξα λοιπόν σε ένα βιβλίο: Το θέμα του; Αστροφυσική! Αστροφυσική μαζί με όλη την ποιητικότητα, τη μαγεία ακόμα και τον ερωτισμό κι ό,τι άλλο υπέροχο χαρακτηρίζει το λόγο, γραπτό και προφορικό του Γιώργου Γραμματικάκη.
"Η αυτοβιογραφία του φωτός", είναι η επιλογή μου, και είμαι σίγουρη ότι πραγματικά θα το απολαύσω!
Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο του βιβλίου όπως το βρήκα στο διαδίκτυο.
«Γεννήθηκα πριν από αιώνες αιώνων, σε έναν Χώρο όπου δεν υπήρχε χώρος, και σε έναν Χρόνο όπου δεν υπήρχε χρόνος. Με ένα περίεργο ωστόσο τρόπο, αισθάνομαι ότι προϋπήρχα της γενέσεώς μου. Κι ενώ από τότε όλα έχουν αλλάξει, εγώ αισθάνομαι ότι τίποτε δεν αλλάζει. Η παρουσία μου μετρά το αιώνιο. Δεν αξίζει άλλωστε να συζητά κανείς για πράγματα –την γένεσή μου και την γένεση του Κόσμου– που προκαλούσαν ανέκαθεν διαμάχες. Αυτό που ενισχύει την αυτοπεποίθησή μου είναι ότι η παρουσία μου έμοιαζε πάντοτε πρωταρχική: στους μύθους ή σε ό,τι ονομάζεται επιστήμη, στα έργα των θνητών αλλά και στις θρησκείες, το φως έπαιζε πάντοτε ρόλο ιδιαίτερο. Κατά καιρούς πολλοί διερωτήθηκαν για την φύση του, και άλλοι πάλι έμειναν απλώς στον θαυμασμό και την αποδοχή... Εγώ λοιπόν, που είμαι το παλαιότερο, το αρχέγονο φως, ήρθε η ώρα να μιλήσω λίγο για τον εαυτό μου».
Μόλις το αποκτήσω και ολοκληρώσω την ανάγνωσή του θα μεταφέρω εδώ τις εντυπώσεις μου.
Αλήθεια, το έχει διαβάσει κανείς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου