Από τότε, ίσως, που ο κόσμος δημιουργήθηκε οι άνθρωποι άρχισαν να κάνουν όνειρα. Τα «ζωγράφιζαν» στο μυαλό τους, κι άρχισαν σιγά σιγά να τα κτίζουν, πότε με πράξεις, πότε απλά με σκέψεις, με εικόνες που χρωμάτιζαν με ό,τι είχαν μέσα στη ψυχή τους. Έθεταν στόχους κι έκαναν ευχή την πραγματοποίησή τους. Μέρα με τη μέρα, ονειρευόντουσαν, ήλπιζαν, περίμεναν…
Έφτανε όμως το πλήρωμα του χρόνου και το όνειρο δεν γινόταν πραγματικότητα, η ελπίδα αποδεικνυόταν περίτρανα πως δεν ήταν παρά μια αυταπάτη. Κενό!
Ναι, συμβαίνει αυτό συχνά, συχνότατα θα έλεγα με τα όνειρα... Και δυστυχώς πονάει πολύ, ιδιαίτερα εάν έχεις κάνει «έξοδα» γι’ αυτό για ένα μακρύ χρονικό διάστημα. Σαφώς κι όταν αναφέρομαι σε «έξοδα» εννοώ οτιδήποτε άλλο εκτός του χρήματος. Έχεις ξοδέψει, χρόνο, σκέψη, ενέργεια, συναίσθημα, δάκρυα, έχεις παραμερίσει ακόμα και την ίδια σου την ύπαρξη κι άλλα πολλά και σημαντικά. Σκοπός είναι ένας, να κερδίσεις τη μάχη σου και να κάνεις το όνειρο πραγματικότητα. Θες να αποδείξεις με κάθε τρόπο στο σύμπαν ότι αξίζεις πραγματικά αυτή την πραγμάτωση του ονείρου, της ευχής, της επιθυμίας σου. Παταγώδης αποτυχία κι απογοήτευση!
Κι όμως, συμβαίνει, αλλά δεν είναι αυτή η χειρότερη έκβαση ενός ονείρου, ή μη πραγματοποίησή του δηλαδή.
Το χειρότερο είναι να διαπιστώνεις, και να μην έχεις την παραμικρή αμφιβολία, ότι αυτό που έθεσες ως κέντρο του ονείρου σου ήταν τόσο σάπιο όσο δεν γίνεται…
