Διανύω εδώ και χρόνια την περίοδο του «πάρε άλλο ένα χαστούκι». Ποιον τομέα της ζωής μου να πιάσω και ποιον ν’ αφήσω, πραγματικά δεν ξέρω. Ό,τι δεν είναι μαύρο είναι γκρίζο. Κάποιοι θα πουν πώς για ό,τι συμβαίνει στη ζωή μας υπάρχει κάποιος λόγος. Το κάθε τι είναι ένα μάθημα που πρέπει να πάρουμε, γιατί έτσι πρέπει. Για μένα αυτή η «δικαιολογία» δεν είναι παρά το χρύσωμα του χαπιού της δυστυχίας από εκείνους που δεν έχουν ποτέ πραγματικά δυστυχήσει στη ζωή τους. Για εκείνους που ζουν στην επιφάνεια και θεωρούν πως τα πάντα δεν είναι παρά ένα παιχνίδι, ένα φύγε εσύ, έλα εσύ. Τα πάντα βρίσκονται στην επιφάνεια και τίποτα δεν είναι γι’ αυτούς βαθειά ριζωμένο. Τόσο βαθειά που να μη βγαίνει με όση δύναμη κι αν το τραβήξεις. Μόνο πονάει, πονάει πολύ.
ΟΧΙ, δεν θέλω άλλα μαθήματα.
Μετά το χρυσό χάπι, έρχονται κι άλλες θεραπευτικές μέθοδοι. Εδώ έχουμε τους υποστηρικτές του «Να σκέφτεσαι θετικά κι αισιόδοξα» κι όλα τα φτιάξουν. Η θετική σκέψη προσελκύει και θετικές καταστάσεις.
Αμ δε! Το δοκίμασα κι αυτό επανειλημμένως. Τόσες φορές ώστε το πλήθος τους να είναι ικανό να δώσει ένα αδιαμφισβήτητο αποτέλεσμα. Ό,τι χρώμα και να βάλω στο γκρίζο, ακόμα και λευκό, το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο: Μαύρο. Ναι, έτσι ακριβώς. Αρκεί μόνο ένα αμυδρό χαμόγελο, η σκέψη «υπομονή, θα φτιάξει» και το αποτέλεσμα για να έρθει είναι απλά θέμα λίγων εικοσιτετραώρων, ενός δύο πολλές φορές, και τότε γίνεται το κακό χειρότερο, και το χειρότερο χείριστο.
Μήπως τελικά πρέπει να το πάρω απόφαση και να αποδεχθώ την ασυμβατότητά μου με το σύμπαν, με την ίδια τη ζωή; Αφού δεν με θέλει και μου το δείχνει με κάθε τρόπο. Η λύση τελικά είναι απλά να υπάρχω χωρίς να περιμένω τίποτα, χωρίς να ελπίζω τίποτα, κυρίως όμως πρέπει να αποσυνδέσω τα συναισθήματά μου.
Κενό! Είναι η μόνη λύση
