Θύμησες...

Μέσα σε θύμησες ταξιδεύω... Αναπολώ και γεμίζω με το πικρό φως των ανενεργών ονείρων μου... Των ονείρων μου που σκεπάζουν τον ουρανό μου απ' άκρη σ' ακρη... και κάποια μέρα, πού θα πάει; Θα μυρίσουν γιασεμί!




ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ

(Μαρία Πολυδούρη)

Θυμᾶμαι τώρα ... Οἱ θύμησες πλημμύρες ποὺ μὲ πνίγουν,
ἄνεμος, σκοτεινιά.
Τὰ λόγια ἀνθοὺς τὰ μάδησες, μὰ τώρα αὐτὰ μοῦ ἀνοίγουν
κακὲς πληγὲς βαθιά.

Οὔτε σκιά, οὔτε ὄνειρο ἔτσι ποὺ νὰ διαβαίνη
γοργὰ πρὸς τὸ χαμό.
Καπνὸς ἡ ἀγάπη. Σύννεφο, τὰ λόγια σου, μοῦ ραίνει
σταγόνες τὸν καημό.

Τώρα σαπίζουν μέσα μου πρώιμες οἱ πληγές μου.
Ἡ θύμηση ἀσπασμὸς
προδοτικός, νὰ μοῦ γελοῦν κρυφὰ κάποιες στιγμές μου
ν᾿ αὐξαίνη ὁ ἀπελπισμός!