Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

…άλλο ένα όνειρο

Διάβασα κάπου πως σημαντικό δεν είναι αυτό που κάνουμε εμείς για τα παιδιά μας αλλά, αυτό που θα τα μάθουμε  να κάνουν τα ίδια για τον εαυτό τους. Μ’ άρεσε πολύ,  και συμφωνώ απόλυτα μ’ αυτή την άποψη. Δίνω ευχή στον εαυτό μου, αν αποκτήσω ποτέ παιδιά να τα μάθω να κάνουν πράγματα για τον εαυτό τους. 
Μέσα στις σκέψεις μου αυτές, πήρα χρώματα και υλικά απ’ την παλέτα της καρδιάς μου και ονειρεύτηκα πως θέλω να είναι τα παιδιά μου…

Θέλω να έχουν τη δική σου ευφυΐα,
να ξέρουν και να μπορούν μόνα τους να παλεύουν
Θέλω να μπορούν να νοιώσουν χαρά, ευτυχία και λύπη και πόνο
Να  είναι ικανά να κλάψουν και να γελάσουν
Θέλω να ξέρουν να συμπαραστέκονται στις πίκρες των άλλων.
και να είναι πάντα έτοιμα να χαρούν με τη χαρά των άλλων
Θέλω να κρατάνε πάντα φυλαγμένο στην καρδιά τους ένα παιδί
Να μπορούν γνωρίσουν όμορφους ανθρώπους στη ζωή τους
Ν’ αγαπηθούν και ν’ αγαπήσουν μ’ όλη τους τη δύναμη
Θέλω να καταφέρουν να κρύψουν έναν τέτοιο θησαυρό στην καρδιά τους
που έστω κι ένας άνθρωπος στη ζωή τους να τον δει και να τα αποκαλέσει
ψυχή μου!

Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

Λατρεμένος Μάνος Χατζιδάκις

Τοποθετώ χωρίς κανέναν απολύτως δυσταγμό τον Μάνο Χατζιδάκι στην κορυφή της πυραμίδας της ελληνικής μουσικής, και όχι μόνο. Θεωρώ αδύνατον να επιλέξω μία από τις συνθέσεις του και να πω... "αυτό μ΄ αρέσει περισσότερο!". Ο συνδυασμός Μάνος Χατζιδάκις - Νίκος Γκάτσος, είναι ό,τι ωραιότερο μπορεί να χαϊδέψει τ' αφτιά μου!

Ο Μάνος Χατζιδάκις γεννήθηκε στην Ξάνθη στις 23 Οκτωβρίου 1925 και σήμερα συμπληρώνονται 15 χρόνια από τον θάνατό του (15 Ιουνίου 1994). Ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες μουσικοσυνθέτες, με πλούσιο έργο που θεωρείται ότι έχει συνδέσει τη λόγια με τη λαϊκή μουσική.


Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

για μια... ψυχούλα λατρευτή κι αγαπημένη

Νομίζω πως είσαι κάπου εδώ κοντά
και δεν θ'αργήσεις
Πως έχει πάει στη γωνιά
και θα γυρίσεις
Και περιμένω στο κατώφλι μου το γκρίζο
Γιατί νομίζω
Πως είσαι εσύ ο κάθε ίσκιος που διαβαίνει
Μικρή ψυχούλα λατρευτή κι αγαπημένη
Ήλιος που σ'έκρυψε το σύννεφο το γκρίζο

Κι ελπίζω
Ότι το τραίνο που σφυρίζει σαν γυρίζει
Ότι μου φέρνει μήνυμά σου ο ταχυδρόμος
Μα έξω είναι σκοτεινός κι άδειος ο δρόμος
Κι όμως νομίζω
Νομίζω
Πως έχεις φύγει για μια μέρα για μια ώρα
Κι ότι θα'ρθεις απόψε σήμερα και τώρα
Και τα σεντόνια με ροδόσταμο ραντίζω
Κι ελπίζω




Στίχοι: Σώτια Τσώτου
Μουσική: Αλέξης Παπαδημητρίου

Σάββατο 21 Αυγούστου 2010

Ακούει κανείς;

Λένε πως όταν θέλεις κάτι πολύ, το σύμπαν συνομωτεί ώστε να  το αποκτήσεις. Λένε επίσης ότι, η πίστη είναι το μεγαλύτερο όπλο του ανθρώπου. Μ' αυτήν λένε μπορείς να πετύχεις τα πάντα... Αρκεί να πιστέψεις, να πιστέψεις βαθειά. Να πιστέψεις μ΄όλη σου τη δύναμη.

Αυτό κάνω κι εγώ... Απαρνήθηκα τα πάντα, κάρφωσα το βλέμμα μου "εκεί"... Έταξα τη ψυχή και την καρδιά μου σε ότι ομορφότερο υπάρχει σ' αυτόν κόσμο. Δεν ζήτησα τίποτα, μόνο ζήτησα να μου ανοίξουν μια χαραμάδα για να μπορέσω να τρυπώσω εκεί και να δώσω. Να δώσω τα πάντα, χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς περικοπές. Να δώσω απόλυτα, να ξεπεράσω τον εαυτό μου.
Είναι αυτή η αγάπη που όσο πιο πολύ δίνεις, τόσο πιο πολύ σε δυναμώνει, κάνει τη ψυχή σου να γεμίζει με ακόμα περισσότερη αγάπη και σου δημιουργεί την ανάγκη και την επιθυμία να θέλεις να δίνεις όλο και περισσότερα. Αισθάνεσαι ότι φεύγεις απ' το σώμα σου και γίνεσαι μια άυλη μορφή που θέλεις να εισχωρήσεις μέσα στη ψυχή του και να τη γεμίσεις με αγάπη, με αφοσίωση, με σεβασμό.
Η κάθε σου ανάσα χωρίζεται στα δύο. Ανασαίνεις για σένα, για να ζεις, ανασαίνεις και για ό,τι αγαπάς. Η κάθε σου ανάσα γίνεται μαζί και προσευχή. Προσευχή στο σύμπαν, σε κάθε Θεό... Βγάζεις όση δύναμη έχεις κι ακόμη περισσότερη και παρακαλάς, ικετεύεις. Παρακαλάς να φύγει από πάνω σου τ' άδικο, να σου έρθει μια σταλιά ευτυχίας. Μα κανείς δεν ακούει...

Πόση πίστη χρειάζεται πια; Όταν όλο σου το είναι, είναι "εκεί", όλη σου η ύπαρξη, το κάθε κύτταρο φωνάζει γιατί κανείς δεν ανταποκρίνεται; Γιατί το σύμπαν αδιαφορεί τόσο επιδεικτικά; Γιατί καμιά προσευχή δεν φτάνει ως "εκεί πάνω" για να μου δώσει μια ηλιακτίδα;


Όνειρα δεμένα...

Έψαχνα να βρω μια εικόνα για να γίνει το avatar του «Ό,τι θυμάμαι χαίρομαι», ήθελα κάτι αντιπροσωπευτικό, κάτι που να ταιριάζει με όλα αυτά τα ολοκληρωμένα ή/και ασυνάρτητα που γράφω. Κάτι που να δηλώνει και το «έτσι» αλλά και το «αλλοιώς».



Το βρήκα σήμερα! Είναι ένας κόμπος, δύο κορδόνια δεμένα μεταξύ τους. Ο κόμπος, το δεμένο, έχει διπλή σημασία:

(1) Αντιπροσωπεύει τους «κόμπους», που προσπαθώ να βρω την άκρη τους και να τους λύσω, αν και αμφιβάλλω αν ποτέ θα τα καταφέρω. Έτσι ή αλλοιώς; Θα κουβαλάω πάντα ένα βουνό από «γιατί» και «πώς» χωρίς να μπορώ να βρω μία ικανοποιητική απάντηση.

(2) Είναι το σφικτό δέσιμο που έχω με τους ανθρώπους που αγαπώ, με τους ανθρώπους που θεωρώ δικούς μου. Το σφικτό δέσιμο που έχω με τις αρχές και τα πιστεύω μου, τα ιδανικά και τις αξίες μου.

Είναι τα όνειρά μου δεμένα... Τα όνειρα  που το σύμπαν δεν τα αφήνει να ζωντανέψουν. Ειμ’ εγώ δεμένη μ’ αυτά...


Μια ψυχή στον καθρέφτη

Ξεκίνησα να γράψω κάτι, μα δεν ήξερα τί. Είχα πολλά στο μυαλό μου. Σκέψεις, άλλες πικρές, άλλες γλυκειές, όλες μαζί ανακατεμένες. Κοιτούσα τη λευκή σελίδα μη ξέρωντας με τι ακριβώς να καταπιαστώ αυτή τη φορά και... να η πρώτη πρόταση:

"Θα μπορούσα να χτίσω ένα τεράστιο «ΓΙΑΤΙ;» με κομμάτια ψυχής, και να στο στείλω να το βάλεις στον καθρέφτη σου να το βλέπεις κάθε φορά που κοιτάς τον εαυτό σου."
Η συγκεκριμένη πρόταση βγάζει πίκρα το ξέρω, όχι όμως κακία. Είναι η πικρή γεύση που αφήνει το παράπονο, που αφήνει το άδικο. Είναι φορές που ειλικρινά εύχομαι να μπορούσα, να είχα τη δύναμη να μισήσω. Να μπορούσα να σκοτώσω τη ψυχή μου, τη συνείδησή μου, μα αυτό δεν γίνεται. Ό,τι πολυτιμότερο έχω είναι αυτή η ψυχή. Η ψυχή που την έχω ρίξει σε μια κόλαση, που την έχω κομματιάσει για να μην μολυνθεί από την ελαφρότητα, να μη γίνει ένα με την επιφάνεια, να μη γίνει ρηχή.
Μέρα με τη μέρα βγαίνει στο φως άλλο ένα γεγονός που να μου επιβεβαιώνει πως το χειρότερο που μπορείς να κάνεις σε έναν άνθρωπο με τον οποίο σχετίζεται, με οποιοδήποτε τρόπο, είναι να τον αγαπήσεις, να τον λατρέψεις. Να τον αγαπήσεις, να τον βάλεις πάνω κι από τον ίδιο σου τον εαυτό, να στηρίξεις τις προσπάθειές του και να συμβάλεις ενεργά σ' αυτές.

Οι περισσότεροι άνθρωποι όμως δεν θέλουν τέτοια για να εκτιμήσουν, δεν θέλουν προσφορά κι εκτίμηση γιατί έχουν μάθει να ζουν στη ψευτιά, στα επιφανειακά συναισθήματα, στην εκμετάλλευσή τους από τους άλλους και καθετί αντίθετο από αυτά τους κάνει να τρομάζουν και να φεύγουν. Ξυπνά μέσα τους το πολεμοχαρές θηρίο που το μόνο που θέλει είναι να κατασπαράξει, να ποδοπατήσει.
Κι εγώ τί κάνω;
Φωνάζω...
Ειμ' εγώ, μ' ακούς...
Σ' αγαπώ, μ' ακούς...


Τα γεγονότα, η αισιοδοξία και η άγνοια κινδύνου

Πολλές φορές στη ζωή του καθενός συμβαίνουν γεγονότα άσχημα και δυσάρεστα. Γεγονότα που μας προκαλούν λύπη, στενοχώρια, μας ισοπεδώνουν κυριολεκτικά, ανεξάρτητα με ποιον τομέα της ζωής μας έχουν να κάνουν.

Όταν τ' άστρα τεμπελιάζουν

Σκέφτομαι ώρες τώρα, που να εντάξω αυτό το κείμενο. Σ' αυτά που σκέφτομαι και  «Χαίρομαι» ή «Δεν χαίρομαι»;
Εδώ και μήνες περιπλανώμενη στις αστρικές γωνιές του διαδικτύου, συλλέγω εικόνες και σχηματισμούς που συντελούν στο «τα δύο να γίνουν ένα». Ναι, σωστά καταλάβατε, πρόκειται για συναστριακούς συνδυασμούς. Συνδυασμούς δυνατούς και αποδεκτούς που στέκουν στην κορυφή των σχηματισμών που συνδέουν δύο ωροσκόπια και υπογράφουν το ταίριαγμά τους.

Παλιές αγαπημένες θάλασσες...

Υπάρχουν άνθρωποι που μπαίνουν στη ζωή μας και, πότε για έναν εμφανή λόγο και πότε έτσι απλά τους τοποθετούμε στην καρδιά μας. Τους αγαπάμε και τους εμπιστευόμαστε δίνοντάς τους έναν εξέχοντα ρόλο στη ζωή μας. Γίνονται οι δικοί μας άνθρωποι. Οι φίλοι που αισθανόμαστε την ανάγκη να μοιραστούμε μαζί τους καθετί που μας συμβαίνει, όπως και το ίδιο επιθυμούμε να πάρουμε κι από εκείνους.

Η ανάποδη ανταπόδοση της ανοιχτής παλάμης

Μην έχοντας κάποιον να μοιραστώ κάτι που με βασανίζει για καιρό, το γράφω εδώ αν και πάλι ξέρω ότι κανείς δεν πρόκειται να το διαβάσει. Το ερώτημα είναι, σε τί δίνει κανείς προτεραιότητα, στη σύνειδηση και στις ηθικές του αξίες ή στα γεγονότα και στις ενέργειες που λαμβάνουν χώρα;
Ναι, δεν είμαι σαφής, το ξέρω… Ας πάμε λοιπόν, ένα και πλέον χρόνο πίσω…

...και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, είμ' εγώ μ' ακούς

Το συγκεκριμένο βιβλίο αστρολογίας  βρίσκεται χρόνια στη βιβλιοθήκη μου. Τότε, όταν έπεσε στα χέρια μου είχα διαβάσει αρκετά κεφάλαια, αλλά τότε τις γνώσεις μου στην αστρολογία, ούτε καν περιορισμένες δεν θα μπορούσε να τις πει κανείς, ήταν απειροελάχιστες έως ανύπαρκτες. Πριν από μερικά βράδυα, είχα την "έμπνευση" να πάρω ξανά το βιβλίο αυτό και να του ρίξω μια ματιά. Το πήρα στα χέρια μου και το άνοιξα τυχαία σε κάποιο σημείο... κάπου στη μέση του.

Διαβάζω...

Σταγόνες βροχής, ή μήπως όχι;

Ο ήχος της βροντής είναι κάτι που πάντα με τρόμαζε. Απ' τη μία με τρόμαζε κι απ' την άλλη πάντα περίμενα να ακούσω την επόμενη βροντή, προσδοκώντας πως ο δυνατός ήχος θα ξορκίσει το κακό, θα το κάνει να τρομάξει κι αυτό θα φύγει... Αστραπές και βροντές διαδέχονται η μία την άλλη και κάπου μέσα εκεί έχει αρχίσει να διαφένεται ο ήχος της βροχής. Το μυαλό ταξιδεύει. Ταξιδεύει χιλιόμετα μακρυά, ταξιδεύει μέσα στο χθες, σε ένα ταξίδι που μόνο άρχισε...

Ένοιωσα την πρώτη σταγόνα αλμυρή όπως όλα τα δάκρυα και... Ναι! Tο αποφάσισα, θα το κάνω! Έβαλα τα κλειδιά στη τσέπη και βγήκα έξω. Περπατούσα σχεδόν στη μέση του δρόμου για να μην υπάρχει τίποτα που να μπορεί να με προφυλάξει απ' τη βροχή. 'Ηθελα να μου ξεπλύνει την πίκρα, να διώξει καθετί αρνητικό, να γεννηθώ ξανά. Περπατούσα, εκλιπαρώντας το σύμπαν για ένα θαύμα, για μια σταγόνα χαράς. Δεν μπορούσα πλέον να ξεχωρήσω αν ό,τι υγρό ένοιωθα στο πρόσωπό μου ήταν σταγόνα βροχής ή δάκρυ. Το βλέμμα θολό όπως κάθε φορά που η ψυχή μου σου μιλά με τόση δύναμη όση έχει και τώρα ο ουρανός που αδειάζει. Το σύμπαν βγάζει μιαν ατέλειωτη δύναμη όπως κι εγώ όταν σου φωνάζω...

Ήταν ήδη 2:00, περασμένα μεσάνυχτα όταν μπήκα στο σπίτι. Τα ρούχα μου στάζουν. Προσπαθώ να καταλάβω αν κρυώνω αλλά δεν μπορώ να το προσδιορίσω. Δεν είμαι εκεί! Μια τεράστια δύναμη μέσα μου με έχει φέρει εκεί κοντά σου...


Έρωτας… κι όμως πονάει

Ανέβασα στις σημειώσεις μου στο facebook, ένα μικρό απόσπασμα από τον Μεγάλο Ανατολικό του Ανδρέα Εμπειρίκου. Μιλά για τον έρωτα...

"Τί είναι ο Έρως, διηρωτάτο η Υβόννη εν απογνώσει. Διατί να είναι τόσον δύσκολος η ολοκλήρωσίς του; Διατί να προκαλή τόσους πόνους και τόσας πικρίας, ενώ είναι το μεγαλύτερον αγαθόν, το μεγαλύτερον δώρον που εδόθη εις τους ανθρώπους, η μεγαλυτέρα απόλαυσις, η βαθυτέρα ευτυχία. Τί είναι αυτό που μετατρέπει τον Έρωτα, από Παράδεισον ηδονών, εις Κόλασιν μαρτυρίων; Τι είναι αυτό που μετατρέπει το μέλι εις χολήν; Τι είναι αυτό που κάμνει τον ατυχή ερωτευμένον να υποφέρη, υπό ορισμένας συνθήκας, τόσον; Τι είναι αυτό που ώρες-ώρες κάνει το αίμα το ζεστό να γίνεται μέσα στις φλέβες πάγος;"

Το βρήκα τυχαία αυτό το απόσπασμα και είδα ότι μου ταιριάζει απόλυτα. Τα ίδια "Διατί;", όπως και η Υβόννη έχω κι εγώ, την ίδια απόγνωση. Χθες τα είχα βάλει με το σύμπαν. Το σύμπαν που δεν μπορεί να συγκαταθέσει σε ένα τόσο μεγαλειώδες συναίσθημα, το σύμπαν που με καταράστηκε. Το σύμπαν που μετατρέπει τον Παράδεισο σε Κόλαση.
Κάποιος σχολίασε και είπε ότι ο απόλυτος έρωτας δεν έχει ούτε Κόλαση, ούτε χολή, ούτε σε κάνει να υποφέρεις. Ναί, όταν έχει αντίκρυσμα δεν έχει τίποτα απο τα παραπάνω, έχει μόνο Παράδεισο! Όμως, δεν ερωτεύεσαι κάποιον επειδή σε ερωτεύτηκε κι αυτός, ούτε με στόχο να σε ερωτευτεί κι αυτός. Ο έρωτας μπορεί να έρθει και να σε γεμίσει, να σε πλημμυρίσει και να σε κάνει να νοιώσεις πώς το κέντρο όλου του κόσμου είναι ένας και μοναδικός άνθρωπος. Είναι Παράδεισος όταν ισχύει το "ερωτευτήκαμε ο ένας τον άλλον", όταν όμως ισχύει το "ερωτεύτηκα", πιστέψτε με, είναι Κόλαση, είναι απέραντος, αβάσταχτος πόνος.
Αρκετοί αυτή τη στιγμή θα μιλήσουν για την αξιοπρέπεια, για την αγάπη προς τον εαυτό μας και τα υπόλοιπα ακολουθούν. Για μένα το "πρώτα ο εαυτός μου και μετά ο άλλος", δεν έχει καμμία θέση στην αγάπη. Την αναιρεί, όπως την αναιρεί και το "μ' αγαπάς; σ' αγαπώ. Δεν μ' αγαπάς; δεν σ' αγαπώ".  Κι όταν ο άλλος έχει "κλειδώσει" και δεν σ' αφήνει να μπεις, εκεί είναι που έρχεται και ο πόνος, εκεί η κόλαση. Πονάει και ταυτόχρονα σε ανεβάζει στον ουρανό, γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο θείο απ' την αγάπη. Κι όσο πιο μεγάλη και ανιδιοτελής είναι, τόσο πιο πολύ πονάει όταν βρίσκεται πίσω από μία κλειστή πόρτα.
Εδώ ταιριάζουν οι στίχοι της Μάρως Μπιζάνη:
"Με ρώτησε ο Θεός μες στ' όνειρό μου
Γιατί τον αγαπάς αφού πληγώθηκες
Κι εγώ του είπα μέσα απ' τ' αναφιλητό μου
Για την αγάπη Θεέ μου εσύ σταυρώθηκες".




blogger analytics

Συμπαντικές αδικίες

Είναι φορές που αισθάνομαι ότι με πνίγουν τα ίδια μου τα συναισθήματα. Τα συναισθήματα εκείνα που έχουν έναν στόχο, έναν προορισμό, θέλουν να βγουν και να αγκαλιάσουν μια μορφή συγκεκριμένη. Μια απέραντη, ειλικρινής και ανιδιοτελής αγάπη... Το σκέφτομαι και λέω, γιατί; Γιατί το σύμπαν τη παίρνει και την τοποθετεί μπροστά σε μια κλειστή πόρτα; Αγάπη είναι, ό,τι πιο δυνατό υπάρχει στον κόσμο.

Ο προστατευτικός ρόλος του Johann Sebastian Bach

Είχα χρόνια να ακούσω άλλου είδους μουσική εκτός από κλασσική. Άκουγα με τις ώρες τις αγγλικές σουίτες του Bach κρατώντας την παρτιτούρα στα χέρια και διαβάζοντάς την. Στο τσακίρ κέφι άκουγα και κανένα χορευτικό κομμάτι, βάλς του Strauss ή του Chopin! Ούτε καν η παραμικρή σκέψη για οποιοδήποτε λαϊκό ή ελαφρολαϊκό άσμα, με εξαίρεση τη μεγάλη μου αδυναμία τον Μάνο Χατζηδάκι. Τον Θεό Μάνο όπως συνηθίζω να τον αποκαλώ.
Πέρασε καιρός, μήνες χρόνια και κάποια στιγμή, μια νύχτα του Ιουνίου, πιάνω τον εαυτό μου να ακούει και να σιγουτραγουδά... Μαύρος βαρύς ο ουρανός
απόψε που ΄ρθες να με βρεις, είναι μεγάλος ο καημός να  τον αντέξεις δεν μπορείς... Ποιος; Εγώ; Ναι, εγώ!!!
Απέφευγα όπως ο διάβολος το λιβάνι να ακούσω στίχους. Στίχους που να μιλάνε για καημούς, γι' αγάπες κι έρωτες. Μια χαρά ήταν ο Bach, ο Mozart, o Chopin. Κανείς απ' αυτούς δεν σου μιλά γι' αυτόν, δεν σου λέει πως αν θα έρθει αυτός η ζωή σου θ' αλλαξει και καθετί που πονά μια για πάντα θα πάψει... ούτε σου μιλά για αγάπες που θα διαρκέσουν ώσπου η γη να μη γυρίζει πια. Ακούς, και... φέρνεις στο μυαλό σου εικόνες που έχουν μια συγκεκριμένη μορφή. Θες να σιγοτραγουδήσεις μα ένας λυγμός δεν σ' αφήνει.

αχ και να 'ξερες για σένα
τι περνώ...
Να γινόταν να γυρίσεις,
με ένα φιλί να μ'αναστήσεις...
αχ Θεέ μου πόσο σ' αγαπώ

Ακούγοντας όμως Bach, αυτά δεν τα ακούς, Τ' ακούς; Όχι βέβαια! Δεν γίνεσαι κομμάτια... έχεις μιαν ασπίδα που σε προστατεύει.
Αν σπάσει όμως, τότε τί γίνεται;

Πραγματικά χαίρομαι που μ' αρέσει ο Bach!