Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

Χωρίς τίτλο


Ποτέ εσύ δεν θα χαρείς,

Για σένα πέθανε η ελπίδα
Είπες κι ένοιωσες χαρά
Σε πρόλαβε είπα, ο χρόνος
την άγγιξα για λίγο την ελπίδα,
φωτίστηκε ο χώρος γύρω μου
Γέλασες πάλι ειρωνικά
τυχαίο ήταν, είπες
είσαι λίγη εσύ για τη χαρά
εσένα δεν σου πρέπει ελπίδα
τα όνειρα, δεν είναι για σένα
Κι αν μόνη σου δεν μπορείς
να πάψεις πια να ζεις,
να ονειρεύεσαι, να ελπίζεις,
εγώ είμαι εδώ για σένα,
χίλια να σε κάνω μπορώ κομμάτια
κάθε μέρα, κάθε λεπτό, κάθε στιγμή
μπορώ να σε σκοτώνω
Κι εγώ τότε κατάλαβα,
Τοίχους ψηλούς έχτισα γύρω
άνθρωπος ξανά να μην πλησιάσει
ανθρώπου βλέμμα
ποτέ να μη με συναντήσει
Δηλητήριο, τα λόγια,
το γέλιο, η ψυχή τους
Θάνατο μυρίζει η μοναξιά,
μα το προτιμώ
απ’ το να μυρίζει ο φθόνος

2 σχόλια:

  1. ή να μυρίζει .. υποχρέωση

    και η υποχρέωση είναι ακόμα μεγαλύτερος θάνατος

    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κι αν ακόμα και η υποχρέωση μυρίζει θάνατο, ο φθόνος και η κακία που μπορεί κανείς να εισπράξει είναι εξ επαφής δολοφονία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή