Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

Σκέψεις και αξίες

Μέρες τώρα σκέφτομαι με ποιο θέμα να καταπιαστώ στο επόμενο κείμενό μου. Έχουν συμβεί πολλά τις τελευταίες μέρες. Είδα «φίλους» να ακονίζουν ένα μαχαίρι και να το δίνουν στον υποψήφιο δολοφόνο φορώντας σίγουρα το καλύτερό τους χαμόγελο που άφηνε παντού να ξεχυθεί ένα αίσθημα υπεροχής και θριάμβου. Είδα λέξεις, γραμμένες η μία μετά την άλλη να σχηματίζουν προτάσεις που επιβεβαιώνουν το νήμα της έννοιας «απάνθρωπο».

Απ’ την άλλη εγώ με τη σειρά μου, τα μάζεψα όλα αυτά σε μιαν άκρη για να μπορέσω να αποδώσω το μεγαλείο την έννοιας «Φίλος», με το Φι πάντα Κεφαλαίο. Μοιράστηκα πίκρες, προβληματισμούς και αμφιβολίες. Μάζεψα όλο μου το κουράγιο για να το μεταδώσω, ξεχώρισα κάθε πολύτιμο πετράδι  και προσπάθησα να τα βγάλω στην επιφάνεια. «Να τα!», είπα. «Πάρ’ τα και γυάλισέ τα, κάνε τα να γίνουν ακόμα πιο λαμπερά! Κι όσο για τ’ άλλα, τα τυχόν αρνητικά  που μπορεί να απορροφήσουν κάτι από τη λάμψη των πετραδιών, προσπάθησε να τα κάνεις όσο το δυνατόν μικρότερα, μικρότερα και αδρανή».


Για τί απ’ όλα αυτά να γράψω άραγε; Να βγάλω πάλι την πίκρα μου και το  παράπονο, για τ’ άδικο και το απάνθρωπο που υπάρχει γύρω μου; Να γράψω για τη χαρά και την ευτυχία που αισθάνομαι, ως άνθρωπος που ζει στο δικό του κόσμο, κάθε φορά που δίνω, και την αισιοδοξία που μπορεί να προκαλέσει η σκέψη και μόνο ότι το σύμπαν ανταποδίδει κάθε καλό, όπως συνηθίζεται να λέγεται;
Ούτε το ένα, ούτε το άλλο!
Η πίκρα μεγαλώνει κάθε φορά που ασχολούμαι μαζί της, γίνεται σαν φουρτουνιασμένη θάλασσα και με σκεπάζει, με πνίγει. Αν πάλι γράψω για κάτι χαρούμενο, χρωματιστό, αισιόδοξο δεν θα προλάβουν να περάσουν 2-3 μέρες και ένα κοφτερό μαχαίρι με αστραφτερή λάμα θα πέσει πάνω μου και θα με κάνει για άλλη μια φορά χίλια κομμάτια. Φοβάμαι...

Γι’ αυτό λοιπόν περιμένω… Κρατώ τη ψυχή μου τυλιγμένη σε πολύτιμο μετάξι και περιμένω για μια και μόνη φωτεινή ακτίνα να τρυπώσει από μια χαραμάδα. Πού ξέρεις; Είτε σ’ αυτήν, είτε σε κάποιαν άλλη ζωή κάτι μπορεί ν’ αλλάξει…

6 σχόλια:

  1. Ολοκληρωμένη Συνάρτηση,, θάλεγα να μη φοβάσαι!
    Όλα έχουν ένα Νόημα που συμβαίνουν, κι όλα κάτι μας μαθαίνουν.
    Με τη Φιλία, τη φιλία, τη "φιλία" και την α-φιλία, και τις άσπονδες..μάσκες και άλλες τοξικότητες, έχω ασχοληθεί κι εγώ πολλές φορές όπως εδώ:http://anemondixtia.blogspot.com/2010/09/blog-post_25.html

    και εδώ:http://anemondixtia.blogspot.com/2010/09/blog-post_18.html

    και εδώ:http://istorieskathrefti.blogspot.com/2009/08/blog-post_23.html

    εδώ:http://istorieskathrefti.blogspot.com/2009/08/blog-post_19.html

    κι αλλού..
    Είναι Αγία Φιλία για μένα, ή κακέκτυπες απομιμήσεις. Κράτα το πρώτο ακόμα κι αν το βρεις Μια μόνο φορά στη ζωή σου, και είσαι ήδη πλούσια!
    Καλό Σαββατοκύριακο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κι εγώ φοβάμαι,
    κι εγώ περιμένω,
    κι εγώ λέω ... "κάτι θα γίνει", το ακούω ... παίρνω κουράγιο και ... περιμένω.

    Καλώς σε βρίσκω ολοκληρωμένη συνάρτηση
    (τα βιβλία που αγαπάς, όλα τους αγαπημένα μου, αν και δεν είμαι της επιστημής, απλώς γοητευμένη από τους αριθμούς, ακόμα και στις πιθανότητές τους και στο χάος τους πάντα λένε αλήθειες)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @Ρεγγίνα: Το έχω βιώσει σ' όλες τις μορφές του το θέμα. Είναι κάτι που όσο υπαρκτό κι αν είναι στη ψεύτικη μορφή του αρνούμαι να το καταλάβω κι ας μην το ασπάζομαι. Στους "φίλους" αναφέρομαι και σε άλλα κείμενά μου εδώ
    http://a-sinartisi.blogspot.com/2010/09/blog-post_18.html
    κι εδώ
    http://a-sinartisi.blogspot.com/2010/09/blog-post.html

    Όπως κι εδώ,
    http://a-sinartisi.blogspot.com/2010/08/blog-post_1105.html
    αλλά σ' αυτή την περίπτωση είναι γραμμένη με ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ η ΦΙΛΙΑ. Κάποτε, πριν από λίγα χρόνια κάποιοι φίλοι με δ κι όχι με λ, φρόντισαν να γκρεμίσουν ότι υπήρχε. Τα ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΟΜΩΣ, πάντα σηκώνονται όρθια αργά ή γρήγορα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @meggie: Καλώς μου ήρθες στ' Ασυνάρτητά μου!

    Είναι καιρός τώρα που φοβάμαι να ελπίσω... Δεν ξέρω πώς, αλλά κάθε φορά που λέω ν' αλλάξω να δω τα πράγματα με μια μικρή δόση αισιοδοξίας και ν' αντικαταστήσω το γκρίζο με λίγο χρώμα, κάτι συμβαίνει και το γκρίζο γίνεται μαύρο...
    Περιμένω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. η αναμονή
    κρύβει μέσα μας τον φόβο
    και ο φόβος την λαχτάρα!
    καλώς σε βρήκα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλώς ήρθες Despina στις γλυκόπικρες ολοληρωμένες κι ασυνάρτητες σκέψεις μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή