Το δωμάτιο τυλιγμένο απ’ άκρη σ’ άκρη στο σκοτάδι και ξαφνικά μια τόση δα ηλιακτίδα σκάει μύτη μέσα από τις σκονισμένες γρίλιες. Έτσι, απροειδοποίητα, ξαφνικά…
Την είδα, της χαμογέλασα και πήρα τους δρόμους να για να βρεθώ εκεί που είναι ριζωμένη. Ήθελα να την αγγίξω, να νοιώσω τη ζεστασιά της, να δω το χαμόγελό της. Ήθελα ν’ ακουμπήσω πάνω της τα όνειρά μου.
«Αλλάζει» σκέφτηκα συγκρατημένα, αφήνοντας ένα αμυδρό χαμόγελο να φωτίσει λίγο το πρόσωπό μου. «Κουράγιο», μου είπα, σιγά σιγά θα έρθει κι άλλη ηλιακτίδα και πού ξέρεις; Μπορεί κάποια στιγμή να δεις και τον ίδιο τον ήλιο!
Κι όπως ήρθε εκείνη η μικρή, πρώτη ηλιακτίδα, έτσι ακριβώς ήρθε και η παλιά γνώριμη φωνή… «Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα, να χαμογελάς; Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να ελπίζεις;»
Τελικά το σύμπαν επιμένει πως είμαι ομορφότερη με τα βλέφαρα κατακόκκινα απ’ το κλάμα και μου το δείχνει με κάθε τρόπο… Κι αν ποτέ το ξεχάσω, έστω και για λίγο, φροντίζει πάντα να στείλει κάποιον, κάτι για να μου το θυμίσει.
Τι ψάχνομαι κι εγώ; Γιατί δεν το παίρνω απόφαση; Άλλωστε το κόκκινο είναι το αγαπημένο μου χρώμα…
