Η ασφάλεια της απομόνωσης

Καιρό είχα να γράψω, κι αυτό γιατί είπα να παγώσω το «μέσα» μου. Να σταματήσω να παρατηρώ και να προβληματίζομαι για τις συμπεριφορές των ανθρώπων, όποιο κι αν είναι το κανάλι που με συνδέει μαζί τους.
Οι απορίες και τα ερωτήματα που πολλές φορές έχω εκθέσει παραμένουν αναπάντητα και γίνονται ολοένα και πιο βαθειά. Τι το ψάχνω θα μου πείτε, κι ίσως όχι άδικα καθώς η φράση «ο εαυτός μου, ο εαυτούλης μου κι εγώ» είναι σημαία σχεδόν για όλους. Και στέκομαι σ’ αυτό το «σχεδόν», που από μόνο τους μας λέει ότι αφήνει το περιθώριο για κάτι διαφορετικό, για τις εξαιρέσεις που υπάρχουν όπως λένε για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Ναι αλλά… τα βιώματα των τελευταίων 5, ίσως και περισσότερων, ετών μου έδειξαν τις χείριστες ποιότητες ανθρώπων. Τολμώ λοιπόν να διατηρήσω έστω και την παραμικρή ελπίδα ότι ο επόμενος άνθρωπος που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα μπει στη ζωή μου θα είναι αυτή η εξαίρεση; Ούτε γι’ αστείο δεν το ρισκάρω! Όλοι από μακρυά. Αν μη τι άλλο αυτή η τακτική παρέχει πλήρη ασφάλεια.
Παρατηρώντας γεγονότα και καταστάσεις, κάνοντας βουτιές μέσα στα συρτάρια του μυαλού μου και ανασύροντας πρόσωπα και πράγματα όλο και περισσότερο απογοητεύομαι, ακόμη και απελπίζομαι θα μπορούσα να πω. Αν το καλοσκεφτεί κανείς είναι φρίκη να υπάρχουν στο περιβάλλον σου άνθρωποι που δεν στερούνται τίποτα, έχουν όλα τα καλά του κόσμου για την καλοπέρασή τους και βλέποντας τη δική σου δυστυχία να σχολιάζουν με όση κακία μπορεί να διαθέτουν (και είναι απέραντη) «Καλά να πάθεις, ας πρόσεχες». Ή πάλι, να υπάρχουν άλλοι που προσπαθούσαν μήνες να σε πείσουν ότι είναι φίλοι και νοιάζονται εκθειάζοντας τις ομορφιές που διαθέτεις τόσο από πλευράς εμφάνισης όσο και πνεύματος, χαρακτήρα κ.λπ και σε μια δεδομένη στιγμή να σου πετάνε κατάμουτρα κάνοντας σε να νοιώσεις κατώτερος ακόμα κι από σκουπίδι ένα «Σιγά, μην γυρίσει ο τάδε να σε κοιτάξει!» διανθίζοντας το με το πιο σαρκαστικό, χλευαστικό και καταχθόνιο γέλιο τους. Φρίκη!
Την ίδια φρίκη αισθάνομαι πολλές φορές κι όταν αναλογίζομαι τις περιπτώσεις που έδωσα, όχι μόνο κομμάτια της ψυχής μου, αλλά και ενέργεια με πράξεις που σκοπό είχαν τη στήριξη και την ανάπτυξη των προσπαθειών τους και η ανταμοιβή δεν ήταν παρά ένας κραυγαλέος αποκλεισμός από το οικείο περιβάλλον. Σίγουρα όταν δίνεις από αγάπη δεν το κάνεις για να εισπράξεις ευχαριστώ. Αυτό που περιμένεις, προσδοκάς είναι, όπως όταν χαρίζεις σε κάποιον ένα πουκάμισο να το φορέσει και να δεις στο πρόσωπό του ζωγραφισμένη τη χαρά και μια γλυκιά ικανοποίηση γι’ αυτό που πήρε. Πιστεύω πως δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να ανταμειφθείς και μεγαλύτερη τιμή που μπορεί να σου κάνει κάποιος που πήρε από σένα.
Δεν βαριέσαι! Θα συνεχίσω ν’ αγαπώ ό,τι και όποιον αγαπώ αλλά στο εξής κρύβοντάς το βαθειά μέσα μου. Αν ο άλλος αποφασίσει ότι αξίζει ας έρθει να το πάρει. Εγώ τα χαρτιά μου τα άνοιξα, τις αξίες και τα πιστεύω μου τα διατηρώ πάντα και δεν τα θυσιάζω σε κανένα βωμό καλοπέρασης ή εφήμερης ευτυχίας. Χίλιες φορές καλύτερα μόνη κι απομονωμένη παρά σε μια ζούγκλα που σε κάθε γωνία καραδοκεί ένας ακόμα «δήθεν άνθρωπος».