Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σαςκι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;
(Ντίνος Χριστιανόπουλος)
Τόσο αληθινό...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓι' αυτό μ' αρέσει, γι' αυτό ακριβώς το διάλεξα... επειδή είναι τόσο αληθινό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ Εύστοχο και Επίκαιρο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈλα μια βόλτα να μπείς σε ιστορία εδώ:
http://anemondixtia.blogspot.com/2010/09/blog-post_05.html
δήλωσε συμμετοχή και ρόλο που θέλεις να παίξεις.
Πράγματι εύστοχο, αφήνει να βγουν προς τα έξω αλήθειες κι όλος ο πόνος που κουβαλούν μέσα τους...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟλοκληρωμένη συνάρτηση, μπες και γράψε μου σε σχόλιο σε πρώτο πρόσωπο τι λέει η Ρέα προς τον πατέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://anemondixtia.blogspot.com/2010/09/blog-post_05.html
και θα το δημοσιεύσω. Αν θέλεις μπορείς να πεις και σ άλλον αν θέλει να πάρει ρόλο συμμετοχής.
από τα ωραιότερα του Χριστιανόπουλου... καλημέρα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ απόλυτα, είναι από τα πιο όμορφα! Λέει αλήθειες, μόνο που συχνά πυκνά τον τελευταίο καιρό ανακαλύπτω πως πολλοί από αυτούς που "βρήκαν τον άνθρωπό τους", εξακολουθούν να παριστάνουν τους απελπισμένους, αλλά αυτό είναι κάτι που θα αναπτύξω προσεχώς...
ΑπάντησηΔιαγραφήχριστιανοπουλος!!!!! καθρευτης,,,,συ ειπας!
ΑπάντησηΔιαγραφή@Ανώνυμος - Να 'ξερες σε πόσων τη μούρη θα ήθελα να τρίψω αυτό το ποίημα! Δεν φτάνει που έχουν τον "άνθρωπό τους" έχουν και μια έπαρση που με εμπνέει να τους αρχίσω στα χαστούκια μπας και γίνουν άνθρωποι
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν υπάρχει αγάπη ...πως να κοιτάξουμε τους απεγνωσμένους???
ΑπάντησηΔιαγραφήξεκιναμε απο κει....ή μαλλον ημαστε φουσκωμενοι απο έπαρση και εγωισμό πως να έχουμε αγάπη??
Η αγάπη τελικά υπάρχει μόνο ως λήμμα στα λεξικά. Καμία ουσία, καμία πράξη... Φρίκη, πίκρα, πόνος...
ΑπάντησηΔιαγραφή